1. Kompetencja dyrektora delegatury, o której mowa w art. 33 ust. 6 u.o.k.k. ma charakter ustawowy i nie jest konieczne wydanie dodatkowego upoważnienia. 2. Art. 17 u.s.d.g. nie może stanowić podstawy dla uznania zachowania przedsiębiorcy za bezprawne.

Z punktu widzenia zakazu ustanowionego w art. 6 ust. 1 pkt 1 u.o.k.k. nie ma także znaczenia okoliczność, czy kwestionowane porozumienie wywołało skutek w postaci wyeliminowania, ograniczenia lub naruszenia w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Przepis ten - na co wskazuje posłużenie się w jego treści alternatywą "celem lub skutkiem" - odnosi się bowiem nie tylko do tych przypadków, w których

Jakkolwiek zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. (w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.) może wypełniać procesową podstawę kasacyjną przewidzianą w art. 3983 § 1 pkt 2 k.p.c., to chodzi tu o sytuacje wyjątkowe, gdy wskutek uchybienia warunkom określonym w powołanym przepisie, zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej - z taką sytuacją, jak już była o tym mowa powyżej, nie mamy zaś do czynienia

Dopuszczalne jest uznanie zarzutu niezastosowania art. 28 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów za zasadny, jeżeli organ ochrony konsumentów nie wydał decyzji zobowiązującej wbrew wypracowanym w swojej praktyce orzeczniczej standardom postępowania. Analogicznie należy traktować sytuację, w której organ nie wydał takiej decyzji wbrew zasadom, do respektowania których zobowiązał się w stosunku

Kryterium dobrych obyczajów nie może być podstawą tworzenia nowych obowiązków określonego zachowania, wykraczających poza przyjęty już standard starannego działania. Przeciwnie, to ukształtowany wcześniej standard starannego działania przedsiębiorcy wobec konsumentów ma wpływ na ocenę kryterium dobrych obyczajów, których dany podmiot powinien przestrzegać w swojej działalności.

Stosowanie przez innego przedsiębiorcę postanowienia wpisanego do rejestru, o którym mowa w art. 47945 § 2 k.p.c, nie jest zachowaniem bezprawnym w rozumieniu art. 47943 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 u.o.k.k. - i w konsekwencji nie jest praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 pkt 1 u.o.k.k.

Sąd Najwyższy wykonuje jedynie formalną kontrolę przestrzegania przez KRS reguł postępowania. Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji kandydatów ani decydowania o tym, który z nich powinien zostać przedstawiony Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie. Merytoryczna ingerencja Sądu Najwyższego w rozstrzygnięcia KRS w tej materii byłaby niedopuszczalna, wkraczałaby

Prezydium Krajowej Radcy Radców Prawnych oraz prezydia rad okręgowych izb radców prawnych nie są organami samorządu radców prawnych - biorąc pod uwagę brzmienie art. 42 ust. 1 ustawy o radcach prawnych nie ulega wątpliwości, iż przepis ten zawiera zamknięty katalog organów samorządu.

Samo wpisanie do umowy lub wzorca umownego klauzuli abuzywnej znajdującej się w rejestrze UOKiK nie wystarcza do ukarania przedsiębiorcy. Urząd i sądy muszą sprawdzić, jaka była praktyka realizowania umów i czy te klauzule były stosowane na niekorzyść klientów.

Zarówno uchwalenie budżetu izby komorniczej na dany rok, jak i każdorazowa zmiana tej uchwały wymaga podjęcia stosownej uchwały na podstawie art. 208 ust. 1 pkt 5 ustawy o komornikach sądowych. Jedynym organem upoważnionym do jej podjęcia jest walne zgromadzenie izby komorniczej, którego ustawa o komornikach sądowych nie wyposażyła jednocześnie w kompetencję do delegowania swoich uprawnień w tym względzie