Przewoźnik drogowy posiadający licencję na przewóz osób samochodem osobowym zobowiązany jest spełniać ustawowe warunki przewozu okazjonalnego pojazdami niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego, pod rygorem sankcji określonych w załączniku do ustawy o transporcie drogowym.

Zarządzający transportem jest obowiązany do zapewnienia ważnych badań lekarskich i psychologicznych kierowców, niezależnie od formy ich zatrudnienia, co czyni go odpowiedzialnym za naruszenia tych obowiązków i uzasadnia nałożenie kar administracyjnych.

NSA uchyla zaskarżony wyrok WSA i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na konieczność pełniejszego uzasadnienia przez organy administracyjne uznania marży zysku za nieuzasadnioną w kontekście prawa o taryfach wodno-kanalizacyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że skarga kasacyjna Spółdzielni D. nie wykazała zasadności zarzutów naruszenia zarówno przepisów materialnych, jak i procesowych, co skutkowało oddaleniem skargi dotyczącej wtórnej zdolności odróżniającej znaku "TWAROŻEK W.".

Wykonywanie transportu drogowego bez wymaganych zezwoleń oraz niespełnianie kryteriów formalno-prawnych przewozu okazjonalnego uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, a skargi co do interpretacji przepisów w tym zakresie są bezzasadne.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym związane z brakami w wymaganych orzeczeniach lekarskich kierowców nie jest tożsame z deliktami wymienionymi w załączniku nr 3 ustawy, uzasadniając tym samym oddalenie skargi strona pozostaje zobowiązana do uiszczenia kary pieniężnej.

Stwierdzenie nowej istotnej okoliczności faktycznej lub nowego dowodu, nieznanego organowi w chwili wydania decyzji, mimo że istniał, uzasadnia wznowienie postępowania administracyjnego i oznacza naruszenie prawa, co uprawnia sąd do uchylenia decyzji.

Brak aktualizacji numeru rejestracyjnego przypisanego do urządzenia viaBOX skutkuje nieuiszczeniem opłaty elektronicznej za przejazd po drogach płatnych, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej przez organ administracyjny.

Odpowiedzialność administracyjna nadawcy towaru za naruszenia przepisów transportu drogowego nie wymaga wykazania winy; wystarczy stwierdzenie naruszenia obowiązujących zasad przewozu odpadów i wykazanie wpływu na powstanie naruszenia.

Postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym było dotknięte nieważnością, co uzasadnia uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na pozbawienie strony możliwości obrony swych praw.

Remanent końcowy wnoszony aportem do spółki wynoszący 0 zł jest zgodny z przepisami, lecz nie pozwala na pełne pomniejszenie podstawy opodatkowania o wartość remanentu początkowego.

Skarga kasacyjna została oddalona, ponieważ nie wykazano uchybień proceduralnych ani merytorycznych po stronie organów administracyjnych, co potwierdza zasadność nałożenia kary pieniężnej za naruszenia transportowe.

Brak uiszczenia opłaty elektronicznej za przejazd wynikał z wyczerpania baterii w viabox, za który odpowiada właściciel pojazdu, co stanowi podstawę do utrzymania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przez GITD.

W sprawach administracyjnych kar pieniężnych nakładanych na podstawie ustawy o transporcie drogowym, przepisy Działu IVa Kodeksu postępowania administracyjnego nie znajdują zastosowania, gdy ustawa szczególna dostatecznie reguluje przesłanki, w tym odstąpienia od odpowiedzialności.

Przychody z tytułu świadczenia usług zarządzania projektami, sklasyfikowane jako PKWiU 70.22.20.0, mogą być opodatkowane zryczałtowaną stawką 8,5%, o ile nie stanowią usług doradztwa zarządczego, zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Koszty utrzymania zwierząt osobistych, wykorzystywanych w działalności gospodarczej jako element marketingu i zwiększających wizerunkowość, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli zostanie wykazany ich związek z przychodami i prowadzoną działalnością.

Wypłata zysków netto wypracowanych przed przekształceniem jednoosobowej działalności gospodarczej, które zostały uprzednio opodatkowane podatkiem dochodowym, nie stanowi dochodu po opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek (estoński CIT) i nie jest uznawana za ukryty zysk zgodnie z art. 28m ustawy o CIT.

Akt odmowy uchylenia i odmowy stwierdzenia nieważności aktu Ministra Sprawiedliwości o odwołaniu z funkcji prezesa garnizonowego sądu wojskowego, z punktu widzenia kognicji sądów administracyjnych dzieli los samego aktu powołania i znajduje do niego zastosowanie wyłączenie uregulowane w art. 5 § 1 pkt 1 p.p.s.a. z uwagi na podległość organizacyjną tego prezesa Ministrowi, a także art. 5 § 1 pkt 3 p.p.s.a

Odpowiedzialność przewoźnika drogowego za naruszenie przepisów o ręcznym wprowadzaniu danych kierowcy nie zależy od winy; wystarczy samo stwierdzenie naruszenia do nałożenia kary. Dokumenty wewnętrzne przedsiębiorstwa nie podważają dowodów z kontroli.

Działanie polegające na przewozie osób bez wymaganej licencji, nawet bez formalnego statusu przedsiębiorcy, wypełnia znamiona naruszenia przepisów o transporcie drogowym, skutkując możliwością nałożenia kary pieniężnej.

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą, który nie przekracza limitu sprzedaży 200 000 zł rocznie i nie świadczy usług doradczych, może korzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT, na podstawie art. 113 ust. 1 i 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Postępowanie wyjaśniające, o którym mowa w art. 218 § 2 k.p.a., należy tym samym rozumieć w odmienny sposób aniżeli obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, o którym mowa w art. 7 k.p.a., czy obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, o którym mowa w art. 77 § 1 k.p.a. Postępowanie wyjaśniające w ramach wydawania zaświadczenia służby opracowaniu już istniejących

Podmiot skupujący jako płatnik opłat wyrównawczych wynikających z nadwyżek w produkcji mleka nie może żądać stwierdzenia nadpłaty na podstawie Ordynacji podatkowej, jak opłaty te, przekazywane do budżetu UE, nie stanowią dochodu krajowego.

Planowana sprzedaż nieruchomości korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ zasiedlenie miało miejsce co najmniej dwa lata przed sprzedażą, co wyklucza zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a.