oddala zażalenie.

Samo świadczenie pomocy prawnej z urzędu nie jest wystarczającą podstawą otrzymania wynagrodzenia z tego tytułu. Wadliwe oznaczenie strony, ogólnikowość zarzutów i brak nawiązania do realiów sprawy w środku zaskarżenia wniesionym przez pełnomocnika z urzędu uzasadnia odmowę przyznania mu zwrotu kosztów udzielonej w ten sposób pomocy prawnej.

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Art. 1821 § 1 k.p.c. nie ma zastosowania w postępowaniu wieczystoksięgowym o wpis hipoteki przymusowej dotyczącej prawa, które w toku postępowania przed tym sądem staje się składnikiem masy upadłości.

Sąd orzeka o zwrocie wydatków i nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny wyłącznie na wniosek.

Określony w art. 45 § 1 k.k. środek karny przepadku korzyści majątkowej lub jej równowartości orzeka się wobec współsprawców przestępstwa w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych osiągnięta wspólnie korzyść majątkowa im przypadła. W razie trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców orzeka się przepadek tej

W obecnym swoim brzmieniu przepis art. 607s § 4 zd. II k.p.k., w powiązaniu z art. 607t § 2 k.p.k., przyjmuje, że przy przejęciu w trybie ENA do wykonania kary lub kar orzeczonych przez sąd innego państwa członkowskiego UE, adaptacja tego wyroku do prawa polskiego w celu jego wykonania jest możliwa wyłącznie w odniesieniu do wysokości tych reakcji karnych, i to tylko wtedy, gdy owe reakcje orzeczone

1. Po podpisaniu uzasadnienia postanowienia co do istoty sprawy przez sędziów zawodowych, którzy brali udział w jego wydaniu, albo - jeżeli orzeczenie zostało wydane z udziałem ławników - przez sędziego przewodniczącego (art. 330 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.), zmiana lub uzupełnienie tego uzasadnienia jest możliwe tylko wtedy, gdy zachodzą okoliczności przewidziane w art. 350-352 k.p.c. 2. Uzasadnienie

Przesłanki zasad odpowiedzialności karnej za pomocnictwo do popełnienia przestępstwa przez zaniechanie, unormowane w art. 18 § 3 k.k. Odpowiedzialność ta ograniczona jest podmiotowo do osób, na których ciąży prawny, szczególny obowiązek niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego. Źródłem prawnego szczególnego obowiązku oskarżonej była norma zamieszczona w art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego