Prokurator może kontynuować swoje obowiązki po ukończeniu 65 lat, jeśli Prokurator Generalny wyrazi na to zgodę. Zgoda ta musi być uzasadniona zarówno okolicznościami związanymi z prokuratorem, jak i racjonalnym wykorzystaniem kadr prokuratury. Decyzja o dalszym zatrudnieniu prokuratora jest wyjątkiem, a standardem jest przejście na emeryturę po osiągnięciu wieku emerytalnego. Ocena zasadności dalszego

Krajowa Rada Sądownictwa, jako organ umocowany przez Konstytucję, ma wyłączne prawo do oceny kandydatów na sędziów. Wybór kandydatów na stanowiska sędziowskie, w tym ocena ich kwalifikacji i doświadczenia, jest poza zakresem kompetencji Sądu Najwyższego, który bada tylko legalność uchwał KRS, a nie zasadność ich rozstrzygnięcia.

W procesie wyboru kandydatów na stanowiska sędziowskie, Krajowa Rada Sądownictwa (KRS) jest organem umocowanym przez Konstytucję RP do rozpatrywania i oceny kandydatów. Sąd Najwyższy ogranicza swoją rolę do badania legalności uchwał KRS, bez merytorycznego oceniania kwalifikacji kandydatów. KRS jest zobowiązana do wszechstronnego rozważenia wszystkich dostępnych dokumentów i okoliczności przed podjęciem

Sąd Najwyższy nie posiada uprawnień do merytorycznej oceny uchwały wydanej przez Krajową Radę Sądownictwa w kontekście wyboru kandydatów na stanowiska sędziowskie. Jego rola ogranicza się do weryfikacji, czy proces wyboru był zgodny z przepisami prawa materialnego i procesowego, a kryteria oceny kandydatów były jasno określone, jednolite i stosowane obiektywnie.

Uprawnienia przewoźnika kolejowego i użytkownika bocznicy kolejowej są rozdzielne, każda z tych kategorii działalności wiąże się z innym zakresem obowiązków i ryzyka. Prowadzenie działalności w każdym z tych zakresów wymaga spełnienia odpowiednich wymogów prawnych i uzyskania odrębnych dokumentów. Przepisy dotyczące transportu kolejowego mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa infrastruktury kolejowej

Jeżeli organ administracyjny stwierdza dopuszczenie się przez przedsiębiorcę różnych czynów sankcjonowanych karą pieniężną, musi indywidualizować kryteria wymiaru kary do każdego ze stwierdzonych naruszeń, aby kara była proporcjonalna do każdego z nich. W przeciwnym razie, nie można mówić o adekwatności kary.