Dla powstania obowiązku zapłaty kary umownej niezbędne jest wystąpienie łącznie dwóch przesłanek pozytywnych. Pierwszą z nich jest istnienie skutecznego postanowienia umownego kreującego obowiązek świadczenia kary. Drugą - niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (lub pojedynczego obowiązku), za które dłużnik ponosi odpowiedzialność, ocenianego przy uwzględnieniu ewentualnych modyfikacji

W okresie po wydaniu prawomocnego wyroku przez Sąd drugiej instancji, a przed wniesieniem skargi kasacyjnej nie toczy się postępowanie, które podlegałoby zawieszeniu, co powoduje, że zdanie drugie art. 96 k.p.c. nie może w tym wypadku znaleźć zastosowania.

Art. 24 § 1 k.c. uprawnia osobę, której dobra osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem do żądania zaniechania tego działania, a jeśli już dokonano naruszenia - do żądania, aby osoba, która dopuściła się naruszenia dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków. Przepis nie zawiera zamkniętego katalogu sposobów, które mogą zapewnić usunięcie krzywdzących skutków, wymienia tylko jeden

Skoro art. 281 k.p.c. przewiduje konkretną, wnioskową drogę ubiegania się o usunięcie od wykonywania czynności biegłego, którego bezstronność budzi zastrzeżenia strony, to nie ma uzasadnionych powodów, by równolegle te same przyczyny stanowiły uzasadnienie nieprzewidzianego w ustawie zakazu łączenia funkcji świadka i biegłego, traktowanego jako samoistne uchybienie procesowe podważające wartość sporządzonej

Stosowanie prawa materialnego przez sąd drugiej instancji nie może być wiązane z zakresem zarzutów apelacyjnych; ich rola sprowadza się tylko do uwypuklenia istotnych, zdaniem skarżącego, problemów prawnych, do przekonania sądu drugiej instancji co do ich oceny oraz "ułatwienia" kontroli instancyjnej. Ustawodawca nie opisał ani nie sprecyzował natury zarzutów. Przy tym zarzuty te można podnosić także

Małżonek dłużnika mógł zgłaszać zarzuty oparte na art. 41 § 3 k.r.o. wyłącznie w postępowaniu klauzulowym (art. 787 k.p.c), ale ograniczony zakres kognicji Sądu w tym postępowaniu uniemożliwiał badanie istnienia zobowiązania i ewentualnych innych zarzutów. Zarzuty prowadzące do ograniczenia lub wyłączenia możliwości zaspokojenia się majątku wspólnego przez wierzyciela, którego dłużnikiem był jeden

Strony negocjacji mogą odstąpić od reguły wyrażonej w art. 72 § 1 k.c. - nie ma ona charakteru bezwzględnego w tym sensie, że możliwa jest sytuacja, w której strony osiągnęły porozumienie obejmujące co najmniej elementy przedmiotowo istotne (essentialia negotii) i zamierzają jeszcze prowadzić pertraktacje co do dalszych szczegółów mającego powstać stosunku prawnego, ale w sposób wyraźny lub dorozumiany

Zaspokojenie wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy następuje nie z chwilą nabycia przez wierzyciela własności rzeczy, ale z chwilą dokonania czynności powodującej zaspokojenie się wierzyciela z tej rzeczy i prowadzącej do umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności.