Zespół czynności podejmowanych przez właściwe organy w ramach przepisów zawartych w rozdziale 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ dotyczy procesu planowania przestrzennego - tworzenia planów zagospodarowania przestrzennego jako aktów prawnych powszechnie obowiązujących na danym obszarze, przy czym czynności takie są pozbawione cech indywidualnej

1. Z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 sierpnia 1983 r. w sprawie zatrudniania absolwentów /Dz.U. nr 53 poz. 234/ oraz zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie szczegółowego trybu udzielania, spłaty, umarzania i refundacji kredytu bankowego na zagospodarowanie /M.P. nr 39 poz. 232/ nie wynika, aby udzielenie kredytu przewidzianego w par. 36

1. Błędne nazwanie przez organ administracji państwowej postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji ostatecznej - decyzją nie zmienia charakteru prawnego tego aktu jako postanowienia. 2. Nie jest dopuszczalna skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie organu administracji państwowej o wstrzymaniu wykonania decyzji ostatecznej, choćby nawet taki akt administracyjny organ błędnie

1. Błędne przeświadczenie jednostki gospodarki uspołecznionej, że nie jej, lecz jej organowi nadrzędnemu, przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego, nie daje podstaw do przywrócenia terminu do wniesienia skargi na zasadzie art. 168 par. 1 Kpc /art. 204 par. 2 Kpa/. 2. Jakkolwiek art. 135 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ przewiduje

1. Stroną w postępowaniu o ustalenie kandydata na nabywcę państwowej nieruchomości rolnej może być tylko osoba, która zgłosiła zamiar nabycia przeznaczonej do sprzedaży państwowej nieruchomości rolnej albo zamiaru takiego nie zgłosiła, ale zgłosiłaby gdyby o przeznaczeniu do sprzedaży określonej nieruchomości wiedziała w stosownym czasie. 2. Nie mogą być stronami w sprawie osoby, które nie mają zamiaru

Żądanie przedstawienia przez jedną ze stron postępowania administracyjnego dowodu, który pozwoli orzec o istocie sprawy nie posiada cech decyzji, o których mowa w art. 104 par. 2 Kpa.

1. Z art. 28 Kpa wcale nie wynika by autorowi, który nie jest redaktorem lub wydawcą, służył w sprawach dotyczących postępowania o zgodę na rozpowszechnianie, przymiot strony, posiadającej "interes prawny lub obowiązek". "Interes prawny", którego istnienie warunkuje przyznanie osobie przymiotu strony w określonej sprawie, musi bezpośrednio dotyczyć sfery prawnej podmiotu. Brak bezpośredniości wpływu

1. Decyzje Ministra Sprawiedliwości wydane w związku z art. 47 ust. 2 prawa o adwokaturze na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego mogą być zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skoro bowiem są to decyzje w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, a kategoria rzeczowa spraw, których dotyczą, mieści się w art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa, to takie wyłączenie musiałoby wynikać

1. Organy administracji państwowej, lub sprawujące funkcje administracji państwowej, nie są legitymowane do zaskarżania w trybie procesowym decyzji organów rozpoznających środki prawne od ich rozstrzygnięć, gdyż nie są stroną postępowania. 2. Wprawdzie w myśl art. 29 Kpa stronami mogą być państwowe jednostki organizacyjne i organizacje społeczne i to nawet nie mające osobowości prawnej, jednakże w

Decyzja Rady Państwa odmawiająca zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego, kodeks postępowania administracyjnego nie ma bowiem zastosowania przed organami władzy państwowej.

Niedopuszczalna jest skarga do sądu administracyjnego na decyzję o odmowie mianowania aplikantem sądowym.