Nie można uznać, że podpisem w rozumieniu art. 270 § 2 k.k. jest odbitka własnoręcznego podpisu na blankiecie, niezależnie jaką techniką uzyskana (faxymile, fax, skan komputerowy).

1. Znamię narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 160 § 1 k.k., może zostać zrealizowane w jeden z trzech sposobów: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a także - w przypadku gwaranta nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania - przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia

Dla bytu przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. nie wystarcza ukrycie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego. Innymi słowy, warunkiem odpowiedzialności za ten czyn w omawianej postaci nie jest tylko dokonanie czynności polegającej na utrudnieniu albo uniemożliwieniu ujawnienia rzeczy przez osobę pozbawioną jej posiadania lub przez organy ścigania, czyli ukrycie jej. Sprawca musi mieć ponadto świadomość

Dla prawidłowego skazania w trybie art. 387 k.p.k. w zakresie kary grzywny istotne jest nie to, że orzeczona kara globalnie odpowiada kwocie, jaką sugeruje oskarżony lecz, także - z uwagi na fakt, że ma ona być orzeczona w stawkach dziennych z określoną wysokością tej stawki - aby orzeczenie tej kary uwzględniało wniosek poddającego się jej, odnośnie zarówno ilości stawek, jak i wysokości stawki dziennej

Przy wydawaniu wyroku łącznego, niezależnie od stosowanej przez sąd zasady kształtowania kary łącznej, należy mieć na uwadze także ewentualną zmianę stanu prawnego, gdy zmiana ta dotyczy na nowo kształtowanych składników wymiaru kary.

Ustawodawca wyraźnie wskazał, że wydanie wyroku łącznego może pogorszyć sytuację prawną skazanego, a więc że nieprawidłowe było prezentowane w orzecznictwie założenie, iż wyroku łącznego nie wolno wydać „na niekorzyść” skazanego. Skoro wraz z wprowadzeniem art. 89 § 1a k.k., nie uległ merytorycznej zmianie art. 89 § 1 k.k., to na podstawie tego przepisu sąd jest uprawniony do orzekania kary pozbawienia

Przepis art. 343 § 2 pkt 1 k.p.k., przewidując możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary także w innych wypadkach niż wskazane w art. 60 § 1 - 4 k.k., nie wyłącza stosowania przy owym nadzwyczajnym złagodzeniu dalszych przepisów zawartych w art. 60 k.k., a więc tych, które regulują już same zasady nadzwyczajnego złagodzenia poszczególnych kar. W sytuacji, gdy ustawa zakłada alternatywne zagrożenie

Po ustaleniu w sprawie o wydanie wyroku łącznego grupy przestępstw pozostających w zbiegu realnym i wymierzeniu kary łącznej, badać należy możliwość utworzenia kolejnej takiej grupy, biorąc pod uwagę jedynie przestępstwa i odpowiadające im wyroki, które nie weszły do grupy wcześniej wyodrębnionej.

Sąd I instancji dokonując zmiany opisu zarzucanego czynu z przekroczenia dozwolonej prędkości przez obwinionego na nieudzielenie informacji o osobie prowadzącej pojazd ewidentnie wyszedł poza przedmiotowe granice wniosku o ukaranie. Granice wniosku o ukaranie zakreśla między innymi określenie zarzucanego obwinionemu czynu ze wskazaniem miejsca, czasu, sposobu i okoliczności jego popełnienia (art. 57

(Art. 500 § 1 k.p.k.) stanowi m. in., że sąd może wydać wyrok nakazowy w wypadkach pozwalających na orzeczenie kary ograniczenia wolności lub grzywny. Nie znaczy to, że wydanie wyroku nakazowego jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy któraś z tych kar jest wymieniona w sankcji przepisu określającego czyn zabroniony. „Wypadek pozwalający na orzeczenie kary ograniczenia wolności lub grzywny” jest pojęciem

Przepis art. 443 k.p.k. pozwalający orzekać na niekorzyść oskarżonego przy ponownym rozpoznaniu sprawy na skutek uchylenia w wyniku środka zaskarżenia wniesionego na korzyść oskarżonego od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 k.p.k., gdy środek ten kwestionował karę objętą uprzednim porozumieniem (art. 434 § 3 k.p.k.), nie dotyczy sytuacji, gdy kara ta została orzeczona niezgodnie z wymogami

Zarówno z treści (art. 25 ust. 1 pr. r. drog.), jak z przepisu art. 2 pkt 23 pr. r. drog., zawierającego ustawową definicję określenia „ustąpienie pierwszeństwa” nie wynika, aby naruszenie tej zasady przez kierowcę zbliżającego się do skrzyżowania i zamierzającego skręcić w lewo było możliwe tylko wtedy, gdy jego manewr zmuszałby do zmiany kierunku ruchu lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości

Przestępstwo określone w art. 297 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym (bezskutkowym), co powoduje, że w przypadku stwierdzenia jego popełnienia nie można mówić o wystąpieniu jakiejkolwiek szkody, która mogłaby zostać następnie naprawiona przez sprawcę. Trudno w tej sytuacji wskazać konkretnego pokrzywdzonego, którego mogłoby dotyczyć pojednanie, albo też uzgodnienie z nim sposobu naprawienia szkody

Warunki wymierzenia łącznej kary pozbawienia wolności w wyniku połączenia kary ograniczenia wolności i kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej zachodziły jedynie wtedy, gdy istniały podstawy do warunkowego zawieszenia kary łącznej. Powyższa wykładnia pozostawała aktualna jedynie do dnia 7 czerwca 2010 r., ponieważ z dniem następnym przepis art. 89 k.k. został znowelizowany poprzez dodanie nowego

Sędzia ma obowiązek powiadomić o okoliczności, o której mowa w art. 41 § 1 k.p.k., przez złożenie żądania wyłączenia od udziału w sprawie. Nie do sędziego należy bowiem ocena, czy znana mu okoliczność stanowi podstawę wyłączenia, tylko do sądu, który rozpoznaje jego żądanie (art. 42 § 4 k.p.k.).

W postępowaniu o dobrowolnym poddaniu się odpowiedzialności sąd nie orzeka kary grzywny. (…) Instytucja dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, zamieszczona w rozdziale 2 k.k.s., stanowi właśnie formę zaniechania ukarania sprawcy, w konsekwencji czego wyrok wyrażający zezwolenie na poddanie się tej odpowiedzialności nie podlega, jak wyrok skazujący, wpisaniu do Krajowego Rejestru Karnego, zaś

1. Należało stwierdzić wadliwą praktykę Sądu Rejonowego wskazywania jedynie na wezwaniach dla oskarżonych wszystkich dat wyznaczonych rozpraw, zaś na zwrotnych pokwitowaniach odbioru tylko jednej daty. Praktyka ta utrudniła weryfikację prawidłowości wezwania oskarżonego na wszystkie terminy rozpraw i może dawać asumpt do podnoszenia zarzutu (jak w niniejszej sprawie), że oskarżony nie na wszystkie

Tryb nakazowy jest trybem szczególnym II stopnia, opartym na postępowaniu uproszczonym (art. 500 § 2 k.p.k.). Stosowanie art. 118 § 1 i 2 k.p.k. w zakresie oceny czynności procesowych podejmowanych przez organ procesowy nie może mieć charakteru antygwarancyjnego dla oskarżonego. Za poglądem o możliwości odczytywania rzeczywistego znaczenia czynności procesowej dokonanej przez organ procesowy (art.

Skoro (…) zgodnie z art. 4 § 1 k.k., ustawą względniejszą dla Radosława K. była uprzednia treść art. 89 k.k., która nie zawierała § 1a, to właśnie tę ustawę należało w jego sprawie stosować, jako że czyny, za które został on skazany wyrokami podlegającymi łączeniu miały miejsce w 2003 i 2004 roku, a pierwszy wyrok skazujący zapadł w dniu 21 grudnia 2004 r.

Bez wątpienia, poddanie skazanego (…) dozorowi należy traktować w kategoriach skutków mniej dla niego korzystnych od tych, jakie przewiduje ustawa nowa, która w pozostałym, wymienionym zakresie nie przyniosła zmian mających jakiekolwiek znaczenie dla sytuacji prawnej (skazanego).

Samochód osobowy, kluczyki do niego i dowód rejestracyjny nie mogą być (…) zaliczone do przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia występku niestosowania się do orzeczonych przez Sąd środków karnych (art. 244 k.k.).

Skoro kara łączna jest instytucją prawa karnego materialnego, to orzekanie powinno nastąpić z uwzględnieniem art. 4 § 1 k.k. Oznacza to, że należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, gdy jest względniejsza dla skazanego. Natomiast możliwość wymierzenia kary łącznej w wyroku łącznym na podstawie art. 89 § 1a k.k., zgodnie z art. 4 § 1 k.k., dotyczyć będzie skazań za zbiegające się przestępstwa

Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu może nastąpić wyłącznie po wcześniejszym stwierdzeniu, ze zachowanie sprawcy w aspekcie realizacji znamion przedmiotowych, jak i zawinienia stanowi przestępstwo. Gdy czyn zabroniony stanowi zamach na dwa lub więcej dobra chronione prawem to zwiększa się jego stopień społecznej szkodliwości.

Wskazany (w art. 5 u.o.p.z.) rodzaj zawinienia podmiotu zbiorowego w postaci culpa in eligendo i culpa in custodiento odnosi się tylko i wyłącznie do osób wymienionych w pkt. 2 i 3 art. 3 ustawy i zgodzić się należy w zupełności z wnoszącym kasację, że dokonywanie innej, rozszerzonej wykładni ponad tą jaka wynikać może z analizy art. 5 ustawy, byłoby nieuprawnione. Skoro ten przepis ogranicza się wyłącznie