Art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania w postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, gdyż przepisy tej ustawy stanowią samodzielną i wyczerpującą regulację w tym zakresie.

Pośrednik w pośrednictwie przy przewozie osób musi zapewnić, że przekazywane zlecenia są realizowane przez przewoźników z odpowiednią licencją, a pojazdy spełniają wszystkie określone prawem wymogi, w tym m.in. właściwe oznakowanie i wyposażenie jako taksówka; niewypełnienie tych obowiązków może skutkować nałożeniem sankcji administracyjnych.

Klauzule przeliczeniowe w umowie kredytu denominowanego w walucie obcej, pozostawiające bankowi jednostronną swobodę w ustalaniu kursów walutowych, są niedozwolone w rozumieniu art. 385¹ k.c., a sąd dokonujący ich oceny powinien uwzględnić skutki nieważności umowy oraz kolejność żądań konsumenta zgodnie z jego wolą.

Decyzje administracyjne dotyczące przyznania płatności obszarowych powinny być formułowane z jasnym wskazaniem podstaw prawnych i faktycznych, a skarga kasacyjna musi spełniać wymogi formalne, w przeciwnym razie podlega oddaleniu z powodu wadliwości konstrukcji.

Wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym i uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, niezależnie od tego, czy przewóz ten ma charakter trwałej działalności gospodarczej.

Stworzenie sztucznych warunków w celu uzyskania płatności rolnośrodowiskowych jest sprzeczne z prawnymi zasadami przyznawania takich świadczeń i prowadzi do odmowy ich przyznania, nawet jeśli formalnie spełnione zostały inne kryteria kwalifikacyjne.

Wypowiedzenie umowy przez stronę, z zachowaniem ustalonych warunków umowy oraz z poszanowaniem zasady swobody umów, nie stanowi nadużycia prawa, nawet jeżeli skutkuje koniecznością zawarcia przez drugą stronę nowej umowy po mniej korzystnych warunkach, pod warunkiem, że strony były świadome postanowień umożliwiających wcześniejsze rozwiązanie umowy.

Stworzenie przez podmioty gospodarcze sztucznych warunków w celu uzyskania nienależnych płatności stanowi podstawę do odmowy przyznania środków w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, a decyzje organów administracji opierające się na ustaleniu takich działań są zgodne z prawem.

Warunki stworzone przez beneficjenta w sposób sztuczny i zmierzający do uzyskania nienależnych płatności są sprzeczne z celami wspólnej polityki rolnej i stanowią podstawę do odmowy przyznania wsparcia finansowego.

Przepis art. 189f § 1 pkt 1 K.p.a. nie może być zastosowany w przypadku deliktów jednoczynowych, jednorazowych, gdyż przesłanka 'zaprzestania naruszania prawa' wymaga, aby naruszenie miało charakter ciągły lub było związane z zaniechaniem, co nie jest spełnione w sytuacji jednorazowego naruszenia obowiązku uiszczenia opłaty drogowej.

Kumulatywne wystąpienie przesłanek znikomości wagi naruszenia prawa oraz zaprzestania naruszania prawa z art. 189f § 1 pkt 1 K.p.a. nie może być stosowane do jednorazowych, skutkowych naruszeń obowiązków prawnych w zakresie administracyjnym.

Przesłanka egzoneracyjna wymieniona w art. 116 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej odnosi się wyłącznie do zgłoszenia wniosku, a nie do skutku tego wniosku, jakim jest ogłoszenie upadłości. Wniosek należy złożyć wówczas, gdy zaistnieją przesłanki niewypłacalności dłużnika, określone w art. 10 i art. 11 ustawy - Prawo upadłościowe.

O kwalifikacji umowy jako umowy o dzieło lub umowy o świadczenie usług decyduje rzeczywisty sposób jej wykonywania, a nie jedynie nazwa i treść kontraktu. Kluczowe jest ustalenie, czy umowa przewiduje osiągnięcie konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, poddającego się sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych, czy też zobowiązuje do starannego działania.

Cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami na podstawie prawomocnego wyroku sądu karnego jest obowiązkiem organu administracyjnego, niezależnie od złożenia wniosku o kasację do Sądu Najwyższego, gdyż kasacja nie powoduje automatycznego wstrzymania wykonalności wyroku.

Skierowanie na badania lekarskie w przypadku prawomocnego wyroku skazującego za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości może być dokonane na podstawie odpisu wyroku sądu, nawet przy braku stosownej informacji z centralnej ewidencji kierowców, jeżeli rozwiązania techniczne centralnej ewidencji nie zostały jeszcze w pełni wdrożone.

Brak ustanowienia pełnomocnika z urzędu nie powoduje nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., jeżeli strona miała możliwość aktywnego uczestnictwa w procesie i jej stan zdrowia nie wskazywał na nieporadność uniemożliwiającą samodzielne działanie.

Nieważność postępowania z art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym ustawą z 8 grudnia 2017 r., jeżeli wadliwość procesu powołania prowadzi w konkretnych okolicznościach do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności sądu. Ocena ta wymaga indywidualnej analizy całego

Umowa obejmująca tłumaczenie standardowych dokumentów urzędowych, niewykazujących cech indywidualizacji i niemożliwych do poddania sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych, stanowi umowę o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy o zleceniu, a nie umowę o dzieło.

Brak prawnych podstaw do wymagania stosowania przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej wyłącznie określonych urządzeń pomiarowych w kontroli pojazdów, jeśli nie jest to precyzowane w przepisach prawnych lub aktach wiążących daną służbę.

Wyrok sądu powszechnego stwierdzający winę w prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości, nawet jeśli zaskarżony, stanowi wystarczającą podstawę do podjęcia działań administracyjnych, takich jak skierowanie na badania psychologiczne, niezależnie od stanu zaawansowania technicznego ewidencji CEPiK 2.0.

Klauzule indeksacyjne w umowach kredytowych, które pozwalają bankowi na swobodne i arbitralne kształtowanie kursów walut bez jasnych i obiektywnych kryteriów, są abuzywne i prowadzą do nieważności umowy, jeżeli ich eliminacja uniemożliwia określenie głównych świadczeń stron. Konsument nie musi być związany umową, która narusza równowagę kontraktową poprzez przerzucenie na niego nieograniczonego ryzyka

Tworzenie przez podmioty sztucznych warunków w celu uzyskania korzyści finansowych z systemów wsparcia rolniczego, sprzecznych z ich celami, stanowi podstawę do odmowy przyznania takich korzyści zgodnie z art. 60 rozporządzenia nr 1306/2013.

Użytkownik wieczysty, który nie złożył wniosku o kontrolę zasadności podwyższenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste w trybie art. 78 ust. 1-3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie może w postępowaniu o zapłatę skutecznie kwestionować wysokości tej opłaty, powołując się na wadliwość operatu szacunkowego lub naruszenie zasad współżycia społecznego.

Sztuczne tworzenie warunków do uzyskania płatności rolniczych, sprzeczne z celami systemu wsparcia rolnego, uzasadnia odmowę przyznania tych płatności, nawet jeśli formalnie spełniono inne wymagania. Wnioskodawca ma obowiązek przedstawić dowody na zgodność swoich działań z celami funduszy.