Ustanie karalności przestępstwa następuje z mocy prawa w rezultacie samego upływu czasu kalendarzowego odpowiadającego terminowi przedawnienia. Jeżeli termin przedawnienia karalności przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego upływa w dniu uznanym przez ustawę za wolny od pracy, to wniesienie aktu oskarżenia w następnym dniu nie może spowodować wydłużenia tego terminu.
1. Dane osobowe korzystają z ochrony przewidzianej ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. Nr 133, poz. 883 ze zm.) już wówczas, jeżeli tylko mogą znaleźć się w zbiorze danych osobowych, bez względu na to, czy się w nim ostatecznie znalazły, a ustawa w odniesieniu do różnych etapów i rodzajów przetwarzania danych, określa jeszcze dodatkowe uprawnienia osób, których dane
Jeżeli prokurator nie wstąpił do postępowania w sprawie o wykroczenie przed jego prawomocnym zakończeniem, nie jest uprawniony do wniesienia kasacji od orzeczenia zapadłego w wyniku rozpoznania odwołania od orzeczenia kolegium (art. 520 § 1 k.p.k.).
Orzekając na rozprawie, Sąd Najwyższy może oddalić jako oczywiście bezzasadną kasację wniesioną na podstawie art. 521 k.p.k. (arg. a contrario z art. 535 § 2 zd. 2 w zw. z art. 535 § 2 zd. 1 k.p.k.).
Stwierdzanie nieważności orzeczeń wydanych między dniem 1 września 1998 r., tj. datą wejścia w życie kodeksu postępowania karnego z 1997 r., a dniem 1 września 2000 r., tj. datą rozpoczęcia obowiązywania ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego, ustawy - przepisy wprowadzające kodeks postępowania karnego oraz ustawy - kodeks karny skarbowy (Dz.U. Nr 62, poz. 717),
Nie jest brakiem formalnym kasacji niedołączenie do niej „odpowiedniej liczby odpisów” (art. 446 § 2 k.p.k., w zw. z art. 518 k.p.k.), a zatem do usunięcia tego braku nie stosuje się trybu określonego w art. 120 k.p.k.
Jeżeli strona postępowania, która została pouczona o treści art. 138 i 139, złożyła wniosek o doręczenie wyroku z uzasadnieniem w celu wniesienia kasacji, to nie może ona wyłączyć konsekwencji stosowania tych przepisów, a więc możliwości uznania przesyłki za doręczoną - ani w drodze żądania doręczenia przesyłki w dogodnym dla niej terminie, ani poprzez złożenie wniosku o zawieszenie postępowania, uzasadnionego
Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają analogicznych unormowań, wyłączających, bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 k.p.k. Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach. Mimo, że wymiar kary zostaje orzeczony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i
Wydanie przez sąd postanowienia o nieuwzględnieniu wniosku obrońcy o przywrócenie terminu do wniesienia złożonego przez niego środka zaskarżenia z powodu stwierdzenia, że niedotrzymanie nastąpiło z przyczyn zależnych od obrońcy, zobowiązuje sąd do doręczenia tego postanowienia oskarżonemu z pouczeniem o sposobie jego zaskarżenia (art. 100 § 2 k.p.k.) oraz o uprawnieniu wynikającym z treści art. 126
Przepis art. 51 k.k.w. nie ma zastosowania do nie wykonanej kary grzywny, orzeczonej prawomocnie przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego z 1997 r.
Przepisy art. 44 ustawy o zawodzie lekarza i art. 24 ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej mają charakter przepisów szczególnych i nadal obowiązują, gdyż art. 3 § 1 Przepisów wprowadzających Kodeks karny statuujący, że z dniem wejścia w życie kodeksu karnego tracą moc przepisy dotyczące przedmiotów w tym kodeksie unormowanych, chyba że przepisy tej ustawy stanowią inaczej, nie może odnosić się
1. Postępowanie karne mające za przedmiot kwestię obniżenia kary na podstawie art. 4 § 2 k.k. powinno toczyć się na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego. 2. Przez ustawowe zagrożenie karą rozumieć należy zagrożenie przewidziane w sankcji przepisu określającego dany typ przestępstwa. Jest ono zatem związane z danym typem przestępstwa, który figuruje w katalogu przestępstw (część szczególna
1. Zgodnie z nowym, wyraźnym rozwiązaniem, przyjętym przez k.p.k. z 1997 r., do treści zarządzeń należy odpowiednio stosować przepisy o treści postanowień (art. 94 § 2), te zaś wymagają, by decyzja procesowa zawierała nie tylko oznaczenie organu, który ją wydał (w tym wypadku prezesa sądu, przewodniczącego wydziału, upoważnionego sędziego), ale także i osoby wydającej, a więc jej imienia i nazwiska
Na gruncie art. 459 § 3 kpk przyjąć należy, że osobą, której postanowienie bezpośrednio dotyczy, jest tylko taka osoba, nie będąca stroną, do której odnosi się wprost ta decyzja procesowa.
1. Jeżeli postępowanie karne nie kończy się na etapie postępowania przygotowawczego, lecz przechodzi do sądowego stadium procesu karnego i kończy się orzeczeniem sądu, to sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie powinien określić, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu, w tym rozstrzygnąć także o kosztach nieopłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przygotowawczym
Utrata stanowiska (prawa wykonywania zawodu) adwokata, będąca następstwem orzeczenia sądu stwierdzającego fakt złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego, następuje ex lege (art. 30 ust. 2 in principio ustawy lustracyjnej) z chwilą uprawomocnienia się tego orzeczenia, nie zaś z chwilą podjęcia przez okręgową radę adwokacką decyzji o skreśleniu adwokata z listy.
Odwołanie od orzeczenia karnego wydanego przez finansowy organ orzekający w sprawie o przestępstwo skarbowe, nie rozpoznane przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego skarbowego, rozpoznaje sąd właściwy według przepisów tego kodeksu oraz kodeksu postępowania karnego, to jest sąd okręgowy (art. 25 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 i art. 115 § 2 k.k.s.).
Upływ terminu tymczasowego aresztowania, określonego w postanowieniu sądu, nie dezaktualizuje potrzeby kontroli odwoławczej tego postanowienia, co dotyczy także sytuacji, w której podstawą dalszego pozbawienia wolności podejrzanego (oskarżonego), jest już inna decyzja procesowa.
Połączenie spraw do wspólnego prowadzenia powoduje, iż okres tymczasowego aresztowania miarodajny dla stosowania art. 263 § 2 i 4 k.p.k. liczy się od dnia zatrzymania w pierwszej ze spraw ulegających połączeniu.
Obowiązek uiszczenia opłaty sądowej w postaci opłaty od kasacji spoczywa również - na podstawie art. 527 § 1 zd. 1 k.p.k. - na finansowym organie dochodzenia.
Złożenie przez prokuratora na podstawie art. 524 § 1 kpk wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem, ograniczonego tylko do jednego spośród współoskarżonych, otwiera drogę do wniesienia kasacji jedynie w stosunku do tego oskarżonego.
W trybie przewidzianym w art. 387 k.p.k. dopuszczalne jest tylko wydanie wyroku skazującego, a nie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne.
Orzeczenie grzywny na podstawie art. 71 § 1 kk jest niedopuszczalne wówczas, gdy istniały podstawy do jej wymierzenia określone w art. 33 § 2 kk albo w sankcji przepisu typizującego przestępstwo przewidziana jest kumulatywna kara grzywny.
Brak możliwości wzięcia udziału przez oskarżonego w posiedzeniu sądu z niezawinionych przez niego przyczyn, w szczególności wynikających z zaniechania sądu powiadomienia go o terminie i miejscu posiedzenia w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania karnego, stanowi rażące uchybienie, naruszające przepisy postępowania dotyczące prawa do obrony (art. 102 § 1 w zw. z art. 9 k.p.k. z 1969 r.), mogące