Wygaśnięcie decyzji o zabezpieczeniu powoduje oczywistą bezprzedmiotowość dalszego procedowania - skoro decyzji nie ma w obrocie prawnym, to nawet gdyby dalsze postępowanie doprowadziło do stwierdzenia uchybień, to i tak nie można byłoby już ich w tym postępowaniu skorygować

Pozbawienie podatnika na podstawie art. 88 ust. 4 u.p.t.u. uwzględnienia w rozliczeniu podatkowym podatku naliczonego w sytuacji, gdy podatnik błędnie przeświadczony, że korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 u.p.t.u., mimo ciążącego na nim obowiązku nie dokonał zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 u.p.t.u. jest sprzeczne z zasadą nautralności

Organy podatkowe orzekając na podstawie art. 99 ust. 12 ustawy o VAT obowiązane są uwzględniać podlegający odliczeniu podatek naliczony.

Nowy środek transportu objęty jest zawsze obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług, jeżeli wystąpi choćby jedna z sytuacji faktycznych wymienionych alternatywnie w art. 2 pkt 10 lit a ustawy VAT.

Orzeczenia ETS ustalające wykładnię przepisów prawa wspólnotowego są skuteczne ex tunc, a zatem sądy krajowe są obowiązane stosować te przepisy w znaczeniu ustalonym przez ETS także do stosunków prawnych powstałych przed ogłoszeniem orzeczenia wstępnego.

Wygaśnięcie decyzji o zabezpieczeniu, nawet gdy następuje z mocy prawa w warunkach wskazanych w art. 33d § 1 ordynacji podatkowej nie powoduje, że strona nie ma możliwości poddania tej decyzji kontroli sądu administracyjnego, bowiem nie może być tak, iż rozstrzygnięcia, a następnie działania organów podatkowych podejmowane w stosunku do podatnika mogą być pozbawione tej kontroli pod względem ich zgodności

Wnioski płynące z językowej tylko wykładni przepisu art. 11c ust. 1 ustawy o VAT z 1993 r. są nie do pogodzenia z jego kontekstem systemowym. Fakt, że w unormowaniu tym prawodawca posłużył się niefortunnie pojęciem "decyzji ustalającej" nie może przesądzać o konstytutywnym charakterze decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów (we wskazanym stanie prawnym). Z art. 6 ust

Sformułowanie zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może okazać się skuteczne dopiero wówczas, gdy zostanie połączone ze wskazaniem innych uchybień Sądu, zaistniałych na etapie rozpoznawania skargi. Jedynie wtedy można wykazać, że błędy uzasadnienia są pochodną innych naruszeń przepisów o postępowaniu, kwalifikując łącznie uchylenia zaskarżonego skargą kasacyjną orzeczenia.

Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.

Przepis art. 165a Ordynacji podatkowej odnosi się do postępowania w rozumieniu art. 165 ord. pod., a więc postępowania podatkowego, a nie postępowania wpadkowego dotyczącego przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Procesową podstawę prawną decyzji wydanej w czasie obowiązywania ustawy o VAT z 2004 r., a dotyczącej podatku od towarów i usług wynikającego ze zgłoszenia celnego złożonego przed jej wejściem w życie, stanowią przepisy tej właśnie ustawy, konkretnie jej art. 33 ust. 2. Dotyczy to również obowiązków podatkowych powstałych w stanie prawnym obowiązującym przed 1 września 2003 r.

Zasada działania organów w sposób pogłębiający zaufanie obywateli (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej), czy też zasada udzielania informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego (art. 121 § 2 Ordynacji podatkowej) nie mogą stanowić podstawy do sanowania zaniechań podatnika.

Nie do przyjęcia jest pogląd strony, że ze względu na zmianę stanu prawnego organy nie mogły wydać, w oparciu o przepisy ustawy o VAT z 2004 r., decyzji deklaratoryjnej w odniesieniu do zobowiązań, które przed 1 września 2003 r. mogły powstać jedynie w wyniku wydania decyzji ustalającej.

Skoro przyczyną umorzenia postępowania odwoławczego (art. 233 § 1 pkt 3 ord. pod.) było wygaśnięcie decyzji o zabezpieczeniu w związku z wydaniem i doręczeniem stronie decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. (art. 33a § 1 pkt 2 ord. pod.), to okoliczność niewydania równocześnie postanowienia o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania

Z art. 187 § 1 oraz z art. 122 o.p. wynika zasada oficjalności postępowania dowodowego. To bowiem organ podatkowy zabiega w postępowaniu o udowodnienie każdego faktu za pomocą wszystkich dostępnych środków i źródeł dowodowych, by wydać stosowne orzeczenie.

Przesłankę braku winy w niezgłoszeniu stosownego wniosku rozumie się w ten sposób, że członek zarządu nie miał wpływu na jego skuteczne zgłoszenie. W zakresie tej przesłanki mieści się więc sytuacja, gdy do skutecznego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wymagana jest zgoda dwóch członków zarządu (w zarządzie dwuosobowym), a jeden z nich sprzeciwia się złożeniu tego wniosku. W takim przypadku

Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.

Wobec tego, że zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług powstały z mocy prawa z chwilą przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. w związku z art. 209 § 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny - Dz. U. z 2001 r., nr 75, poz. 802 ze zm. - obowiązującej w 2002 r.), to nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że organ celny po uchyleniu ustawy u o VAT z 1993 r.

Fakt, że w art. 11c ust. 1 ustawy o VAT z 1993 r. tym prawodawca posłużył się niefortunnie pojęciem "decyzji ustalającej" nie może przesądzać o konstytutywnym charakterze decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów. Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało bowiem zarazem, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało

Wobec tego, że zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług powstały z mocy prawa z chwilą przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. w związku z art. 209 § 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny - Dz. U. z 2001 r., nr 75, poz. 802 ze zm. - obowiązującej w 2002 r.), to nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że organ celny po uchyleniu ustawy o VAT z 1993r. nie