Skoro opłata leasingowa związana była z przewidywanym używaniem przedmiotu leasingu przez 96 miesięcy, zasadne było uznanie, że okres ten jest podstawą rozliczenia tej opłaty w czasie i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów roku podatkowego odpowiedniej części tej opłaty.

W razie określenia przez Trybunał Konstytucyjny terminu utraty mocy obowiązującej przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją (art. 190 ust. 3 Konstytucji), sąd stosuje ten przepis do oceny zdarzeń, które nastąpiły przed tym terminem także wówczas, gdy orzeka po utracie mocy obowiązującej tego przepisu.

Dla oceny, czy adwokat przy wykonywaniu zawodu w konkretnej sprawie przekroczył granice wolności słowa, istotne jest to, czy jego wypowiedź wynikała z rzeczowej potrzeby uzasadnionej interesem strony.

W sprawie o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli sprzedaży nieruchomości rolnej z zaliczeniem na poczet ceny wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, wytoczonej przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych przez osobę ubiegającą się o nabycie nieruchomości rolnej, która wygrała przetarg w czasie obowiązywania art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r

Artykuł 125 § 1 k.c. nie ma zastosowania do orzeczeń, o których mowa w art. 64 k.c. i art. 1047 k.p.c.

Roszczenie zamawiającego o zwrot kosztów poprawienia dzieła przedawnia się z upływem dwóch lat od oddania dzieła po jego poprawieniu, a jeżeli nie nastąpi to w okresie dwóch lat od ustalonego w umowie terminu oddania dzieła, przedawnia się z upływem tego okresu.

1. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym /t.j. Dz.U. 2003 nr 58 poz. 515 ze zm./ rozróżnia pojęcie "rejestracji pojazdu" m.in. art. 73 ust. 1, art. 72, art. 71 ust. 1 ustawy, od jego "wyrejestrowania" i nie są to pojęcia tożsame. Ustawa przewiduje odmienne zasady zarejestrowania i wyrejestrowania pojazdu. Niewątpliwie wyrejestrowanie pojazdu jest odwrotną stroną działania organu

Powstanie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego zarówno przez nabywcę jak i wnoszącego, w związku z zamiarem wniesienia aportem przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki prawa handlowego.

Przez sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie, właściwy do rozpoznania skargi o wznowienie postępowania w razie oparcia jej na podstawie nieważności (art. 401 k.p.c.), należy rozumieć sąd orzekający w instancji, w której postępowanie było dotknięte nieważnością, a gdy nieważnością było dotknięte postępowanie w więcej niż jednej instancji - sąd wyższej instancji (art. 405 k.p.c.).

Postanowienie o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu drugiej instancji oraz o doręczenie odpisu tego wyroku wraz z uzasadnieniem nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 3941 § 2 k.p.c. i nie podlega zaskarżeniu zażaleniem do Sądu Najwyższego.

Sąd nie ma obowiązku zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w każdym przypadku naruszenia dóbr osobistych. Przy stosowaniu tego przepisu sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych, w tym winę sprawcy naruszenia dóbr osobistych i jej stopień oraz rodzaj naruszonego dobra.

Do ustalenia wartości przychodu określonego w art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./, zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona koszty odpłatnego