Załatwiając sprawę, w której w charakterze stron występuje kilka osób o rozbieżnych interesach, organ administracji państwowej powinien stosować przepis art. 62 Kpa, a w szczególności wydać jedną decyzję, w której rozstrzyga o istocie sprawy w stosunku do wszystkich zainteresowanych. Wydanie decyzji odrębnie dla strony, której przyznano uprawnienie, i odrębnie dla strony, której odmówiono przyznania

Zawarte w art. 28 dekretu z dnia 8 czerwca 1955 r. Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 25 poz. 151 ze zm./ pojęcie "oczywisty błąd pisarski" dotyczy błędów pisarskich, które są oczywiste - czyli widoczne na "pierwszy rzut oka" bez potrzeby przeprowadzenia dodatkowych badań czy ustaleń, oraz nie dotyczą merytorycznej /materialnej/ strony aktu stanu cywilnego.

1. Prowadząc postępowanie administracyjne o zamianę mieszkania na podstawie art. 48 ust. 2 prawa lokalowego, organ administracji państwowej jest obowiązany rozważyć wszystkie okoliczności sprawy podnoszone przez stronę, kierując się zasadami określonymi w art. 7 Kpa, i uzasadnić szczegółowo swe rozstrzygnięcie zawarte w decyzji stosownie do treści art. 107 par. 3 Kpa. 2. Artykuł 51 ustawy z dnia 10

1. Organ administracji państwowej, wydając decyzję o cofnięciu kierowcy prawa jazdy na podstawie przepisu art. 20 ust. 3 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych /Dz.U. nr 53 poz. 295 ze zm./, nie może przyjmować w postępowaniu administracyjnym dowodu z wyroku sądu lub orzeczenia kolegium do spraw wykroczeń uznających kierowcę winnym

1. Nie mogą być uznane za decyzje administracyjne maszynowe wypisy urządzenia liczącego, określające liczbę rozmów telefonicznych i wykazujące wysokość należnej opłaty za użytkowanie aparatu telefonicznego przez abonenta. 2. Jednakże w razie sporu o wysokość należnej opłaty za użytkowanie aparatu telefonicznego przez abonenta, decyzją administracyjną podlegającą zaskarżeniu do NSA jest wyrażone na

1. Zaniechanie przez organ administracji państwowej podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego, zwłaszcza gdy strona powołuje się na określone i ważne dla niej okoliczności, jest uchybieniem przepisom postępowania administracyjnego, skutkującym wadliwość decyzji. 2. Uprawnienie organu administracji państwowej do wydawania decyzji o charakterze uznaniowym nie

1. Nie jest dopuszczalna skarga do NSA na postanowienie organu administracji państwowej o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku określonego w orzeczeniu sądowym zaopatrzonym klauzulą wykonalności albo w rozstrzygnięciu organu administracji państwowej bądź też wynikającego bezpośrednio z przepisu prawa, albowiem postanowienie takie nie ma charakteru decyzji administracyjnej w rozumieniu

1. Organ odwoławczy obowiązany jest rozpatrzyć odwołanie i wydać decyzję zgodnie z treścią art. 138 Kpa, to jest dokonując merytorycznej i prawnej oceny zasadności zaskarżonej decyzji, nie może natomiast w postępowaniu instancyjnym stosować art. 156 par. 1 Kpa. 2. Decyzja organu administracji państwowej wymienionego w art. 157 Kpa stwierdzająca nieważność innej decyzji administracyjnej z przyczyn wymienionych

Zarządzenie pokontrolne może być decyzją - jeżeli wynika to z charakteru rozstrzygnięcia.

1. Najemca, który nie sprzeciwia się zamieszkaniu w jego lokalu innej osoby z zamiarem pobytu czasowego lub stałego, nie może skutecznie kwestionować uprawnień organu ewidencji ludności do zarejestrowania tego faktu w formie meldunkowej rejestracji miejsca pobytu. 2. Ustalenie w drodze postępowania administracyjnego, prowadzonego przez organ administracji, faktu zamieszkania obywatela pod określonym

Organy administracji państwowej nie są właściwe do orzekania o wstąpieniu strony w stosunek najmu w trybie art. 691 Kc. Jeżeli jednak w toku postępowania o przydział lokalu mieszkalnego dla osoby obcej w stosunku do dotychczasowego najemcy organ zawrze w uzasadnieniu swej decyzji stwierdzenie, że strona nie wstąpiła w stosunek najmu w tym trybie, stwierdzenie takie nie jest wadą decyzji mającą wpływ

Decyzja administracyjna wydana w sprawie, której załatwienia w formie decyzji przepisy nie przewidują, podlega stwierdzeniu nieważności, jako wydana bez podstawy prawnej.

1. Użyte w treści par. 2 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4; zm.: Dz.U. 1980 nr 28 poz. 127/ pojęcie nieostre w postaci zwrotu "względy społeczne lub życiowe", będące uzasadnieniem dla udzielenia zezwolenia na pobyt stały w Warszawie, należy interpretować

1. Jeżeli osoby ubiegające się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi odpowiadają tej samej kolejności pierwszeństwa lub nie spełniają warunków określających kolejność pierwszeństwa ustalonego w par. 12 ust. 2 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/, przy ustalaniu kandydata na nabywcę

1. Tak zwana samoistna uchwała Rady Ministrów, tzn. uchwała wydana bez upoważnienia zawartego w ustawie lub dekrecie z mocą ustawy, nie może stanowić podstawy prawnej do wydania przez organ administracji państwowej decyzji nakładającej określone obowiązki na spółdzielnie; nie może również stanowić podstawy prawnej do wydania przez organ administracji państwowej decyzji nakładającej obowiązki na osoby

Instrukcja ministra nie może stanowić podstawy kontroli legalności decyzji administracyjnej.

Podstawy prawnej decyzji administracyjnej w zakresie reglamentacji działalności gospodarczej nie mogą stanowić wytyczne ministra.

1. Jeżeli postępowanie wywłaszczeniowe obejmuje tylko część nieruchomości, przy czym część pozostawiona właścicielowi nie będzie się nadawała do racjonalnego wykorzystania na cele dotychczasowe, na żądanie właściciela organ wywłaszczeniowy jest obowiązany objąć wywłaszczeniem całą nieruchomość. 2. O wysokości odszkodowania za wywłaszczenie decyduje wartość nieruchomości w dniu wywłaszczenia. W okresie

Przepisy ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 20 poz. 90 ze zm./, jak również przepisy rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Komunalnej z dnia 8 lutego 1963 r. w sprawie ochrony dróg publicznych i technicznych urządzeń drogowych /Dz.U. nr 8 poz. 48/ nie dają organowi administracji podstaw do ograniczenia uprawnień właściciela nieruchomości do postawienia na tej