Posiadanie licencji na krajowy transport drogowy osób samochodem osobowym nie uprawnia do wykonywania przewozu okazjonalnego bez spełnienia dodatkowych wymogów konstrukcyjnych przewidzianych przez Ustawę o Transporcie Drogowym.

Korzystanie z urządzenia viaBox przypisanego do innego numeru rejestracyjnego niż aktualnie wymagany stanowi naruszenie przepisów dotyczących opłat elektronicznych i uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, pomimo uprzedniego zamknięcia starego konta urządzenia.

Skarga kasacyjna została oddalona; Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zgodne z prawem nałożenie kary pieniężnej za przejazd pojazdem bez uiszczenia opłaty elektronicznej, potwierdzając prawidłowość rozstrzygnięć organu I instancji i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Niepojęcie przez przedsiębiorcę skutecznych działań naprawczych na rzecz wykluczenia przyszłych naruszeń w zakresie transportu drogowego skutkuje utratą dobrej reputacji, zgodnie z art. 7d ust. 5 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.

Sąd ubezpieczeń społecznych ocenia prawidłowość decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania składkowe według stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie wydania decyzji. Przedawnienie zobowiązań płatnika, które nastąpiło dopiero w toku postępowania sądowego, nie może być podstawą do zwolnienia osoby trzeciej z odpowiedzialności ustalonej prawidłowo wydaną decyzją.

Oddalenie skargi kasacyjnej Z. Sp. z o.o., uznając, że decyzja Prezesa PGWWP nie była obarczona błędem co do terminu i zasadności wydania w odniesieniu do taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków.

Dla przyjęcia stanu wykonywania krajowego transportu drogowego wystarczające jest wykonywanie faktycznych czynności przewozu, niezależnie od statusu przedsiębiorcy. Brak odpowiednich orzeczeń lekarskich powoduje odpowiedzialność administracyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że spółka S. Sp. z o.o. była właściwie uznana za odpowiedzialną za przewóz drogowy osób, realizowany jako przewóz okazjonalny. W związku z naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym, nałożenie kary pieniężnej zostało uznane za zasadne.

Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 417 § 1 k.c. za szkody wynikłe z realizacji przez stronę prawa nadanego ostateczną, ale nieprawomocną decyzją administracyjną, powstałe w związku z uchyleniem tej decyzji lub wstrzymaniem jej skuteczności nieprawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego. Inwestor, który podejmuje działania inwestycyjne przed prawomocnością pozwolenia na budowę

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając decyzję o nałożeniu kary pieniężnej za zgodną z prawem, wskazując na naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym w zakresie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym odpowiednich wymagań konstrukcyjnych.

M. Sp. z o.o. nie była adresatem decyzji o nałożeniu kary pieniężnej; prezes spółki miał interes prawny jako strona postępowania, co wykluczało możliwość wniesienia odwołania przez spółkę. NSA uchylił wyrok WSA, decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego była prawidłowa.

Stanowienie przez bank jednostronnych klauzul przeliczeniowych w umowach kredytowych jest abuzywne. Ich eliminacja prowadzi do nieważności umowy, gdyż nie mogą być zastąpione innymi postanowieniami. W konsekwencji umowa jest nieważna w całości, a strony muszą oddać wzajemnie spełnione świadczenia.

Umowa kredytowa indeksowana do waluty obcej (CHF) jest nieważna, jeżeli zawarte w niej klauzule walutowe i przeliczeniowe są abuzywne, jako kształtujące zobowiązania konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający jego interesy. Umowa bez prawidłowo sformułowanych klauzul indeksacyjnych nie może być utrzymana w mocy.

Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek jego nieużywania w sposób rzeczywisty przez nieprzerwany okres pięciu lat, chyba że istnieją ważne powody tego nieużywania, które nie mogą być utożsamiane jedynie z trudnościami natury podatkowej lub ryzykiem gospodarczym.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za bezzasadną, potwierdzając, że decyzje Prezesa UKE ws. dostępu do infrastruktury spełniają wymogi zapewnienia skutecznej konkurencji i są zgodne z prawem telekomunikacyjnym oraz nie wymagają uprzedniej analizy rynku.

Stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z powodu jego nieużywania przez okres pięciu lat wymaga, aby podmiot korzystający z ochrony wykazał rzeczywiste używanie znaku lub istnienie ważnych powodów, które uniemożliwiały jego użycie.

Oddalenie skargi kasacyjnej, uznanie poprawności decyzji o cofnięciu licencji wspólnotowej z uwagi na poważne naruszenie przepisów prawa unijnego dotyczącego międzynarodowego przewozu drogowego.

Kurator ustanowiony w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika nie jest uprawniony do złożenia w jego imieniu oświadczenia o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku.

Wykonywanie przez prokuratora w stanie spoczynku zawodu radcy prawnego wbrew odmowie zgody przełożonego nie stanowi dorozumianego zrzeczenia się statusu prokuratora, a jedynie prowadzi do zawieszenia prawa do uposażenia na czas wykonywania tego zawodu. Po zaprzestaniu działalności radcowskiej prokurator zachowuje prawo do uposażenia spoczynkowego. Art. 5 k.c. nie może stanowić podstawy do pozbawienia

Kredyt hipoteczny indeksowany do waluty obcej, zawierający abuzywne klauzule przeliczeniowe, skutkuje nieważnością omawianej umowy w całości bez możliwości jej uzupełnienia innymi normatywami. Potwierdzono zasadność ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami bankowymi zgodnie z dyrektywą 93/13.

Nie można uznać, że istniały ważne powody usprawiedliwiające nieużywanie znaku towarowego "S.", jeżeli brak jego używania wynikał z ryzyka gospodarczego spółki. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek jego nieużywania w sposób rzeczywisty przez wymagany pięcioletni okres.

Rzeczywiste używanie znaku towarowego nie zostało wykazane przez uprawnionego, wobec czego prawo ochronne na znak wygasa zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 P.p.w.p., gdyż nieużywanie znaku przez pięć lat nie wynikało z ważnych powodów.

Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenie przepisów przewozu drogowego, która może być wyłączona wyłącznie w przypadkach szczególnych, praktycznie nieprzewidywalnych. Odpowiedzialność administracyjno-karna opiera się na fakcie naruszenia, a nie winie.

Skarga kasacyjna została uwzględniona z uwagi na nieważność postępowania przed WSA spowodowaną brakiem należytego umocowania pełnomocnika skarżącej. Sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.