Wprowadzenie przez organ planistyczny całkowitego zakazu zabudowy na terenie rolnym może naruszać zasady prawa miejscowego i przepisy ochrony prawa własności, jeżeli zakaz ten nie służy uzasadnionym celom publicznym i jest nieproporcjonalny do osiągnięcia tych celów.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego musi być zgodny z ustalonymi w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy maksymalnymi parametrami i wskaźnikami urbanistycznymi; przekroczenie tych wartości oznacza rażącą sprzeczność z prawem i pociąga za sobą nieważność planu w tym zakresie.

W przypadku skargi na bezczynność organu administracyjnego, istotny dla jej rozpoznania nie jest fakt prawidłowości doręczenia decyzji, lecz fakt podjęcia przez organ działań mających na celu załatwienie sprawy w określonym przez prawo terminie, przy czym treść i forma tych działań są poza oceną sądu administracyjnego.

Art. 12 ustawy covidowej, jako przepis szczególny (lex specialis), musi być interpretowany rygorystycznie i zawężająco, wyłączając stosowanie przepisów Prawa budowlanego jedynie w przypadkach faktycznego przeciwdziałania COVID-19, a nie ogólnych inwestycji budowlanych.

W przypadku zmiany sposobu użytkowania pomieszczeń gospodarczych na funkcję mieszkalną w obszarze, gdzie znajduje się już działka zabudowana budynkiem wielorodzinnym, kontynuacja funkcji zabudowy jest zachowana, gdyż nie narusza ona zasady dobrego sąsiedztwa oraz nie koliduje z zastanym zagospodarowaniem terenu.

Możliwość ustalenia wielofunkcyjnego przeznaczenia terenu jest dopuszczalna, pod warunkiem, że różne funkcje nie są ze sobą sprzeczne i nie wykluczają się wzajemnie, zgodnie z uwarunkowaniami prawno-faktycznymi, lecz w przypadku terenów wiejskich podlegających ochronie gruntów rolnych oraz terenów, na których prowadzona jest intensywna produkcja rolna z uciążliwymi immisjami. Nie jest dopuszczalne