Funkcjonariusz służby więziennej, wnosząc pozew do sądu pracy w sprawach dotyczących uposażenia na podstawie art. 220 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 roku o Służbie Więziennej (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1683) nie korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych przewidzianego w art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

NSA orzekł, iż oddalenie skargi kasacyjnej E. Sp. z o.o. było zasadne, zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego były nieusprawiedliwione, a sankcje wynikające z unijnego prawa celnego są skuteczne oraz oparte na precyzyjnie ustalonych regulacjach. Skarżąca nie wykazała istotnego wpływu rzekomych uchybień na wynik postępowania.

Przekroczenie terminu wynikającego z art. 75 ust. 5 rozporządzenia 2017/891 skutkuje utratą zabezpieczenia celnego, a przepisy krajowe o COVID-19 nie modyfikują tych terminów.

Przekroczenie terminu na przedstawienie dokumentów potwierdzających zbycie towaru skutkuje utratą zabezpieczenia celnego, z uwagi na zawity charakter unijnych przepisów prawa materialnego, niezależnie od specustaw związanych z COVID-19.

Skarga kasacyjna nie została uwzględniona z uwagi na brak wykazania istotnego wpływu wskazywanych naruszeń na wynik sprawy; sąd prawidłowo zastosował przepisy prawa, a uzasadnienie wyroku spełniało wymogi prawne.

W przypadku przekroczenia terminu jednego miesiąca na przedstawienie dowodów sprzedaży towarów w ramach art. 75 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/891, następuje utrata zabezpieczenia celnego. Przepisy krajowe związane z pandemią COVID-19 nie mogą zmieniać ani zawieszać terminów unijnych.

Przedłożenie dokumentów potwierdzających zbycie towarów w terminie określonym w art. 75 ust. 5 rozporządzenia delegowanego 2017/891 jest warunkiem sine qua non do zwolnienia zabezpieczenia celnego, którego uchybienie skutkuje przepadkiem zabezpieczenia.

Nieprzedstawienie wymaganych dokumentów w przewidzianym miesięcznym terminie od daty sprzedaży towaru uniemożliwia zwolnienie zabezpieczenia celnego zgodnie z art. 75 ust. 5 rozporządzenia 2017/891, niezależnie od istniejących okoliczności, jak i stosowanych przez organy praktyk.

Skarga kasacyjna E. Sp. z o.o. na decyzję o długu celnym okazała się niezasadna. Wspomniane uchybienia prawne i procedury przez WSA nie miały krytycznego wpływu na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał zaskarżony wyrok, oddalając roszczenia skarżącej w całości.

NSA jest związany podstawami kasacyjnymi, a ich uchybienia wpływające na wynik sprawy muszą być wykazane. Sankcje przewidziane w unijnych rozporządzeniach są stosowane i nie mogą być zmieniane przez prawo krajowe. Organy sądowe akceptują jedynie te zarzuty proceduralne, które wpływają na wynik kasacji.

W przypadkach niedotrzymania terminu przewidzianego na przedłożenie dokumentów potwierdzających spełnienie warunków cenowych przez importera, zgodnie z art. 75 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/891, zabezpieczenie celne ulega przepadkowi, a argumenty odwołujące się do pandemii COVID-19 lub wcześniejszej praktyki organu nie uzasadniają innego rozstrzygnięcia.

Terminy zawarte w unijnym rozporządzeniu delegowanym dotyczące zwolnienia z zabezpieczenia celnego są terminami prawa materialnego, które muszą być ściśle przestrzegane. Przepisy dotyczące COVID-19 nie modyfikują tych terminów, a ich niedochowanie skutkuje utratą prawną zabezpieczenia.

Niezachowanie terminu z art. 75 ust. 5 rozporządzenia 2017/891 skutkuje utratą zabezpieczenia celnego, niezależnie od okoliczności związanych z pandemią i zasadą zaufania do organów, gdyż unijne regulacje celne mają pierwszeństwo.

Przekroczenie unijnego terminu jednego miesiąca na przedłożenie dokumentacji handlowej skutkuje utratą zabezpieczenia celnego z mocy prawa art. 75 ust. 5 rozporządzenia 2017/891, niezależnie od regulacji krajowych związanych z COVID-19. Zastosowanie unijnych przepisów jest nadrzędne i niezależne od wszelkich praktyk krajowych.

W przypadku naruszenia przepisów ustawy SENT przez zgłoszenie danych niezgodnych ze stanem faktycznym przez podmiot odbierający, nie występują przesłanki do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na podstawie interesu publicznego, gdy odpowiedzialność ma charakter obiektywny.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w przypadku naruszeń w zgłoszeniach SENT, kara pieniężna może być złagodzona przy oczywistym błędzie, lecz odstąpienie od jej nałożenia wymaga wykazania ważnego interesu przewoźnika lub interesu publicznego, czego w analizowanej sprawie nie wykazano.

Usługi związane z doradztwem IT, obejmujące zarówno oprogramowanie, jak i sprzęt komputerowy, powinny być opodatkowane 12% stawką ryczałtu, co uzasadnia ich doradczy charakter według ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Decyzja organu administracyjnego doręczona w formie skanu bez podpisu kwalifikowanego nie wchodzi do obrotu prawnego, uniemożliwiając skuteczne wniesienie odwołania (art. 210 § 1 pkt 8 O.p.; Naczelny Sąd Administracyjny).

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, iż brak wykazania przez skarżącą wystąpienia przesłanek ważnego interesu przewoźnika lub interesu publicznego, uzasadnia oddalenie skargi na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Dodatkowe świadczenie pieniężne dla osób wykonujących zawody medyczne w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych pacjentom z podejrzeniem lub zakażeniem SARS-CoV-2, przewidziane w umowie między podmiotem leczniczym a Narodowym Funduszem Zdrowia wykonującej Polecenie Ministra Zdrowia, stanowi świadczenie sui generis wynikające z umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej (art. 393 k.c.), a nie świadczenie

Wyłączenie z działalności gospodarczej nieruchomości w celu ich dalszego wykorzystywania do wynajmu podlegającego opodatkowaniu VAT nie stanowi czynności podlegającej VAT, gdyż przeniesienie to nie dotyczy dostawy towarów na cele osobiste, lecz kontynuacji działalności gospodarczej w zakresie najmu, zgodnie z art. 7 i art. 15 ustawy o VAT.

W razie przyznania od Skarbu Państwa adwokatowi z urzędu na jego wniosek kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie procesu jedynie w części, sąd oddala ten wniosek w pozostałym zakresie.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, jeśli doręczenie decyzji organu podatkowego w formie skanu bez podpisu kwalifikowanego nie spełnia wymagań formalnych dla dokumentu elektronicznego, co uzasadnia jej uznanie za niedoręczoną zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.

Skarga kasacyjna M.M. została oddalona, ponieważ proceduralne uchybienia organu nie miały wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Błędne zatytułowanie pisma przez organ nie wymagało powtórnego wezwania do usunięcia braków, gdyż istota wezwania była jednoznaczna i wystarczająca dla prowadzenia postępowania.