Z natury wyroku łącznego wynika (...), że orzeczona nim kara łączna nie może wywoływać dla skazanego skutków mniej korzystnych niż te, jakie wynikają dlań z wykonania poszczególnych kar orzeczonych w jednostkowych wyrokach. Rozważając zatem kwestię wydania wyroku łącznego, który miałby obejmować w ramach kary łącznej - kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i bez takiego

Przepis art. 442 § 3 k.p.k. określa odstępstwa od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego, skodyfikowanej w art. 8 § 1 k.p.k., stanowiąc, że sąd rozpoznający sprawę ponownie jest związany zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami do dalszego postępowania, przedstawionymi przez sąd odwoławczy. Taki wyjątkowy charakter tego przepisu sprawia, że podlega on ścisłej wykładni. Owe „zapatrywania prawne

Przepis art. 294 § 1 k.k. tylko wtedy może być zastosowany w kwalifikacji prawnej odnoszącej się do ciągu przestępstw i stanowić podstawę skazania i wymiaru kary, gdy każde z tych przestępstw dotyczyłoby mienia znacznej wartości.

1. W sytuacji, gdy skład sądu rozpoznającego sprawę jest kolegialny, dane identyfikujące świadka anonimowego i podstawy zachowania ich w tajemnicy pozostają do wiadomości wszystkich jego członków, a więc również do wiadomości ławników, o ile takowi zasiadają w jego składzie. 2. Zważywszy na reguły swobodnej oceny dowodów, określone przepisem art. 7 k.p.k., jak również ze względu na specyfikę regulacji

Rozważanie kwestii psychicznego stosunku sprawcy do możliwości wystąpienia skutku (obojętności charakterystycznej dla zamiaru ewentualnego) ma sens jedynie wówczas, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość zaistnienia tego skutku. Ta świadomość sprawcy musi być - jako węzłowa dla konstrukcji zamiaru ewentualnego - udowodniona.

Przepisy postępowania karnego, (...) wprawdzie nie precyzują kiedy należy zasięgać opinii psychiatrycznej, jednakże aktualne pozostaje stanowisko ugruntowane na tle art. 183 d. k.p.k., iż uczynić to należy w każdym przypadku pojawienia się wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, przy czym nie spełnia wymogów prawa procesowego posłużenie się opinią wydaną w innej sprawie.

1. Jeśli jedna z osób, które biorą udział w przygotowaniu przestępstwa, nie miała wcześniej zamiaru dokonania tego przestępstwa, zaś to sprawca przygotowujący przestępstwo swoimi zabiegami zmierzał, by taki zamiar u niej wywołać, to sprawca przygotowujący będzie ponosił odpowiedzialność za podżeganie do popełnienia czynu zabronionego (art. 18 § 2 k.k.). Podkreślić bowiem trzeba, że wejście w porozumienie

Tylko wówczas, gdy apelacja ogranicza się do kwestii prawnych, to pomimo złożenia przez oskarżonego wniosku o doprowadzenie go na rozprawę, można uznać obecność obrońcy na rozprawie odwoławczej za wystarczającą. Natomiast wówczas, gdy przedmiotem postępowania odwoławczego są kwestie natury faktycznej, względnie gdy sąd odwoławczy przeprowadza uzupełniające postępowanie dowodowe lub gdy bezpośredni

1. Zaskarżone orzeczenie wydane zostało z rażącym naruszeniem art. 34 § 2 pkt 2 k.k. oraz art. 35 § 1 i 2 k.k., gdyż skazanemu wymierzono karę ograniczenia wolności, nakładając na niego tylko obowiązek niezmieniania miejsca stałego pobytu, bez jednoczesnego nałożenia obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez sąd w odpowiednim zakładzie pracy, placówce

Przepis art. 4 ust. 1 (ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu - dalej w skrócie ustawa o IPN - Dz. U. Nr 155, poz. 1016 ze zm.) stanowił, że bieg terminu przedawnienia zbrodni komunistycznej rozpoczyna się od 1 stycznia 1990 r. oraz iż art. 4 § 1 k.k. nie stosuje się. Przepis ten określał więc początek biegu terminu przedawnienia

Zdaniem Sądu Najwyższego o tym, że oskarżony swoje przestępcze zachowanie wobec żony A. W., rozpoczęte 21 listopada 1989 r. zakończył we wrześniu 1992 r. nie sposób zasadnie twierdzić, iż przez tak długi czas, tj. do września 1994 r. M. W. trwał w swoim zamiarze, skrzętnie go skrywając, znęcania się nad członkami rodziny, bo przecież w tym czasie prowadził po prostu normalne życie rodzinne. W jaki

Należy uznać za słuszne przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w kumulatywnej kwalifikacji z art. 297 § 1 k.k. Przyjęcie takiej kwalifikacji jest uzasadnione zarówno w świetle poglądów doktryny (...) jak i orzecznictwa.

Początek biegu rocznego terminu liczonego „od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie” jest niezależny - co trzeba podkreślić - od wymagalności roszczenia z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, która następuje w momencie wyrządzenia szkody i krzywdy. Dopuszczalne jest złożenie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne

Sąd pierwszej instancji skazując oskarżonego za popełnienie czynu z art. 275 § 1 i 2. Kodeksu karnego z 1969 r. oraz przypisując mu odpowiedzialność za wszystkie następstwa wydarzeń w tamtych dniach, a więc, za uszkodzenie ciała 75 funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz szkody w mieniu społecznym w wysokości ponad 28.000.000 zł w sposób jednostronny i mało wnikliwy oraz sprzeczny z całokształtem

1. Istnienie wątpliwości co do poczytalności, to nie tylko sytuacja gdy organ prowadzący postępowanie powziął takie wątpliwości - co wynikać może z dopuszczenia dowodu z opinii biegłych psychiatrów, czy wyznaczenia obrońcy z urzędu - ale pomimo tego dalej prowadził postępowanie w formie dochodzenia, ale także i taka sytuacja, gdy tenże organ powinien takie wątpliwości powziąć w oparciu o istniejące

Gaz ziemny nie jest energią, o której mowa w art. 278 § 5 k.k. ale wchodzi w skład znamienia (desygnatów pojęcia) „cudza rzecz ruchoma”, użytego w § 1 art. 278 k.k. Skradziony przez oskarżonego gaz ziemny to tylko nośnik energii, będący przedmiotem czynności wykonawczej, określonym zbiorczo w tym ostatnim przepisie. Kradzież rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza 250 zł, stanowi wykroczenie

Pismo wystosowane przez Sąd Rejonowy o rozważenie możliwości wszczęcia postępowania w sprawie ewentualnego wykorzystywania seksualnego małoletniej (bez wskazania sprawcy tego zachowania) należało traktować jedynie jako zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniej pokrzywdzonej z pozostawieniem decyzji o wszczęciu postępowania przygotowawczego w tej sprawie (wbrew treści

Zgodnie (...) z treścią art. 72 § 2 k.k. sąd może zobowiązać skazanego do naprawienia szkody w całości lub w części, chyba że orzekł środek karny wymieniony w art. 39 pkt 5 k.k. Zauważyć jednak należy, iż szkodą, do której naprawienia sąd może zobowiązać sprawcę, jest równowartość rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2002 r. sygn

Przed orzeczeniem środka zabezpieczającego, także takiego z art. 96 k.k. w postaci umieszczenia w zakładzie zamkniętym, sąd obligatoryjnie wysłuchuje lekarzy psychiatrów i psychologa. Owo „wysłuchanie”, o którym mowa w tym przepisie należy rozumieć w ten sposób, że przed orzeczeniem takiego środka sąd jest obowiązany wysłuchać co najmniej ustnej opinii biegłych tych specjalności. Nie jest przy tym

Jak wynika wprost z treści art. 104 § 1 pkt 1 k.p.s.w do bezwzględnych podstaw odwoławczych kodeks zalicza wydanie orzeczenia przez osobę nieuprawnioną do orzekania albo przez sędziego podlegającego wyłączeniu z mocy prawa lub niezdolnego do orzekania (art. 104 § 1 pkt 1 k.p.s.w). Przyczyny te należy co do istoty rozumieć tak samo jak na gruncie k.p.k. Tak więc osoba nieuprawniona do orzekania to osoba

Określony przepisem art. 502 § 1 k.p.k. górny pułap kary grzywny, możliwej do wymierzenia w postępowaniu nakazowym, odnosi się nie tylko do kar jednostkowych orzekanych za poszczególne, zbiegające się przestępstwa, ale również do wymierzonej na ich podstawie kary łącznej.

1. Na gruncie art. 170 k.k. z 1932 r., przez wiadomości należało rozumieć wszelkie informacje bez względu na ich postać zewnętrzną, które dotyczą wydarzeń przeszłych, teraźniejszych lub przyszłych. Zatem krytyki, opinie i oceny, o ile pod tą postacią nie przemycało się obiektywnych lub czyniących wrażenie obiektywnych, informacji, nie były wiadomościami w rozumieniu art. 170 k.k. 2. Warunkiem przypisania

Podjęcie decyzji w trybie art. 34 § 3 k.p.k. oznacza, iż jedynie „pierwotna sprawa”, a więc ta, z której nastąpiło wyłączenie, może toczyć się w dalszym ciągu, zaś sprawa wyłączona „podlega rozpoznaniu przez sąd właściwy według zasad ogólnych”, co zawsze (jeżeli sprawa ta również ma toczyć się w trybie zwyczajnym) oznacza konieczność przeprowadzenia czynności wskazanych w art. 385 i 386 k.p.k.

1. Zgodnie z dyspozycją art. 190 § 1 k.k. przestępstwo groźby karalnej popełnione może być tylko w ten sposób, że sprawca grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Pokrzywdzonym tym przestępstwem może zatem być tylko osoba, do której ta groźby jest skierowana i która w jej następstwie mogłaby bezpośrednio lub pośrednio (poprzez pokrzywdzenie osoby jej