W sytuacji, gdy przepis dotyczący opłat za wydanie karty pojazdu został uznany za niezgodny z Konstytucją oraz przepisami prawa unijnego, organ administracji publicznej powinien dokonać zwrotu nienależnie pobranej opłaty, nawet jeśli wyrok Trybunału Konstytucyjnego określający nieważność przepisu został ogłoszony z klauzulą odraczającą jego skutki.

Dla dopuszczalności przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności gruntu z chwilą oddania do użytkowania budynku o przekształconym celu na mieszkaniowy istotne jest spełnienie wymogu, aby w dniu oddania do użytkowania budynek był używany zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy na cele mieszkaniowe, bez względu na pierwotny stan

W sprawach nakładania kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych mają zastosowanie przepisy Działu IVa KPA, w szczególności jeśli chodzi o możliwość odstąpienia od ich nałożenia z uwagi na wagę naruszenia prawa oraz analizę okoliczności sprawy według art. 189f KPA.

Właściciel pojazdu, niezależnie od faktu użytkowania pojazdu przez inną spółkę na podstawie umowy leasingu finansowego, jest podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty dodatkowej za przejazd autostradą bez wniesienia opłaty, a organ administracji nie jest zobowiązany do ustalania faktycznego użytkownika pojazdu w dniu naruszenia na potrzeby procesu dotyczącego wezwania do wniesienia opłaty dodatkowej

W przypadku częściowego uwzględnienia żądań, stroną wygrywającą pozostaje ta, która przegrała tylko w nieznacznej części, co uzasadnia obciążenie przeciwnika kosztami postępowania zgodnie z art. 100 k.p.c.

Sądy administracyjne są uprawnione do bezpośredniego stosowania orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego o niekonstytucyjności przepisów prawa podustawowego niezależnie od zastosowania klauzuli odraczającej derogację, co może pociągać za sobą konieczność zwrotu opłat pobranych na podstawie takich przepisów.

Spółka urządzająca gry na automatach do gier poza kasynem gry, nie posiadająca koncesji na ich prowadzenie, ale wynajmująca powierzchnię, będąca właścicielem automatów i czerpiąca z nich korzyści, odpowiedzialna jest na gruncie art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, niezależnie od kwestii technicznego charakteru przepisu i jego notyfikacji w świetle prawa Unii Europejskiej.

Urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie jest determinowane posiadaniem przez podmiot koncesji, prawa własności automatów czy czerpaniem zysków z gier, a charakterystyczne dla tego deliktu jest tworzenie warunków do ich urządzania, wskutek czego odpowiedzialność może zostać przypisana każdemu podmiotowi, który stworzył takie warunki

Awaria systemu komputerowego spowodowana przerwą w dostawie prądu sama w sobie nie stanowi nadzwyczajnych okoliczności uzasadniających zawieszenie biegu terminu na złożenie dokumentu pierwszeństwa, jeżeli niedopatrzenie to nastąpiło na skutek niezachowania należytej staranności przez pełnomocnika strony.

Artykuł 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i może stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych bez potrzeby notyfikacji tego przepisu jako przepisu technicznego.

1. Na gruncie art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych penalizowane jest zachowanie naruszające zasady dotyczące miejsca urządzania gier hazardowych na automatach, a przepis ten jest adresowany do każdego, kto w sposób w nim opisany, a więc sprzeczny z ustawą, urządza gry na automatach. 2. Urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia

Art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i może stanowić podstawę wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry, co nie stanowi przeszkody w jego stosowaniu na gruncie przepisów krajowych, nawet bez notyfikacji Komisji Europejskiej.

Zasada wyrażona w art. 153 p.p.s.a. obliguje organy administracji publicznej oraz sądy ponownie orzekające w danej sprawie do zastosowania się do oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniach sądu, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, jednak nie ma zastosowania, gdy zachodzi rozbieżność pomiędzy oceną prawną a błędem w jej subsumcji.

W przypadku stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności przepisu regulującego wysokość opłaty administracyjnej, każdy organ administracji publicznej jest zobowiązany do bezpośredniego stosowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego i zwrócenia nadpłaconych świadczeń, niezależnie od momentu orzeczenia trybunału oraz formalnego istnienia przepisu w systemie prawnym w okresie przed jego