Ograniczenie żądania pozwu w postępowaniu apelacyjnym (art. 193 w związku z art. 391 § 1 k.p.c.) powoduje ponowne określenie wartości przedmiotu sporu, o której mowa w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).

Kara pieniężna za samowolne zajęcie pasa drogowego winna być nałożona na wspólników spółki cywilnej, a nie samą spółkę.

Przepis art. 40 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /t.j. Dz.U. 2004 nr 204 poz. 2086 ze zm./, także przed nowelizacją ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 179 poz. 1486/, dawał podstawę do ustalenia opłaty za każdy rok zajęcia pasa drogowego. Zmiana art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych

Skarżący obowiązany jest uiścić opłatę od apelacji wraz z jej złożeniem, nie później niż w terminie do jej wniesienia (art. 1302 § 3 k.p.c.).

W razie częściowego zwolnienia przez sąd od kosztów sądowych obejmującego w całości opłatę sądową od pisma podlegającego opłacie, strona jest zobowiązana uiścić od tego pisma opłatę podstawową (art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - Dz. U. Nr 167, poz. 1398).

Sąd nie jest władny oznaczyć powiatu będącego osobą prawną jako strony powodowej wówczas, gdy żądanie oparte zostało na twierdzeniu, że podmiot wskazany jako strona powodowa jest podmiotem odrębnym od powiatu.

W razie oddalenia zawartego w apelacji wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych przewodniczący wzywa do uiszczenia opłaty należnej od apelacji także wtedy, gdy wniósł ją adwokat.