Treść art. 17 § 2 Przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r. jest jednoznaczna. Przepis ten stwierdza, że sprawa wszczęta przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego, przez właściwego według dotychczasowych przepisów oskarżyciela, toczy się dalej w tym samym trybie, co nie pozostawia wątpliwości, że decydujące znaczenie uzyskuje chwila wszczęcia postępowania. Jeśli zatem postępowanie wszczęte

Uprzedni pobyt podejrzanego w schronisku dla nieletnich podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu tymczasowego aresztowania, od którego zależy właściwość sądu w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania.

Ustawowe wymaganie „sporządzenia i podpisania” kasacji przez adwokata oznacza, że adwokat musi być autorem skargi kasacyjnej. Nie spełnia go zatem ani podpisanie przez adwokata skargi sporządzonej przez samą stronę, ani wyrażona przez adwokata w odrębnym piśmie akceptacja takiej skargi, ani też odwołanie się przez adwokata do treści własnoręcznego pisma strony.

Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, o ile będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst.

1. Z tego, że oskarżony „ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania”, tj. „prawo bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę”, wcale nie wynika, iż zarówno on sam, jak i jego obrońca mają prawo do udziału we wszystkich bez wyjątku posiedzeniach. 2. Ponieważ ustawa nie wymaga, aby kasację sporządził i podpisał „obrońca” lub „pełnomocnik”, przeto jeżeli strona jest

Dla możliwości stwierdzenia popełnienia przestępstwa o charakterze formalnym, polegającego - jak ma to miejsce w wypadku występków określonych w art. 16 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników (Dz.U. Nr 142, poz. 702) - na zachowaniu niezgodnym z administracyjno-porządkowymi wymaganiami przepisów ustawy szczególnej, nie jest wystarczające ustalenie przedmiotowej

Wnioskiem o zmianę środka zapobiegawczego jest nie tylko wniosek zawierający żądanie zastosowania w miejsce trwającego środka zapobiegawczego innego środka, ale także żądanie zmiany warunków określonych w postanowieniu o zastosowaniu tego środka, czyli jego zakresu.

W ramach przesłanki określonej w art. 222 § 4 kpk in fine ustawodawca nie różnicuje „istotnych przeszkód” na takie, które są „zawinione” przez oskarżonego i takie, które są od niego niezależne.

Postanowienie sądu odwoławczego, choćby jego wydanie nastąpiło z naruszeniem przepisów procesowych, z których wynika niedopuszczalność zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji, podlega zaskarżeniu kasacją, jeśli kończy postępowanie sądowe.

Z treści art. 21 kkw wynika, że „O terminie i celu posiedzenia sądu zawiadamia się prokuratora oraz obrońcę skazanego ...”. Nie ma przy tym żadnych podstaw do twierdzenia, że określony w tym przepisie obowiązek nałożony został jedynie na sąd orzekający w pierwszej instancji. Obowiązek zawiadomienia obrońcy skazanego o terminie i celu posiedzenia sądu, wynikający z art. 21 kkw, spoczywa – lege non distinguente

Skazany i jego obrońca mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu odwoławczego orzekającego w przedmiocie określenia kwalifikacji prawnej czynu według prawa polskiego oraz kary podlegającej wykonaniu w Polsce.

Naruszenie przez sąd art. 105 § 1 kpk nie może prowadzić do pozbawienia strony uprawnienia wynikającego z ustawy, a zatem uzupełnienie braku formalnego nie może być uznane za nieskuteczne z tego tylko powodu, że brak uzupełniony został jeszcze przed wezwaniem strony do uzupełnienia.