Przepis taki jak obowiązujący w latach 2008-2009, art. 21 ust. 1 pkt 126 u.p.d.o.f. mógł potencjalnie stanowić naruszenie art. 18 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2). Jednakże to od okoliczności stanu faktycznego dotyczących działań podjętych przez samego podatnika pochodzącego z innego państwa członkowskiego UE zależeć będzie, czy doszło do naruszenia norm

Zarzuty ingerujące w ocenę prawną dokonaną we wcześniejszym orzeczeniu, nie mogą być uwzględnione, nawet bez merytorycznej ich oceny. Wystarczy, że sąd drugiej instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia powoła się na art. 190 in fine u.p.p.s.a. Nie ma wówczas potrzeby analizy trafności argumentacji autora skargi.

Ponoszone przez Spółkę nabywającą aport wydatki dotyczące obliczonych według wskazanych powyżej przepisów różnic kursowych, co do zasady nie podlegają wykluczeniu ani z przychodów, ani z kosztów ich uzyskania według kryteriów określonych tak w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jak i w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Z uwagi zatem właśnie na przepis art. 15 ust. 1s pkt 2 u.p.d.o.p. brak jest podstaw do wykluczenia

W świetle art.130 § 1 pkt 6 o.p. w mających lub mogących mieć wpływ na wynik sprawy czynnościach postępowania zmierzającego do weryfikacji zaskarżonego rozstrzygnięcia wydanego w pierwszej instancji nie może brać udziału pracownik, który brał udział w czynnościach mających lub mogących mieć wpływ na treść tego zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wyłączenie dotyczy nie tylko osoby, która podpisała decyzję

Zakres pojęcia "budowla", jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jest węższy od postrzegania tej kategorii obiektów budowlanych na gruncie prawa budowlanego. Wynika z tego, że parking podziemny, nie będąc wymieniony w art. 3 pkt 3 u.p.b., nie może stanowić budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.

Ponoszone przez Spółkę nabywającą aport wydatki dotyczące obliczonych według przepisów różnic kursowych, co do zasady nie podlegają wykluczeniu ani z przychodów, ani z kosztów ich uzyskania według kryteriów określonych tak w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jak i w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Z uwagi zatem właśnie na przepis art. 15 ust. 1s pkt 2 u.p.d.o.p. brak jest podstaw do wykluczenia w ogóle tego

Zarzuty ingerujące w ocenę prawną dokonaną we wcześniejszym orzeczeniu, nie mogą być uwzględnione, nawet bez merytorycznej ich oceny. Wystarczy, że sąd drugiej instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia powoła się na art. 190 in fine u.p.p.s.a. Nie ma wówczas potrzeby analizy trafności argumentacji autora skargi.

Skoro operacje polegające na wniesieniu do spółki akcyjnej kapitału w jakiejkolwiek formie (w tym wkładów niepieniężnych w postaci aportu stanowiącego zorganizowaną część przedsiębiorstwa) uznawane są za neutralne podatkowo w zakresie przychodów, to i koszty związane z tym źródłem przychodów w postaci spłaty odsetek od pożyczki i kredytów zaciągniętych przez spółkę zbywającą nie mogą stanowić kosztu

Ponoszone przez Spółkę nabywającą aport wydatki dotyczące obliczonych według wskazanych powyżej przepisów różnic kursowych, co do zasady nie podlegają wykluczeniu ani z przychodów, ani z kosztów ich uzyskania według kryteriów określonych tak w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jak i w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Z uwagi zatem właśnie na przepis art. 15 ust. 1s pkt 2 u.p.d.o.p. brak jest podstaw do wykluczenia

Umorzenie przez bank odsetek od kredytu, a więc rezygnacja banku z należnej mu konkretnej kwoty, stanowi dla kredytobiorcy nieodpłatne świadczenie banku na rzecz dłużnika.

Podatnik nie ma obowiązku przechowywania w nieskończoność dokumentów źródłowych, stanowiących podstawę ustalenia obowiązku podatkowego. Na podatniku ciąży wprawdzie obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, mających wpływ na obowiązek podatkowy oraz rozliczenie podatku, to jednak wymóg przechowywania zgromadzonej w ten sposób dokumentacji podatkowej istnieje wyłącznie do czasu

Zarzuty ingerujące w ocenę prawną dokonaną we wcześniejszym orzeczeniu nie mogą być uwzględnione, nawet bez merytorycznej ich oceny. Wystarczy, że sąd drugiej instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia powoła się na art. 190 in fine P.p.s.a. Nie ma wówczas potrzeby analizy trafności argumentacji autora skargi.

Art. 272 § 1 p.p.s.a. stanowi podstawę wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego w każdym przypadku, gdy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, obejmuje akt normatywny, jaki stosował lub powinien zastosować sąd administracyjny lub organ administracji publicznej w danej sprawie.