Propozycja przywrócenia do służby w Służbie Celno-Skarbowej nie jest decyzją administracyjną i nie może być zmieniana w trybie art. 155 k.p.a., co uzasadnia odmowę wszczęcia postępowania.

Zlecenie przewozu okazjonalnego pojazdem osobowym, nieprzystosowanym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób, bez wymaganej licencji, skutkuje nałożeniem kary pieniężnej zgodnie z ustawą o transporcie drogowym.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że przewóz okazjonalny musi spełniać określone wymagania konstrukcyjne i dokumentacyjne, a brak spełnienia tych wymogów uzasadnia nałożenie kary pieniężnej. Skarga kasacyjna R.B. zostaje oddalona.

Nieuzyskanie wymaganej licencji na przewóz okazjonalny i niespełnienie przewidzianych prawem wymogów formalnych, skutkuje zgodnym z prawem nałożeniem kary pieniężnej na przedsiębiorcę świadczącego usługi transportowe za pomocą aplikacji mobilnej.

Istnienie jednego wierzyciela spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie stanowi przesłanki egzoneracyjnej zwalniającej członka zarządu z odpowiedzialności za zaległości składkowe na podstawie art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż takie rozumienie prowadziłoby do uprzywilejowania niektórych członków zarządu i mogłoby zachęcać

Udział w składzie sądu sędziego powołanego przez Krajową Radę Sądownictwa ukształtowaną w trybie określonym ustawą z 8 grudnia 2017 r. stanowi przyczynę nieważności postępowania w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c., gdy wadliwość procesu powołania prowadzi do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności sądu, co wymaga indywidualnej oceny uwzględniającej w szczególności: brak poparcia ze strony

Wypłata środków z tytułu niewypłaconego zysku z jednoosobowej działalności gospodarczej, zgromadzonego na kapitale zapasowym spółki, podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka jest zobowiązana do pełnienia funkcji płatnika.

Stawka zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 8,5% jest właściwa dla przychodów z usług pośrednictwa komercyjnego sklasyfikowanych pod PKWiU 74.90.12.0, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, jeśli usługi te nie są przypisane do innych ustawowych kategorii czynności.

Transakcja wniesienia aportem do spółki jawnej zespołu składników materialnych i niematerialnych stanowiących przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego, jest wyłączona spod opodatkowania VAT zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie ‘właściwego czasu’ do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, należy odnosić do momentu, w którym dłużnik przestaje wykonywać wymagalne zobowiązania pieniężne w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 1a prawa upadłościowego, a opóźnienie w ich regulowaniu przekracza trzy miesiące.

Usługi testowania manualnego oprogramowania, sklasyfikowane jako PKWiU 62.02.30.0, podlegają opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych według stawki 8,5%, gdyż nie zawierają elementów doradztwa programistycznego, które byłyby opodatkowane wyższą stawką.

Przychody uzyskiwane z tytułu świadczenia usług związanych z projektowaniem i rozwojem technologii informatycznych (PKWiU 62.01.1), które są związane z oprogramowaniem, podlegają opodatkowaniu stawką 12% ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, a nie preferencyjną stawką 8,5%.

Ustalenie wysokiego stopnia przyczynienia się poszkodowanego do wypadku komunikacyjnego i związanej z tym znacznej redukcji odszkodowania wymaga dokonania stanowczych ustaleń faktycznych co do prawidłowej obserwacji drogi przez kierowcę i adekwatności jego reakcji na zagrożenie. Brak takich ustaleń, przy jednoczesnym przyjęciu odpowiedzialności sprawcy na zasadzie ryzyka, czyni znaczną redukcję świadczeń

Osobie pełniącej funkcje kierownicze w spółce urządzającej gry hazardowe bez koncesji, zgodnie z art. 89 ust. 3 u.g.h., zasadnie wymierza się karę pieniężną, gdy gry mają charakter losowy, a postępowanie dowodowe nie wykazuje istotnych uchybień.

Decyzja ustalająca kwotę nienależnie pobranych płatności nie wymaga wskazania wyliczeń DJP, jeśli przesłanki niespełnienia zostały prawomocnie określone wcześniej. Brak spełnienia warunków na rok 2021 nie wymaga ponownego badania dla decyzji dotyczącej lat 2019-2020.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną ARiMR za zasadną, uchylił wyrok WSA i oddalił skargę. Stwierdzono, że przedawnienie roszczenia dochodzenia nienależnie pobranych płatności nie nastąpiło, a przerwanie jego biegu było skuteczne na dzień doręczenia postanowień o wznowieniu postępowań.

Przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie pobranych płatności wspólnotowych może być skutecznie dokonane poprzez prawidłowo doręczone wezwanie kwalifikowane oraz podejmowanie szeregu działań administracyjnych odnoszących się do nieprawidłowości ciągłej.

Naczelny Sąd Administracyjny przyznał, że w sprawach o ustalenie nienależnie pobranych płatności termin przedawnienia może ulegać przerwaniu przez doręczenie wezwań wskazujących na nieprawidłowości, a charakter ciągły takich nieprawidłowości oznacza biegniecie terminu od ustania nieprawidłowości.

Uwzględnienie zarzutów kasacyjnych dotyczących błędów w obliczeniach kary przez organy administracji nie wpływa na zasadność decyzji o wymiarze kary, gdyż ostateczna jej wysokość pozostaje niezmienna względem ustawowych limitów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż w przypadku naruszenia przepisów transportowych, które nie spełniają przesłanek jednoczesnego naruszenia załączników 3 i 4 ustawy, zasadne jest nałożenie kar za każde naruszenie odrębnie, zgodnie z właściwymi regulacjami.

Przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy ponosi obiektywną odpowiedzialność za brak aktualnych badań technicznych pojazdów, niezależnie od pandemii COVID-19, a obowiązek znajomości stanu prawnego spoczywa na przedsiębiorcy.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż nałożenie kary pieniężnej na zarządzającego transportem było zasadne, w związku z niewywiązaniem się z wymogów ustawy o transporcie drogowym; nie stwierdzono podstaw do uznania nadzwyczajnych okoliczności wyłączających odpowiedzialność.

Przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej bezpośrednio poprzedzającej wyrok i wydanie wyroku w sytuacji, gdy zawiadomienie pełnomocnika strony o terminie rozprawy zostało doręczone w trybie zastępczym (art. 139 § 1 k.p.c.) w dniu samej rozprawy, co narusza wymóg art. 149 § 2 k.p.c. doręczenia zawiadomienia co najmniej na tydzień przed posiedzeniem, stanowi nieważność postępowania z art. 379 pkt 5 k.p.c.

Decyzja administracyjna o ustaleniu zwrotu nienależnie pobranych płatności ONW nie ulega przedawnieniu, jeśli została wydana przed upływem ośmioletniego terminu, liczonego od ustania nieprawidłowości powtarzających się, z uwzględnieniem przerwania biegu terminu.