Utrata mocy wyroku łącznego ipso iure (art. 575 § 1 k.p.k.) następuje w odniesieniu do tych tylko jego rozstrzygnięć o połączeniu kar tego samego rodzaju (o umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 k.p.k.), które zostały objęte nowym wyrokiem łącznym, wydanym w związku z powstałą po wydaniu tego wyroku potrzebą, wynikającą z przesłanek prawnomaterialnych określonych w art. 85 k.k.
Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.
W sytuacji, gdy zastosowanie określonego rozwiązania procesowego jest jedynie prawem, a nie obowiązkiem organu, i gdy nadto oskarżony i jego obrońca nie formułują w tej materii stanowczego wniosku dowodowego, ani ewentualne zastosowanie tego rozwiązania, ani zaniechanie jego zastosowania, nie stanowią naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia o charakterze rażącym, jak tego wymaga podstawa kasacyjna
O wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, to trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy, w tym m.in. odnośnie uprzedniego usunięcia przez niego zabezpieczeń na towarze, czy dysponowania pieniędzmi pozwalającymi na zakup jednej pary spodni, a także uprzedniej karalności oskarżonego, odnośnie
Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są (…) miarodajne (…) wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości
Jeżeli prokurator podniesie zarzut przedawnienia roszczeń, a sąd ustali, że niedotrzymanie przez wnioskodawcę terminu nie usprawiedliwiają żadne wyjątkowe okoliczności, żądanie odszkodowania podlega oddaleniu. Sama niewątpliwa niesłuszność tymczasowego aresztowania i związane z tym krzywdy, a tego dotyczyć miały owe dowody, nie wyłączają jeszcze trafności powołania się na przedawnienie. Obowiązek pouczenia
Analiza treści art. 120 § 2 in fine k.p.k. pozwala wyrazić stanowczy pogląd, że uznanie pisma strony za bezskuteczne nie wchodzi tu w rachubę, skoro nie została ona pouczona o skutkach nieuzupełnienia braku w terminie. Taki brak pouczenia należy traktować jak niepouczenie uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten - stosownie do treści
1. W kasacji nie wystarczy powołać się - chociażby bezzasadnie - na jakiekolwiek inne naruszenie prawa, aby dopuszczalne było skuteczne skarżenie również niewspółmierności kary. Trzeba bowiem wykazać rzeczywiste zaistnienie podnoszonej obrazy prawa przez sąd odwoławczy, jako że to wyrok tego sądu objęty jest kasacją. Wypada również podnieść, że nieskorzystanie przez sąd odwoławczy z urzędu z możliwości
Odroczenie wykonania kary wobec Moniki H. trwało łącznie 11 miesięcy, co nie uprawniało do podjęcia decyzji o zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w.
Sam wiek pokrzywdzonej, jak słusznie wskazano, nie może decydować o szkodliwości czynu popełnionego wobec niej.
1. Dziennikiem jest ogólnoinformacyjny druk periodyczny, a także przekaz za pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu. 2. Przekaz za pośrednictwem Internetu, jeżeli spełnia wymogi określone w treści art. 7 ust. 2 pkt. 1 pr. pr., jest prasą a interwał czasowy w jakiej się pojawia determinuje to czy jest to dziennik w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt. 2 pr. pr., czy też czasopismo w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt
Przedmiotem postępowania karnego wszczętego aktem oskarżenia jest to zdarzenie faktyczne (historyczne), czyn w znaczeniu naturalnym, który został opisany w akcie oskarżenia przez prokuratora, przy czym o tym jakie zdarzenie ma być przedmiotem osądu nie decyduje sam sposób zredagowania opisu czynu w zarzucie aktu oskarżenia - choć oczywiście winien on spełniać wymagania zawarte w przepisie art. 332
Wobec tego, że Józef K. sam rozporządzał mieniem parafii, chociaż nielegalnie wobec odwołania go z funkcji proboszcza dekretem Prymasa Polski Józefa Glempa, to nie było mowy o wprowadzeniu w błąd, co stanowi znamię art. 286 § 1 k.k.
Na obecnym etapie sprawy [w obiegu funkcjonują dwa potwierdzenia odbioru przesyłki pocztowej określające różne daty jej doręczenia] dalsze prowadzenie działań zmierzających do wyjaśnienia rzeczywistego terminu doręczenia skazanemu przedmiotowej przesyłki nie wydaje się celowe, gdyż obarczone jest znacznym stopniem niepewności końcowego rezultatu i ryzykiem utrzymania się obecnych wątpliwości wynikających
Jeśli w opinii technicznej uznano, że możliwość gry na automacie za zwielokrotnioną stawkę w wyniku kontynuacji gry nie dyskwalifikuje urządzenia jako automatu o niskich wygranych, to imputowanie oskarżonemu świadomości jego użytkowania jako niezgodnego z ustawą oznaczałoby nałożenie obowiązku ale i odpowiedzialności ponad wymóg ustawy, która oddała kwestię technicznego, przy tym prawnie wiążącego
Nadzwyczajny środek zaskarżenia zostaje uwzględniony jedynie wtedy, gdy prowadzi do jednoznacznego przekonania, że podniesione w nim uchybienia nie tylko mogły mieć znaczenie z punktu widzenia kwestionowanego rozstrzygnięcia, ale wpływ ten można ocenić jako istotny, a więc ważący, prowadzący do ukształtowania jego treści w znacząco inny sposób niż powinno to nastąpić w orzeczeniu wolnym od wad, z konsekwencjami
Przepisy art. 607e § 3 pkt 4 i 5 k.p.k. statuują samodzielne przesłanki wyłączenia przewidzianej w art. 607e § 1 k.p.k. zasady specjalności.
O jedności lub wielości przestępstw (czynów zabronionych), decyduje nie tylko jedność czasu i miejsca działania, ale też liczba powstałych u sprawcy (sprawców) zamiarów.
Dla umieszczenia nieletniego w zakładzie poprawczym, nie jest niezbędnym uprzednie stosowanie środków wychowawczych.
W art. 185a k.p.k. ustawodawca jednoznacznie określił zarówno zasady ochrony świadka pokrzywdzonego przestępstwami wymienionymi w tym przepisie, który w chwili przesłuchania nie ukończył 15 lat - przed powtórną wiktymizacją, jak i jej granice, uwzględniając przy tym obowiązek dotarcia do prawdy oraz konieczność zapewnienia podstawowych uprawnień do realizowania obrony przez oskarżonego. Temu ostatniemu
Użyte w art. 186 § 1 k.p.k. sformułowanie 'pierwsze zeznanie w postępowaniu sądowym' nie odnosi się do sytuacji procesowej, w której sprawa po uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji została przekazana sądowi do ponownego rozpoznania i świadek jest ponownie przesłuchiwany.
Z punktu widzenia metodyki sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku, nie jest wskazanym globalne powoływanie dowodów stanowiących podstawę dokonywanych przez sąd ustaleń faktycznych. Zastosowanie takiej techniki nie stanowi jednak samo przez się obrazy art. 424 k.p.k., jeżeli analiza całości motywów wyroku nie pozostawia wątpliwości, co do tego, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione
Jest oczywiste, że Jan S., podobnie jak inni uczestnicy (tzw. wydarzeń zielonogórskich z 1960 r.), nie działali z pobudek chuligańskich, lecz w ramach słusznego protestu przeciwko podjętej przez władze eksmisji katolickiej parafii. Argumentacja ta mogłaby jednak zmierzać jedynie do zakwestionowania prawidłowości zastosowania w sprawie przepisu art. 4 ustawy z 22 maja 1958 r.; można bowiem wywodzić,
Sędzia, który wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia środka odwoławczego nie jest wyłączony - na mocy art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. - od rozpoznania sprawy w jej głównym nurcie, tj. od rozpoznania istoty oskarżenia.