Protokół przejęcia majątku na cele reformy rolnej nie jest dokumentem, na podstawie którego można dokonać w księdze wieczystej wpisu prawa własności Skarbu Państwa. Protokół taki ma jedynie znaczenie jako urzędowe poświadczenie faktu, że majątek został objęty zarządem państwowym (art. 6 dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej – tekst jednolity Dz.U. z 1945 r., nr 3,

Art. 3581 § 3 k.c. nie znajduje zastosowania do opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste (także za okres do dnia 8 grudnia 1994 r.).

W pojęciu "mienie przesiedleńcze" zawartym w art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie mieszczą się towary nabyte w drodze dziedziczenia.

Zużytą przy produkcji, wyrobie będzie bowiem taka ilość surowca, materiału, półfabrykatu, która jest według procesu technologicznego, normy, niezbędna do wytworzenia określonego towaru. W tej ilości mieszczą się również odpady, których przy produkcji nie można uniknąć i które nie nadają się na cele wytwórcze. Za zużytą przy wyrobie towaru wywiezionego z kraju uznać zatem trzeba ilość importowanego

Usprawiedliwione koszty ponoszone przez spółkę z o.o. w związku z funkcjonowaniem jej organów /zarządu spółki/ stanowiły koszty uzyskania przychodu /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania - Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w 1992 r./.

W świetle przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./ nie skorzystanie przez Ministra Przekształceń Własnościowych z ustawowych uprawnień do cofnięcia zezwolenia spółce i wystąpienia do właściwego sądu o wydanie orzeczenia o jej rozwiązaniu a tym samym niedoprowadzenie do likwidacji spółki powoduje, że opodatkowanie podatkiem dochodowym

Na datę uprawomocnienia się wyroku nie ma wpływu złożenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia rewizji od tego wyroku lub dokonania czynności polegającej na usunięciu braków rewizji, jeżeli wniosek został prawomocnie oddalony.

Do nadpłaty /w tym także do nienależnie uiszczonego cła/ wynikłej z uchylenia decyzji ustalającej wysokość cła, o której mowa w przepisie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, stosuje się przepis art. 81 ust. 2 tego prawa w zakresie odsetek za zwłokę od zwracanych przez organ celny należności. Za datę powstania nadpłaty, stosownie do

Skoro skarżący jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, zaewidencjonowaną w ewidencji działalności gospodarczej, to należy go uznać za inną jednostkę organizacyjną w rozumieniu art. 45 Kpa.

1. Niewpisanie do księgi podatkowej operacji gospodarczych, zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów czyni księgę nierzetelną w rozumieniu stosownych przepisów prawa materialnego. O rzetelności księgi przesądza nawet pojedynczy przypadek nierzetelnego jej prowadzenia, zaś okoliczność niezgodności wpisów w księdze ze stanem faktycznym jest zjawiskiem obiektywnym, niezależnym od subiektywnych przyczyn

Umowa factoringu jest umową nienazwaną, której regulacji w polskim prawie, jak dotychczas brak. Określenie umowy mianem factoringu nie zmienia faktu, że pozostaje ona umową sprzedaży wierzytelności i tak należy ją traktować.

Zbycie przez przedsiębiorstwo państwowe części udziałów posiadanych we współwłasności o charakterze ułamkowym nie może być uznane za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w par. 62 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253 ze zm./.

W przepisach prawa celnego brak jest podstawy prawnej do przejęcia w drodze umowy cywilnoprawnej obowiązków określonych w prawomocnej decyzji administracyjnej przez inny podmiot niż będący adresatem decyzji.

Datą wniesienia skargi nie jest data podana na skardze lecz data złożenia skargi w sądzie lub organie, który wydał zaskarżoną decyzję /art. 200 par. 1 Kpa/ lub data nadania skargi w polskim urzędzie pocztowo-telekomunikacyjnym /art. 165 par. 2 Kpc w związku z art. 211 Kpa/.

Sąd rozpoznający wniosek o wpis prawa własności nieruchomości stanowiącej zbytą w drodze czynności prawnej część nieruchomości rolnej – przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele rolne – nie może odmówić dokonania wpisu na tej podstawie, że odłączona część nieruchomości nie spełnia kryteriów określonych w art. 461 k.c.

Jeżeli udzielenie koncesji zagraża interesowi gospodarki narodowej, obronności lub bezpieczeństwa państwa albo zagraża bezpieczeństwu obywateli, organ koncesyjny nie tylko może ale zobligowany jest do odmowy udzielenia koncesji /art. 20 ust. 5 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 nr o działalności gospodarczej - Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./.

1. Negatywna opinia "właściwego ministra" stanowi prawną przeszkodę dla Ministra Finansów do wydania decyzji zwalniającej od podatku dochodowego /art.23 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym - Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./. 2. Przy kontroli legalności decyzji Ministra Finansów Sąd nie jest uprawniony do kontroli legalności postanowienia, wydanego w trybie art. 106

W przypadku umowy przechowania będącej depozytem nieprawidłowym odpowiednie stosowanie do takiej umowy przepisów o pożyczce - z mocy art. 845 Kc - nie oznacza, że umowa taka przestaje być umową przechowania. Pogląd organów podatkowych, że depozyt nieprawidłowy jest tożsamy z pożyczką, jest błędny, nie znajduje bowiem uzasadnienia w przepisach.

Jeżeli żądanie strony dotyczyło sprawy podlegającej rozstrzygnięciu przez właściwy organ administracyjny w trybie nadzoru, postępowanie administracyjne w takiej sprawie nie mogło być uznane za bezprzedmiotowe tylko z tej przyczyny, że późniejszym aktem administracyjnym Przewodniczącego Komitetu Drobnej Wytwórczości, wydanym na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu

Ani przepis art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ ani art. 240 Kodeksu cywilnego nie dają podstawy do rozwiązania umowy wieczystego użytkowania w odniesieniu do części nieruchomości.