Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4241 § 1 k.p.c.) nie przysługuje od postanowienia sądu drugiej instancji co do wysokości stosunkowej opłaty egzekucyjnej (art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji - jedn. tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191) w zw. z art. 770 k.p.c. in fine.

Przepis art . 4 ust. 5 Pierwszej Dyrektywy Rady (89/104/EEC) z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodwastw Państ Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. UE.L Nr 40 z 1989 r., poz. 1.) należy do tych postanowień prawa wspólnotowego, które pozostawiają swobodę państwom członkowskim, co do implementacji ich do prawa krajowego. Nie spełnia on zatem wymagań bezpośredniej

Pod rządami ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.) istniała możliwość rejestracji znaków towarowych, które charakteryzowały się wtórną zdolnością odróżniającą mimo braku wyraźnego uregulowania tej kwestii w ustawie. Możliwość ta nie sięgała jednak dalej niż wynika to z art. 3 ust. 3 zdanie 1 pierwszej dyrektywy Rady nr 89/104 z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej

Postanowienie oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji odwołujące syndyka nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 4241 § 1 k.p.c.

W postępowaniu apelacyjnym niedopuszczalna jest zmiana powództwa o zaniechanie naruszania prawa wyłącznego wytwarzania i sprzedaży produktu (art. 287 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, jedn. tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), spowodowana wygaśnięciem tego prawa, na powództwo o ustalenie, że do czasu wygaśnięcia powodowi przysługiwało prawo żądania