Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd WSA, że w sytuacji gdy liczba wniosków o udzielenie koncesji na prowadzenie kasyna gry jest wyższa niż liczba koncesji możliwych do udzielenia, Minister Finansów powinien rozpoznać wszystkie te wnioski w jednym postępowaniu, kończącym się wydaniem jednej decyzji administracyjnej. Ma to zapewnić możliwość wzajemnego porównania ofert

W art. 159 k.s.h. wymaga się dokładnego określenia w umowie spółki m.in. dodatkowych obowiązków wspólników, w tym także powinności o charakterze majątkowym. Takie dodatkowe obowiązki majątkowe (opłaty o oznaczonym celu) powinny wyraźnie wynikać z treści stosunku korporacyjnego łączącego wspólników, co oznacza, że w tym zakresie sytuacje prawną wspólnika kształtować powinien przede wszystkim wspomniany

Art.139 u.g.h. nie ma charakteru przepisu technicznego.

Naruszenie art. 195 k.p.c., dotyczącego współuczestnictwa koniecznego, sąd drugiej instancji bierze pod uwagę również z urzędu w ramach badania naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego; nieusunięcie braku pełnej legitymacji procesowej w takim przypadku stanowi przeszkodę do uwzględnienia powództwa wynikającą z naruszenia prawa materialnego.

Zwłaszcza, gdy jednocześnie podkreślić, że wbrew stanowisku strony skarżącej, Sąd I instancji nie naruszył również wymienionych przepisów poprzez ich błędną wykładnię. W tej mierze, podejście Sądu I instancji do wykładni spornych w sprawie przepisów koresponduje z jednolicie przyjmowanym w orzecznictwie sądowym rozumieniem pojęć, którymi na ich gruncie operuje ustawodawca, a mianowicie, że "element

Do przelewu faktoringowego znajdują zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego o przelewie wierzytelności, w szczególności art. 512 i 513 k.c. Przelew, jako akt dochodzący do skutku bez zgody dłużnika, nie może prowadzić do pogorszenia jego sytuacji prawnej, a cesjonariusz uzyskuje wierzytelność w takim kształcie prawnym, w jakim ona przysługiwała cedentowi. W konsekwencji cesjonariusz (faktor) uzyskuje

1. Przedmiotem zakazu wynikającego z art. 13 ust. 1 pr. pras., stanowiącego, że nie wolno wypowiadać w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w postępowaniu sądowym przed wydaniem orzeczenia w pierwszej instancji, jest wypowiadanie się przez dziennikarza co do kwalifikacji czynu i rozstrzygnięcia sprawy, które jest wyrazem jego subiektywnego przekonania, osądu lub poglądu. Zakaz ten ma bezwzględny charakter

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wyrażany jest pogląd, że prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku nie wymaga szczegółowego odniesienia się przez sąd I instancji do wszystkich zarzutów skargi oraz podniesionej w niej argumentacji, a jedynie w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia kontroli zaskarżonego aktu administracyjnego.

W orzecznictwie jak i w piśmiennictwie przyjmuje się, że błędna wykładnia prawa materialnego polega na wadliwym określeniu treści norm prawnych wynikających z przepisów prawa materialnego, natomiast niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego polega na wyborze nieistniejącej normy prawnej jako podstawy rozstrzygnięcia lub błędnej subsumcji (prawidłowej normy), co może polegać na wadliwym połączeniu