Niemające charakteru cenotwórczego i niebędące efektem swobodnych negocjacji opłaty, pobierane od kontrahentów przez przedsiębiorcę o silnej pozycji rynkowej, stanowią niedozwoloną barierę w dostępie do rynku i delikt nieuczciwej konkurencji w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a ich pobieranie może być podstawą do żądania wydania uzyskanych w ten sposób bezpodstawnie

Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym wbrew wnioskowi strony o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej stanowi naruszenie prawa procesowego i rodzi skutki w postaci nieważności postępowania. Prawo do sądu oraz sprawiedliwości proceduralnej wymaga, aby sąd drugiej instancji uwzględnił wniosek strony o rozprawę, którego pominięcie narusza fundamentalne zasady procesu cywilnego.

Wyroki sądów drugiej instancji muszą spełniać wymogi formalne, w szczególności należyte uzasadnienie, które zawiera ocenę zarzutów apelacyjnych, ustalenie faktów, oparcie na dowodach oraz wskazanie stosowanej podstawy prawnej, co jest niezbędne do umożliwienia kontroli kasacyjnej orzeczenia.

W sytuacji nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej od osoby uiszczającej czynsz symboliczny, zasady dotyczące ograniczenia wzrostu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste do dwukrotności wielkości dotychczasowej opłaty, zgodnie z art. 77 ust. 2a Ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie znajdują zastosowania, gdyż nabycie to wiąże się z uświadomieniem obowiązku uiszczania stawek

Umowy kredytowe indeksowane do CHF lub denominowane w CHF były dopuszczalne w świetle prawa bankowego na etapie ich zawierania, nie wyklucza moŝliwości ich kontroli pod kątem abuzywności klauzul na podstawie reguł ogólnych prawa zobowiązań oraz dyrektywy 93/13/EWG, a także staje w sprzeczności z naturą stosunku prawnego w przypadku wyeliminowania z umowy klauzul przeliczeniowych i ryzyka kursowego,

Nieważność klauzul waloryzacyjnych w umowach kredytowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej nie zawsze prowadzi do możliwości utrzymania umowy bez tych klauzul; gdy ich wyeliminowanie zmienia naturę i charakter głównego przedmiotu umowy, zasadność dalszego obowiązywania umowy może być negowana na gruncie art. 3851 § 2 k.c. i art. 358 § 2 k.c.

Przy miarkowaniu kary umownej sąd dysponuje zakresem uznania co do sposobu rozstrzygnięcia, jednakże jego zadaniem jest odniesienie do relevanckich kryteriów oraz wyjaśnienie, dlaczego zredukowana wysokość kary umownej koresponduje z celami tej instytucji i pozostaje w adekwatnej proporcji do godnego ochrony interesu wierzyciela. Brak wyjaśnień co do podstaw redukcji kary oraz wskazanie stopnia jej