We wszystkich przypadkach, gdy przedmiotem zarzutu apelacji są ustalenia faktyczne, pozbawiony wolności oskarżony powinien być sprowadzony na rozprawę odwoławczą i to bez względu na to, czy w ocenie sądu odwoławczego obecność oskarżonego na rozprawie może wpłynąć na wynik kontroli odwoławczej. Niesprowadzenie na rozprawę apelacyjną oskarżonego pozbawionego wolności, mimo jego wniosku i kwestionowania

Pojawienie się możliwości wystąpienia przesłanki określonej w treści art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. jest (…) dopuszczalne wyłącznie w wypadku wszczęcia i prowadzenia innego postępowania o ten sam czyn i przeciwko tej samej osobie tylko wtedy, gdy wcześniej była ona podejrzana w rozumieniu art. 71 § 1 k.p.k. Jeżeli zatem Ireneusz D. w chwili wydawania przez prokuratora w dniu 8 maja 2009 r. postanowienia

Prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy, ujmując rzecz najogólniej, zależy (…) od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się nie tylko do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego - przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych

Prawidłowe rozważenie argumentów zamieszczonych w apelacji kwestionującej m. in. rozmiar represji karnej zastosowanej wobec oskarżonego ma decydujący wpływ na to, czy sąd odwoławczy uzna karę orzeczoną przez Sąd pierwszej instancji - za współmierną do stopnia winy i uwzględniającą inne ustawowe dyrektywy wymiaru kary, czy też podzieli argumenty i wnioski skarżącego, oceniając tę karę jako niezgodną

Użyty w art. 275 § 2 k.k. zwrot „przewozi za granicę dokument stwierdzający tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe”, oznacza wywóz takiego dokumentu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dla określenia właściwości sądu do wydania wyroku łącznego miarodajnie jest nie to, które z kar orzeczonych poszczególnymi wyrokami podlegają połączeniu, lecz to, wyroki których sądów badane są przez sąd przez pryzmat spełnienia warunków określonych w art. 85 k.k. i n. k.k.

O zaistnieniu sytuacji opisanej w art. 5 § 2 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy pomimo podjęcia starań, nie zgromadzono dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących w sprawie wątpliwości. Sąd okręgowy natomiast stwierdzając, że ma wątpliwości co do tego, czy urządzenie, za pomocą którego przeprowadzono badanie trzeźwości oskarżonego, było w pełni sprawne, nie podjął próby przeprowadzenia

Skoro (…) z treści art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k. jasno wynika obowiązek zharmonizowania zarzutu aktu oskarżenia z postanowieniem o przedstawieniu zarzutów w tym sensie, że w obu tych dokumentach procesowych chodzić musi o ten sam czyn, to brak takiej spójności stanowi wadę formalną, której usunięcie następuje w trybie określonym w art. 337 k.p.k.

1. Brak inicjatywy w zakresie złożenia wniosku o wyłącznie sędziego nie zawsze pozbawia stronę możliwości wskazywania jako podstawy kasacyjnej naruszenia art. 41 § 1 k.p.k., w szczególności może to uczynić, gdy przyczyna uzasadniająca żądanie wyłączenia sędziego stała się jej wiadoma w czasie, kiedy złożenie wniosku o wyłączenie nie było już możliwe. 2. Jedną z okoliczności stanowiących uzasadnioną

1. Katalog orzeczeń wymienionych w art. 537 § 1 i 2 k.p.k. nie ma charakteru katalogu zamkniętego. Treść tego przepisu nie przesądza więc o dopuszczalności wydania przez Sąd Najwyższy, orzekający w postępowaniu odwoławczym, orzeczenia tylko w jednej z postaci w nim przewidzianych. Regulacja przewidziana w art. 537 § 1 i 2 k.p.k., polegająca na wyliczeniu rodzajów orzeczeń właściwych dla postępowania

Udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnienie przestępstwa jest przestępstwem formalnym. Do wypełnienia znamion tego typu przestępstwa wystarcza sama bierna przynależność bez popełnienia innych czynów zabronionych. Jest to przestępstwo o charakterze trwałym, gdyż stan bezprawny utrzymuje się tak długo, jak długo trwa przynależność do grupy i nie wymaga dokonywania innych

W dacie wyrokowania przez Sąd Rejonowy, to jest w dniu 25 listopada 2008 r., dyspozycja art. 89 § 1 k.k. wykluczała możliwość wymierzenia w wyroku łącznym kary bezwzględnego pozbawienia wolności powstałej z połączenia kar orzeczonych również z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Wymierzenie w wyroku łącznym kary bezwzględnego pozbawienia wolności w tych warunkach wywołałoby w stosunku do jednostkowej

Przepis art. 4 ust. 1 ustawy o IPN w pierwotnym brzmieniu określał na nowo moment rozpoczęcia biegu okresu przedawnienia, ale nie zmieniał długości tych okresów wynikających z norm powszechnego prawa karnego. Zmiana okresów przedawnienia przestępstw uznanych za zbrodnie komunistyczne nie uchyliła skutków przedawnienia, które już nastąpiło. Okres przedawnienia, który już upłynął nie może bowiem odżyć

Regulacje obowiązujące w chwili orzekania były korzystniejsze dla Janusza N., ponieważ uniemożliwiały oddanie go pod dozór kuratora tylko z tego powodu, że wymierzono mu karę ograniczenia wolności. Uchybienie Sądu Rejonowego stanowi rażące naruszenie art. 4 § 1 k.k. i nie tylko mogło, ale miało wpływ na treść wyroku, gdyż orzeczono wobec skazanego dozór kuratora sądowego, choć nie było to dopuszczalne

Środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody nałożonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. jest ograniczony jedynie do rozmiaru rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa i nie obejmuje odsetek stanowiących element szkody wynikły z następstw czynu sprawcy.

1. Ogólnym przedmiotem ochrony prawa karnego skarbowego jest interes (i porządek) finansowy państwa (Skarbu Państwa i innych uprawnionych podmiotów do danin publicznych). Zaś rodzajowym przedmiotem ochrony przepisów zgrupowanych w rozdziale 6. działu II. Kodeksu karnego skarbowego, wśród których znajduje się art. 56, jest obowiązek podatkowy, co wprost wynika z tytułu tego rozdziału. Jako pokrzywdzony

Przepis art. 440 k.p.k. przewiduje przecież nie tylko zmianę orzeczenia na korzyść oskarżonego, jeżeli utrzymanie go w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, ale także uchylenie orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów z tego samego powodu. Do tego drugiego typu rozstrzygnięcia nie odnosi się ukierunkowanie „na korzyść oskarżonego”, co wynika z samej natury orzeczenia uchylającego

Oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa nieumyślnego z art. 292 § 1 k.p.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w sytuacji, gdy zgodnie z tym ostatnim przepisem, jednym z warunków przyjęcia recydywy jest popełnienie ponownie przestępstwa umyślnego. Kwalifikacja prawna czynu w zakresie dotyczącym art. 64 § 1 k.k. była oczywiście błędna.

1. Przestępstwo z art. 156 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie, w tym także z zamiarem wynikowym. Sprawca musi zatem obejmować swą świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swym zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, in concreto w postaci ciężkiej choroby długotrwałej, z tym wszak, że sama postać ciężkiego uszczerbku nie musi już być sprecyzowana w świadomości sprawcy, gdyż jak

Z uwagi na fakt, iż rozbój polega na użyciu przemocy wobec osoby, groźby natychmiastowego jej użycia lub doprowadzeniu ofiary do stanu nieprzytomności lub bezbronności, zamiar zaboru mienia musi wystąpić u sprawcy najpóźniej w chwili stosowania określonych w art. 280 § 1 k.k. sposobów oddziaływania na osobę.

Przepis art. 452 § 2 k.p.k. nie zawiera normy kategorycznej, nakładającej na sąd obowiązek określonego działania, a jedynie normę pozostawiającą do uznania sądu odwoławczego podjęcie określonej czynności, w tym wypadku przeprowadzenie dowodu na rozprawie. W takim razie nie można mówić o naruszeniu, i to rażącym, wspomnianego przepisu, co jest jednym z warunków uwzględnienia kasacji. Fakt osiągnięcia

1. Chociaż jest pożądane, by środek odwoławczy był konstruowany w sposób przejrzysty, a więc grupował w tzw. petitum wszystkie zarzuty stawiane skarżonemu orzeczeniu, to granice rozpoznania wyznacza treść całego środka odwoławczego, jeżeli z niej wynika zamiar zaskarżenia. 2. Sąd Najwyższy wykluczył możliwość prowadzenia postępowania o zachowanie (zachowania), stanowiące element i mieszczący się w

Niestawiennictwo należycie powiadomionego o terminie rozprawy apelacyjnej pełnomocnika wyznaczonego dla wnioskodawcy z powodu określonego w art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k., tamuje rozpoznanie sprawy o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 552 k.p.k. (art. 79 § 3 k.p.k. w zw. z art. 450 § 3 k.p.k. z art. 556 § 3 k.p.k.).

Pogląd o pozostawaniu w zbiegu realnym zachowania, polegającego na prowadzeniu w stanie nietrzeźwości pojazdu na drodze publicznej przy orzeczonym uprzednio zakazie prowadzenia takiego rodzaju pojazdu, odnosi się także do pojazdu innego niż mechaniczny, jeżeli tylko obejmuje go ów zakaz. Dochodzi wówczas do jednoczesnego naruszenia art. 178a § 2 i art. 244 k.k. Zachodzi tu bowiem (…) jedność czynu,