Skarga Kasacyjna powinna być rozpatrywana zgodnie ze ścisłą wykładnią podstaw uchylenia orzeczenia wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., a uchylenie wyroku przez sąd odwoławczy i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji w związku z koniecznością przeprowadzenia na nowo przewodu w całości jest uzasadnione jedynie w sytuacji, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył
Przy stosowaniu norm intertemporalnych w prawie wykroczeń, w przypadku gdy po popełnieniu wykroczenia doszło do depenalizacji czynu na skutek zmiany przepisów rozporządzenia wypełniającego przepis blankietowy, obowiązuje zasada lex mitior, zgodnie z którą należy zastosować ustawę nową, jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy.
Orzeczenia sądu muszą spełniać standardy niezależności i bezstronności, a skład sądu nie może budzić wątpliwości co do tych zasad. Niezależność ta jest naruszona, jeżeli sędziowie są powołani przez organ, który nie jest niezależny od władzy wykonawczej i ustawodawczej, a ich kariery sądownicze mogą być utożsamiane z działaniami wykonawczymi lub ustawodawczymi sprzecznymi z Konstytucją RP. Takie powiązania
W przedmiotowej sprawie bieżące zasady przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego określone w art. 51 § 1 i 2 kodeksu karnego skarbowego (k.k.s.) okazały się determinujące dla oceny prawidłowości postępowania sądów niższych instancji, które błędnie zastosowały przepisy dotyczące uszczuplenia lub narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej, prowadząc do nieuzasadnionego odrzucenia zarzutu
Sędzia jest wyłączony od udziału w sprawie z mocy prawa, gdy był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy, niezależnie od tego, czy został przesłuchany jako świadek w danej sprawie. Ta zasada jest przejawem wymogu obiektywizmu i zapewnienia bezstronnej oceny dowodów przez sędziego w postępowaniu karnym.
W wypadku skazania za wykroczenie określone w art. 94 § 1 Kodeksu wykroczeń (k.w.) popełnione po dniu 31 grudnia 2021 r., obowiązkowo należy orzec środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, co wynika z bezwarunkowego charakteru przepisu art. 94 § 3 k.w. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 2 grudnia 2021 r. Naruszenie tego obowiązku w orzeczeniu sądu skutkuje rażącą obrazą przepisów
W prawidłowym procesie wymierzania kary łącznej ograniczenia wolności, sąd jest zobowiązany do określenia na nowo obowiązków lub wymiaru potrącenia z wynagrodzenia na cele społeczne, w myśl art. 86 § 3 k.k. i art. 34 § 1a i § 1b k.k., przy czym zaniedbanie tego obowiązku skutkuje koniecznością uchylenia wyroku i ponownego jego wydania w sposób eliminujący tę wadę.
Zachowanie oskarżonego polegające na przygotowaniu środka przewozu w zamiarze ułatwienia innym osobom popełnienia przestępstwa kradzieży, nawet jeżeli ostatecznie środek ten nie został wykorzystany w związku z przeszacowaniem potrzebnej powierzchni transportowej, może zostać zakwalifikowane jako pomocnictwo w rozumieniu art. 18 § 3 kodeksu karnego i nie stanowi podstawy do uniewinnienia, podobnie jak
O tożsamości czynów w przypadku przestępstwa niealimentacji można mówić wyłącznie wtedy, gdy okresy uporczywego uchylania się od obowiązku świadczeń alimentacyjnych, ustalone w kolejno rozpoznawanych sprawach, pokrywają się ze sobą, lub gdy okres określony w drugim rozpoznaniu został w całości objęty skazaniem w sprawie rozpoznawanej wcześniej i zakończonej prawomocnym wyrokiem.
Wyrok kasatoryjny w postępowaniu apelacyjnym, polecający ponownie przeprowadzić całość postępowania przed sądem pierwszej instancji, jest uzasadniony tylko wtedy, gdy wady postępowania dowodowego są na tyle poważne, że niemożliwe jest ich uzupełnienie jedynie poprzez dodatkowe działania sądu odwoławczego.
Wydanie wyroku nakazowego jest dopuszczalne tylko w sytuacji, gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwala na stwierdzenie, że okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości, co do wymagania przeprowadzenia rozprawy przed wydaniem orzeczenia jest zbędne. W przypadku gdy istnieją poważne wątpliwości dotyczące okoliczności popełnienia przestępstwa lub winy oskarżonego, konieczne
Karalność wykroczenia ustaje, gdy od czasu jego popełnienia upłynie rok, chyba że w tym okresie zostanie wszczęte postępowanie, wówczas karalność wykroczenia ustaje z upływem dwóch lat od zakończenia roku, w którym zostało popełnione wykroczenie, a w przypadkach określonych przepisami szczególnymi czas ten może ulec zawieszeniu lub przedłużeniu.
W przypadku popełnienia wykroczenia, o którym mowa w art. 94 § 1 k.w. po wejściu w życie zmian w tym przepisie od dnia 1 stycznia 2022 r., obligatoryjne jest orzeczenie przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, przy czym zakaz ten powinien być adekwatny do rodzaju pojazdu, którym sprawca wykroczenia się posługiwał, zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 94 § 3 k.w. oraz linią orzeczniczą Sądu Najwyższego
Zgodnie z art. 40 § 1 pkt 2 k.p.k., sędzia podlega wyłączeniu z mocy prawa od rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym, jeżeli jest on małżonkiem prokuratora, który występował w danej sprawie jako oskarżyciel publiczny przed sądem pierwszej instancji.
W przypadku błędnego potraktowania pisma procesowego jako sprzeciwu od wyroku nakazowego po upływie przewidzianego prawem terminu oraz wydania na tej podstawie kolejnych orzeczeń, niezbędne jest uchylenie tych orzeczeń i umorzenie postępowania ze względu na zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, a dalsze orzeczenia w sprawie mogą być uznane za naruszenie zasady res iudicata.
Przepisy kodeksu postępowania karnego (k.p.k.) dotyczące udziału obrońcy obligatoryjnego wymagają od sądu wydania postanowienia stwierdzającego brak obligatoryjności obrony, a sama treść opinii biegłych lekarzy psychiatrów nie jest wystarczająca do stosowania obrony obligatoryjnej lub jej ustania; brak takiego postanowienia stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą podlegającą ocenie przez Sąd Najwyższy
Nieobecność obrońcy obligatoryjnego na rozprawie w przypadku braku wydania przez sąd postanowienia stwierdzającego brak obligatoryjności obrony stanowi uchybienie będące bezwzględną przyczyną odwoławczą, nawet gdy biegli psychiatrzy nie stwierdzili okoliczności wskazujących na niepoczytalność oskarżonego.
W przypadku przestępstwa stypizowanego w art. 177 § 2 k.k., mającego zawsze charakter nieumyślny, niezależnie od tego czy do jego popełnienia doszło w sposób nieumyślny czy też umyślny, orzeczenie dozoru kuratora wobec młodocianego sprawcy, jak stanowi art. 73 § 2 k.k., następuje z naruszeniem wspomnianego przepisu, jeżeli skutkuje tym, że czyn ten traktowany jest jako umyślny. W ramach kasacji Sąd
W przypadku, gdy oskarżyciel prywatny wnosi akt oskarżenia o przestępstwo prywatnoskargowe, a sąd w trakcie postępowania ustali, że przestępstwo jest ścigane z oskarżenia publicznego, sąd powinien umorzyć postępowanie z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela publicznego i przekazać akta prokuratorowi. Brak skargi uprawnionego oskarżyciela stanowi negatywną przesłankę procesową prowadzącą do
Sędzia, który został delegowany do orzekania w innym sądzie na czas pełnienia funkcji prezesa lub wiceprezesa sądu, bez precyzowania ram czasowych takiej delegacji, nie jest delegowany zgodnie z wymogami ustawowymi i jego udział w składzie orzekającym powoduje nienależyte obsadzenie sądu, stanowiące bezwzględną przesłankę do uchylenia orzeczenia na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.
Niewłaściwe rozpoznanie apelacji oraz pominięcie przez sąd odwoławczy rzetelnego ustosunkowania się do każdego z podniesionych w niej zarzutów narusza standard kontroli odwoławczej orzeczenia pierwszoinstancyjnego i może mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, co obligatoryjnie wymusza jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W przypadku oczywistego naruszenia przepisów prawa materialnego przez sąd odwoławczy, brak pełnego wypowiedzenia się co do wszystkich punktów poprzedniego wyroku jest błędnym postępowaniem, które determinuje konieczność ponownego rozpoznania sprawy w celu zapewnienia prawidłowości stosowania prawa i adekwatnego rozstrzygnięcia w zakresie zakwestionowanych przez skarżącego przepisów.