Nauczycielowi mianowanemu nie przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej zwolnienia z pracy. Odwołanie przysługuje natomiast od kary wydalenia z pracy.

Przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie zasad organizowania prac interwencyjnych oraz robót publicznych (Dz. U. Nr 122, poz. 540) regulujący okres, na który mają być zawierane umowy o pracę z bezrobotnymi kierowanymi do robót publicznych nie może mieć zastosowania, gdyż wykraczał poza delegację ustawową, na podstawie której został wydany

Osoba, która złożyła zbiorczy wykaz nie zaspokojonych roszczeń pracowniczych (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - Dz. U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1) i została zawiadomiona o odmowie wypłaty tych świadczeń, jest - na podstawie art. 8 ust. 2 tejże ustawy - czynnie legitymowana w sporze o zapłatę na swoją rzecz świadczeń objętych

Notariusz prowadzący kancelarię notarialną nie jest zobowiązany – stosownie do art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. nr 1, poz. 1) – do opłacania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Termin określony w art. 10 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia stanu wojennego /Dz.U. 1991 nr 4 poz. 17/ ma charakter materialnoprawny i nie podlega przywróceniu.

Rozszerzenie wniosku w przedmiocie zwrotu majątku związkowego, utraconego w wyniku wprowadzenia stanu wojennego, przez wskazanie nowego podmiotu, przeciwko któremu wnioskodawca chce dochodzić swego roszczenia, po dniu 31 grudnia 1991 r. jest prawnie bezskuteczne /art. 10 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia

Nauczyciel, z którym na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r., Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) rozwiązano stosunek pracy za wypowiedzeniem, nie ma prawa do odprawy określonej w art. 20 ust. 2 tejże ustawy.

Pracownik, który nie stawia się do wyznaczonego mu przez pracodawcę na podstawie art. 42 § 4 k.p. miejsca pracy, położonego w innym mieście, a stawia się do pracy w dotychczasowym miejscu, nie wykazuje zamiaru porzucenia pracy w rozumieniu art. 65 § 1 kodeksu pracy.

Termin wskazany w art. 20 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ ma charakter terminu o jakim mowa w rozdziale 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, nie będąc terminem prawa materialnego, bowiem dotyczy czynności z zakresu postępowania administracyjnego a mianowicie rejestracji w urzędzie pracy. Wobec tego termin taki może

Art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/ nie ogranicza czasu pobierania zasiłku w podwyższonej wysokości tylko do okresu przypadającego bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Bezrobotny, mający prawo do zasiłku

Bezrobotny mający prawo do zasiłku, odpowiadający wszystkim warunkom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/, otrzymuje zasiłek w wysokości 52 procent przeciętnego wynagrodzenia /nie mniej niż zasiłek określony w art. 25 ust. 2 ustawy z

1. Wyłączenie sądów powszechnych od rozpatrywania spraw ze stosunku pracy, także nawiązanego na podstawie decyzji administracyjnej w postaci aktu mianowania, zależy od tego, czy przepisy szczególne, regulujące stosunek pracy określonej kategorii pracowników, takie wyłączenie zawierają. W zakresie, w jakim takiego wyłączenia nie ma, dochodzenie realizacji prawa do ochrony sądowej w sprawach ze stosunku

1. Zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji, tylko z tego powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. 2. Rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156

1. Zastosowanie przy wydaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa o niejednoznacznej treści, nie może być uznane za rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji z tego tylko powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt

Członkowi zarządu zakładowej organizacji związkowej zatrudnionemu na podstawie powołania, odwołanemu ze stanowiska w sposób równoznaczny z wypowiedzeniem umowy o pracę bez wymaganej zgody tego zarządu (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych - Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.), przysługują roszczenia z odpowiednio stosowanego art. 45 k.p., co oznacza, że z reguły pracownik

1. Zarejestrowanie się bezrobotnego - odpowiadające wymogom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/ - nie w terminie 6 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, ale dopiero po ustaniu prawa do zasiłku

1. Pracownikowi samorządowemu zatrudnionemu na podstawie wyboru na stanowisku burmistrza nie przysługuje w razie odwołania roszczenie o ustalenie pozostawania w stosunku pracy. 2. Odmawia odpowiedzi w drugie pytanie.

Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa i jej oddziały terenowe nie mają obowiązku opłacania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych przewidzianych w ustawie z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1).

Zarzut wadliwej oceny, że popełniony przez powoda czyn wyczerpuje znamiona 'ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych' nie stanowi ustawowej podstawy wznowienia postępowania.

1. W razie odmowy wypłaty świadczenia pracowniczego w całości lub w części ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 8 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, Dz.U. z 1994 r. nr 1, poz. 1) pracodawca może dochodzić powyższego świadczenia od tego Funduszu przed sądem właściwym w sprawach z zakresu prawa pracy. 2.

Skoro w myśl art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ możliwe jest przeniesienie urzędnika państwowego na jego wniosek lub za jego zgodą do pracy w innym urzędzie, usytuowanym nawet w innej miejscowości, to tym bardziej za dopuszczalne trzeba uznać przeniesienie takiego urzędnika za jego zgodą na inne stanowisko w tym samym urzędzie

Przepis art. 21 ust. 5a pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 10 marca 1994 r. /Dz.U. nr 43 poz. 165/ i obowiązującym od dnia 14 kwietnia 1994 r., nie ma zastosowania do sytuacji, w których prawo bezrobotnego małżonka do zasiłku dla bezrobotnych ustało na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca