Podstawą prawną skierowania wnioskodawcy do pracy za granicą u pracodawcy zagranicznego w powoływanych spornych okresach była obowiązująca wówczas uchwała Nr 113 Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1976 r. w sprawie zasad kierowania specjalistów do pracy za granicą w ramach współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej (niepublikowana). Z treści tej uchwały wynika, że w odniesieniu do spornych okresów

Podjęcie się przez pracownika podróży w celu wykonania określonej pracy na podstawie porozumienia zawartego z pracodawcą nie jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 k.p., chyba że pracownik w ramach podjętej podróży wykonuje na polecenie pracodawcy zadanie służbowe. W takim przypadku podróż służbowa obejmuje okres od rozpoczęcia do zakończenia wykonania tego zadania, o ile nic innego nie wynika

Rozstrzygając o prawidłowości decyzji organu rentowego sądy ubezpieczeń społecznych nie tylko są uprawnione, ale mają obowiązek zweryfikowania wszystkich przesłanek warunkujących prawo do świadczenia i nie ma żadnego uzasadnienia do ograniczania sądowego postępowania odwoławczego wyłącznie do zweryfikowania podstaw prawnych wskazanych w zaskarżonej decyzji.

Przedmiotem ochrony prawnej z art. 237 k.k. z 1969 r. nie były osoby fizyczne wchodzące w skład organizacji politycznej. Zniewaga osób należących do partii, instytucji czy organizacji nie była więc automatycznie zniewagą tej partii, instytucji czy organizacji.

Ustawa o emeryturach i rentach nie zmodyfikowała sposobu waloryzacji wojskowych świadczeń emerytalno-rentowych z mocą wsteczną, ale na przyszłość, a sam mechanizm (metoda) podwyższania ustalonych już świadczeń nie jest równoznaczny z prawem do waloryzacji i nie jest jego istotą. Zmiana metody podwyższania świadczenia w przyszłości nie pozbawiła wnioskodawcy prawa do jego waloryzacji, a w konsekwencji

Zgodnie z wykładnią przepisu art. 85 k.k. sformułowanie „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstw. Ten właśnie pierwszy wyrok, zamykający niejako grupę przestępstw pozostających w zbiegu, powinien zatem być wyjściowym punktem odniesienia przy dokonywaniu oceny, które z przestępstw objętych

W sytuacji, gdy w ogóle nie wszczęto postępowania egzekucyjnego a bezskuteczność egzekucji nie została ustalona w innym przewidzianym prawem postępowaniu, nie można tak stwierdzonej bezskuteczności uznać, iż spełnia ona wymogi z art. 116 Ordynacji podatkowej. Taką pewność daje tylko wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

Przeprowadzenie rozprawy przed Sądem Okręgowym w nieobecności zarówno wnioskodawcy, jak i jego pełnomocnika nie spowodowało nieważności postępowania w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. nawet w sytuacji, gdy strona (jej pełnomocnik) uprzednio wnosili o odroczenie rozprawy.

Przepis art. 9a ust. 8e Prawa energetycznego należy rozumieć w ten sposób, że ogranicza on zakres zastosowania art. 9a ust. 8d Prawa energetycznego w ten sposób, że ten ostatni przepis nie dotyczy wytwórcy energii w kogeneracji, który uzyskał świadectwo pochodzenie energii z kogeneracji dla wytworzonej przez siebie energii i przedstawia je Prezesowi Urzędu do umorzenia, celem wykonania obowiązku ciążącego

Kwalifikacja okresów składkowych według zasad określonych art. 6 ustawy emerytalnej, przebytych przed 1 stycznia 1999 r. musi być dokonana na podstawie przepisów obowiązujących w okresie zatrudnienia osoby ubiegającej się o przyznanie prawa do określonego świadczenia - w tym art. 4 dekretu z dnia 4 marca 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych, spółdzielniach

W rozumieniu przepisu art. 229 § 3 k.k. nie mogą stanowić naruszenia przepisów prawa te czynności i decyzje osoby pełniącej funkcje publiczną, które nie wykraczają poza sferę przyznanej jej uznaniowości.

Adaptacja ubezpieczonego, oznaczająca przystosowanie się do funkcjonowania w życiu codziennym pomimo kalectwa, nie jest pojęciem równoznacznym z brakiem chociażby częściowej niezdolności do pracy - przesłanki przyznania prawa do renty w myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Do członków korpusu służby cywilnej nie będących urzędnikami służby cywilnej stosuje się przepisy Kodeksu pracy dotyczące rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem.

1. Niedopuszczalne jest przywrócenie do pracy bez wniosku pracownika, albowiem takie rozstrzygnięcie naruszałoby wyrażoną w art. 11 k.p. zasadę wolności pracy. Przepis art. 45 § 2 k.p. należy interpretować ściśle. 2. Dokonanie oceny możliwości i celowości uwzględnienia żądania pozwu w zakresie restytucji stosunku pracy nie może odbywać się bez zgłoszenia przez pracodawcę stosownego zarzutu. W świetle

Podleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu pobierania zasiłku dla bezrobotnych będącego warunkiem przyznania świadczenia przedemerytalnego jest pochodną pracowniczego ubezpieczenia społecznego, wobec czego nie można go kwalifikować jako odrębnego, niezależnego od statusu pracownika tytułu do podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Samo naruszenie sprawności organizmu ustalone na podstawie wiadomości specjalnych przez biegłych sądowych nie daje możliwości stwierdzenia niezdolności do pracy. Przy ocenie niezdolności do pracy w myśl art. 12 ustawy emerytalnej o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko

Osobą uprawnioną do emerytury w rozumieniu art. 18 ust. 7 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa jest osoba, która spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do tego świadczenia i której prawo do emerytury zostało ustalone decyzją organu rentowego, nawet jeśli prawo to uległo zawieszeniu z powodu kontynuowania zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy

Ustne oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę mimo, iż narusza przepis art. 30 § 3 k.p. o formie pisemnej wypowiedzenia, jest skuteczne. Stanowi jednak podstawę, zgodnie z art. 50 § 3 k.p., dochodzenia przed Sądem pracy żądania przewidzianego w wypadku naruszenia przepisów a wypowiadaniu umów o pracę.

Zmiana art. 116 § 2 Ordynacji podatkowej, sprowadza się do objęcia odpowiedzialnością członków zarządu zobowiązań „których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu”. Nowe określenie zakresu odpowiedzialności członka zarządu spółki za zaległości podatkowe, ograniczone aktualnie tylko do zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia obowiązków

Podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie sama umowa o pracę (art. 22 k.p., art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie kauzalną, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak pracy podważa umowę o pracę. Innymi słowy jej formalna strona, nawet

Jeżeli sąd uwzględni żądanie pierwsze (główne), to nie orzeka już o żądaniu ewentualnym. W konsekwencji apelacja w szerszym zakresie - zwłaszcza w przedmiocie żądania ewentualnego - byłaby niedopuszczalna ze względu na wniesienie jej od nieistniejącego orzeczenia.

Wniosek o przywrócenie terminu aktualny jest wtedy, gdy strona nie neguje uchybienia terminu i wskazuje przyczyny usprawiedliwiające to uchybienie. Gdy strona twierdzi, że terminowi nie uchybiła nie powinna składać wniosku o przywrócenie terminu do złożenia środka zaskarżenia, lecz wyłącznie wnieść ten środek. Skarżąca nie kwestionowała na początku, że uchybiła terminowi do wniesienia zarzutów, skoro

Nie jest dopuszczalne stwierdzanie niezgodności z prawem orzeczenia, które stało się prawomocne przed 1 września 2004 r., w procesie o odszkodowanie za szkodę wyrządzona przez wydanie tego orzeczenia [art. 417 k.c.]. W tym wypadku niezbędne jest uzyskanie przez stronę w drodze postępowania uregulowanego w art. 4241-42412 k.p.c. wyroku stwierdzającego niezgodność prawomocnego orzeczenia z prawem.

Wprawdzie zgodnie z art. 32 § 1 Prawa upadłościowego z dnia 24 października 1934 r. data ogłoszenia upadłości decyduje o wymagalności zobowiązań pieniężnych upadłego, ale tylko tych, których termin płatności jeszcze nie nastąpił; nie odnosi się zaś do roszczeń, które były już wymagalne przed dniem ogłoszenia upadłości.