O uznaniu niewłaściwym, przerywającym bieg przedawnienia w myśl art. 123 § 1 pkt 2 k.c, można mówić dopiero wtedy, gdy łącznie spełnione są dwie niezależne przesłanki: po pierwsze, zobowiązany oświadczył, że jest dłużnikiem; po drugie, uprawniony powziął przy tej okazji uzasadnione przekonanie, że dłużnik świadczenie spełni.

Zasady określone w art. 3 ust. 3 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, czy też w art. 27 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ustanawiają nie prawo lecz obowiązek współdziałania strony z organem. Tym samym regulacje te w sposób istotny modyfikują ogólne postępowanie administracyjne, w którym współdziałanie strony z organem administracyjnym jest jej prawem

Sąd Najwyższy jest sądem prawa, a nie zwykłym sądem trzeciej instancji. Aby skarga kasacyjna odniosła pożądany przez skarżącego skutek wymaga ona zatem wykazania naruszenia prawa przez sąd, który wydał zaskarżony wyrok, a nie jedynie podważania ustaleń faktycznych i oceny materiału dowodowego, dokonanej przez ten sąd.

Podzielając podgląd, że roszczeniem wymagalnym może być jedynie roszczenie o ustalonej wysokości, należy uznać, że odsetki ustawowe mogą zostać zasądzone dopiero od momentu ostatecznego ustalenia wysokości tego świadczenia.