NSA uchylił wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, z powodu niewystarczającej analizy prawnej legalności uchwały Rady Gminy w kontekście przynależności i charakteru wód objętych regulaminem oraz wynikających z tego uprawnień gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny, badając status prawny wód zbiornika Brzóze Duże – Brzóze Małe jako śródlądowe wody powierzchniowe stojące, powinien przeprowadzić pełną kontrolę legalności zarządzenia Wójta Gminy Rzewnie dotyczącego amatorskiego połowu ryb, nie ograniczając się do oceny jego zgodności z zarzutami skargi.

Nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej musi respektować zasadę proporcjonalności sankcji. Kara powinna uwzględniać wagę naruszenia oraz indywidualne okoliczności sprawy.

Nakładanie zryczałtowanej kary pieniężnej w wysokości 1500 zł za niezapłacenie opłaty elektronicznej na drogach krajowych, niezależnie od wagi naruszenia, jest sprzeczne z wymogiem proporcjonalności unijnej dyrektywy 1999/62/WE. NSA zaleca stosowanie art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., umożliwiającego odstąpienie od karania, gdy naruszenie ma znikomą wagę.

Decyzja Naczelnego Sądu Administracyjnego o oddaleniu skargi kasacyjnej jest słuszna. Skarżąca ponosi odpowiedzialność jako urządzający gry hazardowe na automatach poza kasynem, a nie doszło do przedawnienia nałożonej kary, pomimo zmian okoliczności prawnych związanych z COVID-19.

Wpłaty dokonywane przez widzów na platformie streamingowej jako donejty nie kwalifikują się jako darowizny w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, a są elementem działalności gospodarczej wnioskodawcy.

Wniesienie udziału w wynalazku patentowym jako wkładu do spółki z o.o. przez podmiot komercjalizujący z zastosowaniem art. 17 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym, nie generuje przychodu podlegającego opodatkowaniu, gdyż stanowi komercjalizowaną własność intelektualną.

Postanowienia umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, które przewidują przeliczenie kwoty kredytu i rat według kursu ustalanego jednostronnie przez bank bez obiektywnych kryteriów, są abuzywne i ich wyeliminowanie uniemożliwia utrzymanie umowy w mocy, nawet w formie kredytu czysto walutowego, gdy wola stron była od początku ukierunkowana na obsługę kredytu w walucie krajowej. Substytucja abuzywnych

Dochody z działalności gospodarczej wykonywanej przez rezydenta zagranicznego poprzez stały zakład w Polsce podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski.

Postępowania dotyczące aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte po 5 października 2018 r., ale nieskuteczne wobec 1 stycznia 2019 r., podlegają umorzeniu zgodnie z art. 4 ustawy zmieniającej, stosując właściwość procedury administracyjnej.

Postępowanie aktualizacyjne umarza się tylko, gdy nie zostało skutecznie wszczęte przed 1.01.2019 r.; w przypadku skutecznego wszczęcia, dopuszczalna jest droga sądowo-administracyjna z uwagi na charakter decyzji administracyjnej umarzającej postępowanie.

W przypadku postępowania aktualizacyjnego umorzenie jest bezpodstawne, jeżeli nie spełniono przesłanek związanych z doręczeniem wypowiedzeń opłat rocznych wszystkim współużytkownikom przed przekształceniem prawa użytkowania wieczystego na prawo własności.

Odpowiedzialność wspólników spółki cywilnej za administracyjną karę pieniężną, wynikająca z przepisów ustawy, jest zawsze solidarna, nawet przy braku takiego wskazania w decyzji administracyjnej.

W umowie kredytu indeksowanego kursem waluty obcej postanowienia umowne odnoszące się do sposobu określania kursu waluty, które nie zawierają obiektywnych kryteriów jego ustalania i pozostawiają bankowi swobodę jednostronnego kształtowania wysokości zobowiązania kredytobiorcy, stanowią niedozwolone postanowienia umowne z uwagi na brak transparentności, a ich wyeliminowanie prowadzi do nieważności całej

Skarga kasacyjna jest niezasadna, gdyż nie wykazano istotnego wpływu naruszeń proceduralnych na wynik sprawy; nie ma podstaw do zastosowania art. 189f k.p.a. w przypadku deliktu jednoczynowego. Prawidłowe ustalenia faktyczne i zgodność z prawem uzasadniają nałożoną karę pieniężną.

Skarga kasacyjna M.K. dotycząca kary za brak opłaty elektronicznej za przejazd została oddalona z uwagi na brak dowodzenia istotnych naruszeń prawa materialnego lub procesu, które mogłyby wpłynąć na wynik postępowania.

Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte po 5 października 2018 r., któremu do 1 stycznia 2019 r. nie doręczono skutecznie wypowiedzeń opłat wszystkim użytkownikom, podlega umorzeniu zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej.

Postępowanie dotyczące aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, niezakończone przed 1 stycznia 2019 r., należy umorzyć jako bezprzedmiotowe, z uwagi na przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.

NSA stwierdził, że oddalenie skargi kasacyjnej było uzasadnione, gdyż skarżący nie wykazał przesłanek posiadania działek rolnych, które są kluczowe dla przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego i rolno-środowiskowo-klimatycznego.

W przypadku naruszenia polegającego na wykonywaniu transportu bez wymaganego zezwolenia, brak doręczenia licencji przed kontrolą nie uzasadnia zastosowania art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., a decyzja o nałożeniu kary pieniężnej jest zgodna z przepisami u.t.d.

Zawieszenie postępowania administracyjnego przez Urząd Patentowy RP z powodu sporu cywilnoprawnego dotyczącego prawa do wspólnego znaku towarowego jest uzasadnione prawnymi ograniczeniami kompetencyjnymi organu administracyjnego.

Postępowania dotyczące aktualizacji opłat za użytkowanie wieczyste, nie zakończone przed 1 stycznia 2019 r. i nieskutecznie wszczęte do tej daty, podlegają umorzeniu jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 4 ustawy zmieniającej.

Decyzja kolegium umarzająca postępowanie w przedmiocie aktualizacji opłaty wieczystej podlega kontroli sądu administracyjnego, niezależnie od przesłanek doręczenia wypowiedzeń przed 1 stycznia 2019 roku.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż znak towarowy "Pasztet Drobiowy Walichnowy MARKO" był używany w sposób rzeczywisty, co skutkuje oddaleniem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na ten znak z powodu nieużywania (art. 169 p.w.p.).