O ile (…) oczywiste jest, że wymóg dokładności określenia czynu przypisanego nie jest spełniony bez wskazania - szczególnie w odniesieniu do tego rodzaju przestępstw, które mogą być popełnione tak umyślnie, jak i nieumyślnej, zaś w wypadku tego pierwszego z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym - postaci tego zamiaru, to nie można wykluczyć i takiej sytuacji, że wymaganiu temu odpowiadać będzie zredagowanie

Immanentną cechą podstępu jest (…) wprowadzenie innej osoby w błąd lub wykorzystanie błędu. W świetle ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie nie jest zasadne przyjęcie, że pokrzywdzona pozostawała w błędzie co do jakiejkolwiek okoliczności mającej znaczenie dla jej postępowania. W czasie obcowania płciowego - jak przyjmują sądy - na skutek opilstwa, całkowicie była wyłączona była jej świadomość co

(…) Pogląd sądu odwoławczego nie mógł zostać zaakceptowany, tym bardziej, że sąd ten, poza powołaniem się na tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r., III KK 46/06, nie uzasadnił szerzej swego stanowiska, nie wskazał żadnych argumentów przemawiających jego zdaniem za tym, iż zakresy pojęciowe zwrotów „gwałt na osobie” i „przemoc” nie są tożsame.

Artykuł 31 § 1 k.k.s. w poprzednim brzmieniu, nie przewiduje obligatoryjnego przepadku przedmiotów określonych w art. 29 pkt 2 k.k.s. Sąd dysponuje jedynie możliwością orzeczenia przepadku takich przedmiotów, jednakże tyko w wypadku ustalenia, że „właściciel lub inna osoba uprawniona na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach przewidywała albo mogła przewidzieć, że mogą

Ubezwłasnowolnienie samo w sobie nie oznacza niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego, będącego ubezwłasnowolnionym. Samo ujawnienie się w toku dochodzenia wątpliwości odnośnie poczytalności podejrzanego nie eliminuje jeszcze możliwości prowadzenia postępowania przygotowawczego, w sprawach wskazanych art. 325b § 1 k.p.k., w tej właśnie formie. Wymaga ono jedynie powołania biegłych psychiatrów i

1. Przy wielości i różnorodności poszczególnych czynów stanowiących przedmiot rozpoznania oraz jednoczesnej obszerności i zawiłości sprawy, biorąc pod uwagę względy natury praktycznej, można wyjątkowo rozpoznawać poszczególne części tej samej w istocie sprawy w różnych procesach. Nie można jednak, wobec treści art. 41 § 1 k.p.k., akceptować praktyki rozpoznawania tak podzielonych części sprawy, przez

Ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują na to, iż oskarżony wykroczył poza ramy zdefiniowanego w art. 16 § 1 k.k. przygotowania i przystąpił do realizacji działań „bezpośrednio zmierzających” do dokonania czynu zabronionego określonego w art. 200 § 1 k.k. Zygmunt J. wykorzystując bowiem nieobecność dorosłego opiekuna wszedł do pokoju dzieci, obudził 11-letnią M. M. „położył rękę na jej kolanie i

Sąd (…) poprzestał na wynikach badań i opracowanej na ich podstawie opinii zespołu diagnostycznego w D., która (…) została sporządzona nie w celu ustalenia poczytalności sprawcy czynu w chwili jego popełnienia, lecz dla określenia jego stopnia demoralizacji, a w konsekwencji orzeczenia środka przewidzianego w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich. Opinia Zespołu Diagnostycznego (…), w wydaniu

1. Sądy obu instancji (…), zgodnie z regułą intemporalną wyrażoną w art. 4 § 1 k.k. z 1997 r. stanowiącą, iż należy stosować ustawę obowiązującą w czasie orzekania (nową), chyba że jej zastosowanie prowadzi do pogorszenia sytuacji sprawcy, powinny były przed, dokonaniem oceny prawnej czynów, rozważyć w pierwszej kolejności które unormowania in concreto są względniejsze dla oskarżonej w odniesieniu

1. Możliwość podjęcia innego rozstrzygnięcia co do istoty istnieje tylko wtedy, gdy przeprowadzone dowody mają jednoznaczną wymowę, a ocena ich przez sąd a quo jest rażąco wadliwa, zwłaszcza, gdy obarczona jest błędami logicznymi w rozumowaniu. 2. Art. 558 k.p.k. stanowi, że w sytuacjach nie unormowanych w rozdziale 58 k.p.k. stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Jest oczywiste, że wnioskodawca

Określone w art. 286 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania

Ustalenie, że w wypadkach wskazanych w treści art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. obrońca oskarżonego w postępowaniu sądowym, nie brał udziału w jakimkolwiek fragmencie czynności, w której jego udział był obowiązkowy, oznacza spełnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej, o której mowa w tym przepisie. Ocenianie bowiem, czy konkretna część, w rozpoznawanym przypadku rozprawy, była z punktu widzenia interesów

Społeczna szkodliwość czynu jako materialna treść i warunek każdego przestępstwa skarbowego i wykroczenia skarbowego używana jest w kodeksie karnym skarbowym w znaczeniu elementów strony przedmiotowej i podmiotowej czynu. Okoliczności decydujące o stopniu społecznej szkodliwości czynu wymienione są w art. 53 § 7 k.k.s., a ich katalog jest ustawowo zamknięty co oznacza, iż okoliczności w nim nie wymienione

Określony w art. 443 k.p.k. tzw. pośredni zakaz reformationis in peius oznacza, że w toku ponownego postępowania można wydać (z wyjątkiem sytuacji wskazanych w art. 434 § 3 k.p.k.) „orzeczenie surowsze niż uchylone” tylko wtedy, gdy orzeczenie było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego. Przedmiotowo zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego w postępowaniu ponownym (identycznie jak w postępowaniu odwoławczym

Z uwagi na zasadę proporcjonalności pozbawienia wolności do wagi czynu sąd, przed podjęciem decyzji o zastosowaniu środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, powinien przeprowadzić swego rodzaju test przez rozważenie, jaką, gdyby nie stan niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego, karę należałoby sprawcy, za popełnienie takiego czynu zabronionego, wymierzyć

Odrzucić należy tożsamość rozumienia (…) zwrotu (posiadanie) na gruncie szeroko rozumianego prawa karnego i cywilnego. Nie do przyjęcia bowiem w prawie karnym byłaby choćby definicja „dzierżenia” wynikająca z art. 338 k.c. - nie będącego przecież posiadaniem (osoba faktycznie władająca rzeczą, czy to w swoim imieniu, czy za kogoś innego, bez wątpienia prawie zawsze będzie w prawie karnym postrzegana

Niepodpisany protokół rozprawy, jest jedynie projektem protokołu, gdyż obowiązek ciążący na przewodniczącym rozprawy nie polega jedynie na formalnym jego podpisaniu, ale także kontroli zgodności zapisu z przebiegiem rozprawy. W orzecznictwie dominuje pogląd, że gdy czyn zagrożony jest w nowej ustawie przepisem o dolnej granicy zagrożenia surowszej w porównaniu z jego odpowiednikiem w dawnej ustawie

Ograniczenie roli kolegium sądu okręgowego w procedurze delegowania sędziego wyłącznie do zatwierdzenia podziału czynności na dany rok nie spełnia ustawowego wymagania uzyskania zgody tego kolegium na delegowanie konkretnego sędziego. Nie odpowiada temu kryterium przedstawienie temu organowi pod koniec roku kalendarzowego listy sędziów, którzy w następnym roku kalendarzowym mają być delegowani przez

Gramatyczna wykładnia przepisu art. 89 § 1 k.k. m. in. w związku z użyciem w tekście przepisu spójnika „i”, nie pozostawia wątpliwości, że nie jest dopuszczalne warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności na podstawie art. 89 § 1 k.k. w sytuacji, gdy zbiegają się tylko kary orzeczone bez warunkowego zawieszenia. Nie może również budzić wątpliwości, że prawomocne zarządzenie wykonania

1. Zakaz z art. 41 § 1 k.k. powinien zostać sformułowany przez sąd w taki sposób, by wskazywał konkretne stanowisko, oznaczone przez wskazanie pełnionej funkcji bądź zajmowanej pozycji w ściśle określonej dziedzinie życia państwowego, społecznego, a także prywatnego, w związku z którą doszło do popełnienia przestępstwa. Podobnie zakaz wykonywania zawodu musi być tak określony w treści orzeczenia, by