Uchylenie wyroku w (zakresie, jakim okazał się on oczywiście niesłuszny) niweczy ex lege węzeł kary łącznej, albowiem przepis art. 575 § 2 k.p.k. winien być stosowany także do kary łącznej. Orzeczenie o karze łącznej winien wydać sąd funkcjonalnie właściwy, a nie sąd odwoławczy.

W myśl art. 5 u.o.p.z., podmiot zbiorowy podlega odpowiedzialności, jeżeli do popełnienia czynu zabronionego doszło w następstwie co najmniej braku należytej staranności w wyborze osoby fizycznej, o której mowa w art. 3 pkt 2 lub 3, lub co najmniej braku należytego nadzoru nad tą osobą - ze strony organu lub przedstawiciela podmiotu zbiorowego. Do kręgu tych osób nie należą więc te osoby, które w strukturze

Skoro zachowanie F.S. było sprowokowane przez bezprawną akcję władzy, i to jej siłowe działania stanowiły bezpośrednią przyczynę społecznego oporu, także czynnego, to nie sposób przypisać oskarżonemu winy, z uwagi na szczególną sytuację motywacyjną i uzasadniony społecznie opór przeciwko gwałceniu konstytucyjnych praw.

Sam fakt, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, a uczynił to dopiero na rozprawie, nie stoi na przeszkodzie uznaniu, że okoliczności popełnienia tego przestępstwa nie budzą wątpliwości w rozumieniu art. 387 § 2 k.p.k., jest to wszelako zasadne jedynie wówczas, jeżeli przyznanie się przed sądem ma rzeczywiste oparcie w materiale

Zamiar oznacza (…) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej.

Przy rozpoznaniu odnośnych zarzutów apelacji Sąd Okręgowy naruszył zasady procedowania. Nie konfrontował zarzutów z treścią skarżonego wyroku, lecz rozważał, czy prawa oskarżonego jako dłużnika przy spłacie odszkodowania mogą być chronione w postępowaniu wykonawczym niezależnie od tego, czy prawidłowo zasądzono je w wyroku. W sytuacji, gdy w apelacji skarżący zarzucił obrazę art. 415 § 4 k.p.k. w zw

Przyjęte w obecnie obowiązującym brzmieniu przepisu art. 5 ustawy związanie odpowiedzialności podmiotów zbiorowych z czynami zabronionymi wyłącznie osób wymienionych w art. 3 pkt 2 i 3 ustawy sprawia, że czyny tego rodzaju popełnione przez osoby wymienione w art. 3 pkt 1 - nie powodują takiej odpowiedzialności. Pominięcie w obecnej treści tej normy przesłanki własnej odpowiedzialności podmiotu zbiorowego

Wyrok (…) opiera się na wadliwym poglądzie, iż rzeczy, które po uprzednim nabyciu skazana sprzedawała, zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, co (…) jest konieczne do przypisania sprawcy występku paserstwa. Użyty w przepisach art. 291 - 292 k.k. zwrot „rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego” nie może być interpretowany szeroko, w sposób prowadzący do przyjęcia, że „uzyskanie rzeczy za

Do celów (postępowania karnego) należy uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego (art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.), w tym naprawienie już w postępowaniu karnym, gdy to możliwe, szkody wyrządzonej przestępstwem. Tym samym jednak, wykluczone jest przysporzenie nienależnej mu korzyści. Naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany

Od dnia 1 maja 2004 r. orzeczenie kończące postępowanie karne w innym państwie Unii Europejskiej (bo tylko te związane są postanowieniami Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen), stoi na przeszkodzie ściganiu karnemu w Polsce za ten sam czyn. Nie ma przy tym znaczenia, czy owo orzeczenie wydane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej zapadło przed datą polskiej akcesji do tejże Unii, czy

1. Określenie „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” przesądza z jednej strony o charakterze tzw. przestępstwa kierunkowego, a jednocześnie jest znamieniem wiążącym się z wartościowaniem ekonomicznym, jak np. mienie. Pojęcie to stanowiące o celu działania sprawcy wypracowano w teorii i praktyce orzeczniczej na gruncie przepisów kodeksu karnego z 1932 r. (art. 264 § 1 k.k.), jako pojęcie szersze od

Do kręgu osób wskazanych (w art. 3 ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych) pod literami a) i b) nie należą więc te osoby, które w strukturze podmiotu zbiorowego działają w jego imieniu lub w interesie i w ramach własnego uprawnienia lub obowiązku - a więc w odniesieniu do spółek prawa handlowego, co istotne w sprawie - członkowie zarządów. Popełnienie czynu zabronionego przez te osoby nie

Obowiązkowy udział obrońcy w rozprawie (art. 80 k.p.k.) nie jest spełniony li tylko przez fizyczną obecność obrońcy na rozprawie, o ile z realiów procesowych wynika w sposób jasny, iż faktyczne wykonywanie obrony było niemożliwe lub też obrona nie mogła być przez obrońcę realizowana. Obrona przez adw. L. L. nie mogła być w sposób rzetelny wykonywana, skoro pojawił się on na rozprawie, po uprzednim

W wypadkach, gdy przesłanka wznowienia jest związana bezpośrednio z wymierzoną karą - uchylenie wyroku może i powinno ograniczyć się wyłącznie do uchylenia orzeczenia o karze. Oznacza to, że sam ustawodawca opowiada się za tzw. horyzontalną prawomocnością części wyroku, która wszelako nie stoi na przeszkodzie uniewinnieniu oskarżonego lub umorzeniu wobec niego postępowania w toku ponownego procesu.

Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, który służy zaskarżaniu wyroków sądów drugiej instancji (art. 519 k.p.k.), a wobec tego, że skarga ta w żadnym razie nie stanowi zastępstwa dla zwykłego środka odwoławczego. Z powyższym w sposób oczywisty koresponduje unormowanie art. 520 § 2 k.p.k. Jego treść wyklucza bowiem możliwość korzystania przez strony dopiero z nadzwyczajnego środka zaskarżenia

1. Skoro w (art. 454 § 2 k.p.k.) mowa jest o „zmianie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku” - jako przeszkodzie wymierzenia surowszej kary pozbawienia wolności, to należy uznać, iż chodzi tu tylko o takie ustalenie, które może mieć wpływ na niekorzystną korektę tej kary, nie zaś o każde inne ustalenie, które pozostaje bez związku tym rozstrzygnięciem. 2. Nie sposób przyjąć

Wniosek o ponowne przesłuchanie świadka, który złożył już zeznania w trybie art. 185a k.p.k. można (…) oddalić wówczas, gdy nie wyjdą na jaw w trakcie postępowania prowadzonego po takim przesłuchaniu, istotne okoliczności, które wyjaśnić można tylko poprzez ponowne przesłuchanie pokrzywdzonego. Nie można zatem przesłuchiwać ponownie pokrzywdzonego, gdy nie wyjdą na jaw istotne okoliczności, albo gdy

Skoro, jak słusznie wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich, do 31 grudnia 2010 r. straży miejskiej nie przysługiwało uprawnienie do żądania od właściciela pojazdu wskazania komu go powierzył, to nie przysługiwał jej także w tych sprawach status oskarżyciela publicznego, a w konsekwencji straż nie była uprawniona do wnoszenia w nich aktów oskarżenia. Ten stan rzeczy wprost prowadzi do oceny, że rozpoznanie

Sąd dokonując kontroli wniosku prokuratora powinien był, przed jego uwzględnieniem ustalić, czy wniosek ten odpowiada przepisom prawa. Sąd powinien był więc sprawdzić w oparciu o materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy, czy szkoda rzeczywiście powstała, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości, czy ewentualnie została ona naprawiona, a tym samym, czy prokurator prawidłowo uzgodnił z pokrzywdzonym

1. Uchybienie w sposobie udokumentowania swojego niestawiennictwa na rozprawę, zaistniało wyłącznie po stronie obrońcy oskarżonej, a jego skutki, polegające na braku obecności obrońcy na ostatniej rozprawie w tej sprawie i niemożności przedstawienia stanowiska także w fazie głosów stron (art. 406 § 1 k.p.k.), obciążyły wyłącznie oskarżoną, pozbawiając ją możliwości korzystania z pomocy obrońcy, którego

Nakaz zawarty w art. 433 § 2 k.p.k. ma (…) charakter bezwzględny i dotyczy wszystkich zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym. Przyjąć należy, że nawet zarzuty o charakterze paradoksalnym lub wręcz irracjonalnym poddane być muszą wyczerpującej i cierpliwej ocenie w celu wykazania ich bezzasadności. Zauważyć przy tym trzeba, że stopień szczegółowości uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego

(115 § 14 k.k.) wskazuje jedynie, jakie dokumenty znajdują się pod ochroną prawa karnego, a więc określa przedmiot ochrony prawnej przy przestępstwach skierowanych przeciwko wiarygodności dokumentów. Określony przedmiot nie musi być jednak dokumentem w rozumieniu karno-prawnym, aby być dowodem z dokumentu w rozumieniu karno-procesowym.

Chociaż ustanowienie obrońcy przez oskarżonego korzystającego z pomocy obrońcy z urzędu nie musi być interpretowane jako przejaw jego negatywnej oceny dotychczasowych działań podejmowanych przez tego obrońcę, to jednak wyraźnie wskazuje, iż w ocenie oskarżonego udział w sprawie obrońcy z wyboru lepiej zabezpieczy jego interesy, zwłaszcza zwiększy szanse na uzyskanie korzystnego rozstrzygnięcia. Dlatego

O tym, czy sąd „utrzymał się” w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje (…) ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne” jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa. Zdarzenie historyczne to pojęcie