Samowolne opuszczenie miejsca pracy przez skazanego, zatrudnionego poza terenem zakładu karnego w systemie bez konwojenta, nie stanowi czynności sprawczej przestępstwa określonego w art. 242 § 1 k.k., ponieważ nie jest to równoznaczne z faktycznym uwolnieniem się spod kontroli, które jest konieczne do wypełnienia znamion tego przestępstwa.

Brak pisemnego uzasadnienia wyroku przez sąd pierwszej instancji nie jest automatycznym powodem do jego uchylenia przez sąd odwoławczy, zgodnie z art. 455a k.p.k.; sąd ten ma możliwość skorzystania z instytucji uzupełnienia uzasadnienia wyroku przewidzianej w art. 449a k.p.k.

Wydanie wyroku nakazowego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia wymaga, by sąd wnikliwie sprawdził zasadność wniosku o ukaranie oraz zgodność zaproponowanej kary z prawem materialnym, a wydanie wyroku niewłaściwego pod względem wymiaru kary stanowi rażące naruszenie prawa.

Sąd odwoławczy może orzec po raz pierwszy karę łączną w przypadku, gdy w pierwszej instancji został wydany wyrok łączny apelowany z powodu nieuwzględnienia wszystkich skazań lub nieprawidłowego zaliczenia okresów rzeczywistego pozbawienia wolności, a jego kognicja nie musi ograniczać się do przeprowadzenia postępowania na nowo, lecz może samoistnie uzupełnić postępowanie dowodowe i wydać orzeczenie

W przypadku skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, sąd zobowiązany jest, stosownie do art. 41a§2 kodeksu karnego, do orzeczenia względem sprawcy środka karnego polegającego na zakazie przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu

Maksymalny wymiar kary grzywny w postępowaniu nakazowym w świetle art. 502 § 1 k.p.k. dotyczy zarówno kary jednostkowej jak i łącznej, nie mogąc przekraczać 200 stawek dziennych albo łącznej kwoty 200.000 złotych; naruszenie tych ograniczeń skutkuje rażącym naruszeniem prawa.

Stosowanie postępowania nakazowego jest dopuszczalne wyłącznie w sytuacji, gdy nie istnieją żadne wątpliwości co do faktów i odpowiedzialności karnej oskarżonego, a każde naruszenie tego standardu, w tym również błędne zastosowanie w kontekście czasu popełnienia przestępstwa, stanowi poważne uchybienie mogące skutkować uchyleniem rozstrzygnięcia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia.