Właściwym do rozpoznania wniosku o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Sądu Najwyższego jest sąd I instancji.

Cofnięcie rewizji nadzwyczajnej, uznane przez Sąd Najwyższy za dopuszczalne, powoduje umorzenie postępowania z rewizji nadzwyczajnej.

Ogólnokrajowy związek zawodowy reprezentatywny dla pracowników większości zakładów pracy, w rozumieniu art. 22 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) oznacza ogólnokrajowy związek zawodowy, który posiada swoje struktury organizacyjne w więcej niż połowie zakładów pracy w Polsce.

1. Wyłączenie sędziego na podstawie art. 49 k.p.c. poddane jest innym rygorom, gdy z żądaniem wyłączenia występuje sędzia i innym, gdy z wnioskiem występuje strona. 2. W razie zgłoszenia żądania wyłączenia przez wszystkich sędziów sądu apelacyjnego, o ich wyłączeniu rozstrzyga zgodnie z art. 52 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy.

Sprawa o przywrócenie do pracy na poprzednim stanowisku nauczyciela odwołanego z funkcji kierowniczej jest sprawą z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c. i podlega rozpoznaniu na drodze sądowej (art. 1 i 2 k.p.c.), choćby nauczycielowi nie przysługiwało roszczenie materialnoprawne.

1. Sąd Najwyższy podejmuje uchwałę w trybie art. 13 pkt 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst: Dz. U. z 1994 r., Nr 13, poz. 48) wówczas, gdy wątpliwości co do rozumienia przepisów prawa ujawniają się w praktyce organów, nad którymi Sąd Najwyższy sprawuje także pośredni nadzór w zakresie orzekania. 2. Nieprawidłowe stosowanie prawa w praktyce przez jedną z terenowych

Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia nie jest ogólnokrajową organizacją międzyzwiązkową w rozumieniu art. 22 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.).

Sąd Najwyższy umarza postępowanie w razie cofnięcia przez Ministra Sprawiedliwości skargi na uchwałę rady izby notarialnej, na podstawie odpowiednio zastosowanego art. 393 § 2 k.p.c.

W demokratycznym państwie prawnym pozostawienie ministrów poza zasięgiem obowiązku reagowania na krytykę prasową ich dotyczącą jest nie do przyjęcia i nie ma uzasadnienia w przepisach. Milczenie Urzędu Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów wobec takiej krytyki skierowanej przeciwko ministrowi jest w istocie odmową udzielenia informacji, o której mowa w art. 4 ust. 3 i 4 prawa prasowego, i uzasadnia