Protokół przejęcia majątku na cele reformy rolnej nie jest dokumentem, na podstawie którego można dokonać w księdze wieczystej wpisu prawa własności Skarbu Państwa. Protokół taki ma jedynie znaczenie jako urzędowe poświadczenie faktu, że majątek został objęty zarządem państwowym (art. 6 dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej – tekst jednolity Dz.U. z 1945 r., nr 3,

Art. 3581 § 3 k.c. nie znajduje zastosowania do opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste (także za okres do dnia 8 grudnia 1994 r.).

W pojęciu "mienie przesiedleńcze" zawartym w art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie mieszczą się towary nabyte w drodze dziedziczenia.

Zużytą przy produkcji, wyrobie będzie bowiem taka ilość surowca, materiału, półfabrykatu, która jest według procesu technologicznego, normy, niezbędna do wytworzenia określonego towaru. W tej ilości mieszczą się również odpady, których przy produkcji nie można uniknąć i które nie nadają się na cele wytwórcze. Za zużytą przy wyrobie towaru wywiezionego z kraju uznać zatem trzeba ilość importowanego

W świetle przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./ nie skorzystanie przez Ministra Przekształceń Własnościowych z ustawowych uprawnień do cofnięcia zezwolenia spółce i wystąpienia do właściwego sądu o wydanie orzeczenia o jej rozwiązaniu a tym samym niedoprowadzenie do likwidacji spółki powoduje, że opodatkowanie podatkiem dochodowym

Usprawiedliwione koszty ponoszone przez spółkę z o.o. w związku z funkcjonowaniem jej organów /zarządu spółki/ stanowiły koszty uzyskania przychodu /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania - Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w 1992 r./.

Do nadpłaty /w tym także do nienależnie uiszczonego cła/ wynikłej z uchylenia decyzji ustalającej wysokość cła, o której mowa w przepisie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, stosuje się przepis art. 81 ust. 2 tego prawa w zakresie odsetek za zwłokę od zwracanych przez organ celny należności. Za datę powstania nadpłaty, stosownie do

Na datę uprawomocnienia się wyroku nie ma wpływu złożenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia rewizji od tego wyroku lub dokonania czynności polegającej na usunięciu braków rewizji, jeżeli wniosek został prawomocnie oddalony.

1. Niewpisanie do księgi podatkowej operacji gospodarczych, zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów czyni księgę nierzetelną w rozumieniu stosownych przepisów prawa materialnego. O rzetelności księgi przesądza nawet pojedynczy przypadek nierzetelnego jej prowadzenia, zaś okoliczność niezgodności wpisów w księdze ze stanem faktycznym jest zjawiskiem obiektywnym, niezależnym od subiektywnych przyczyn

Skoro skarżący jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, zaewidencjonowaną w ewidencji działalności gospodarczej, to należy go uznać za inną jednostkę organizacyjną w rozumieniu art. 45 Kpa.

Umowa factoringu jest umową nienazwaną, której regulacji w polskim prawie, jak dotychczas brak. Określenie umowy mianem factoringu nie zmienia faktu, że pozostaje ona umową sprzedaży wierzytelności i tak należy ją traktować.

Zbycie przez przedsiębiorstwo państwowe części udziałów posiadanych we współwłasności o charakterze ułamkowym nie może być uznane za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w par. 62 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253 ze zm./.

W przepisach prawa celnego brak jest podstawy prawnej do przejęcia w drodze umowy cywilnoprawnej obowiązków określonych w prawomocnej decyzji administracyjnej przez inny podmiot niż będący adresatem decyzji.

Datą wniesienia skargi nie jest data podana na skardze lecz data złożenia skargi w sądzie lub organie, który wydał zaskarżoną decyzję /art. 200 par. 1 Kpa/ lub data nadania skargi w polskim urzędzie pocztowo-telekomunikacyjnym /art. 165 par. 2 Kpc w związku z art. 211 Kpa/.

Sąd rozpoznający wniosek o wpis prawa własności nieruchomości stanowiącej zbytą w drodze czynności prawnej część nieruchomości rolnej – przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele rolne – nie może odmówić dokonania wpisu na tej podstawie, że odłączona część nieruchomości nie spełnia kryteriów określonych w art. 461 k.c.

Jeżeli udzielenie koncesji zagraża interesowi gospodarki narodowej, obronności lub bezpieczeństwa państwa albo zagraża bezpieczeństwu obywateli, organ koncesyjny nie tylko może ale zobligowany jest do odmowy udzielenia koncesji /art. 20 ust. 5 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 nr o działalności gospodarczej - Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./.

1. Negatywna opinia "właściwego ministra" stanowi prawną przeszkodę dla Ministra Finansów do wydania decyzji zwalniającej od podatku dochodowego /art.23 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym - Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./. 2. Przy kontroli legalności decyzji Ministra Finansów Sąd nie jest uprawniony do kontroli legalności postanowienia, wydanego w trybie art. 106

W przypadku umowy przechowania będącej depozytem nieprawidłowym odpowiednie stosowanie do takiej umowy przepisów o pożyczce - z mocy art. 845 Kc - nie oznacza, że umowa taka przestaje być umową przechowania. Pogląd organów podatkowych, że depozyt nieprawidłowy jest tożsamy z pożyczką, jest błędny, nie znajduje bowiem uzasadnienia w przepisach.

Jeżeli żądanie strony dotyczyło sprawy podlegającej rozstrzygnięciu przez właściwy organ administracyjny w trybie nadzoru, postępowanie administracyjne w takiej sprawie nie mogło być uznane za bezprzedmiotowe tylko z tej przyczyny, że późniejszym aktem administracyjnym Przewodniczącego Komitetu Drobnej Wytwórczości, wydanym na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu

Ani przepis art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ ani art. 240 Kodeksu cywilnego nie dają podstawy do rozwiązania umowy wieczystego użytkowania w odniesieniu do części nieruchomości.