Obywatel niebędący stroną postępowania administracyjnego nie ma prawa żądania udostępnienia mu akt /dokumentów/ posiadanych przez organ administracyjny i dlatego skarga za bezczynność organu nie jest w tym zakresie dopuszczalna.

Orzeczenia wydawane w postępowaniu przed zespołami do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności są decyzjami w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Każde orzeczenie zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności niezależnie od tego, czy rozstrzyga sprawę co do jej istoty, czy też jedynie kończy postępowanie w sprawie, podlega zaskarżeniu do sądu powszechnego w drodze

Postanowienie przewidziane w art. 37 par. 2 Kpa nie należy do aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, bowiem nie jest to postanowienie na, które służy zażalenie, kończące sprawę czy orzekające o istocie sprawy. Powyższe oznacza, że postanowienie takie nie podlegał zaskarżeniu do sądu administracyjnego

Skoro żądanie skarżącego skierowane jest do podmiotu, który w świetle uregulowań ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne /Dz.U. nr 54 poz. 348 ze zm./ nie ma uprawnień do wydawania aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, to skarga nie podlega kognicji sądu administracyjnego wynikających

Zgodnie z art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawach należących do właściwości innych sądów. Na bezczynność Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w myśl art. 83 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887 ze zm./ przysługuje

Rozpoznanie zażalenie, o którym mowa w art. 37 par. 1 Kpa nie następuje jednak ani w formie decyzji administracyjnej, ani w formie postanowienia na które przysługiwałoby zażalenie ale w drodze czynności nadzorczej która - gdyby nawet została ujęta w formę postanowienia - nie mogłaby być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponieważ art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie

"Decyzja" marszałka województwa, o której mowa w art. 12 ust. 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 123 poz. 776 ze zm./ nie jest decyzją administracyjną ani innym aktem administracyjnym, w związku z czym nie jest dopuszczalna skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na dokonaną w tym trybie odmowę umorzenia

Przepis art. 9a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ jest przepisem szczególnym w rozumieniu ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 122 poz. 593 ze zm./, wyłączającym właściwość kolegium i z dniem wejścia w życie tego przepisu w znowelizowanej treści. Brak przepisów przejściowych w ustawie z dnia

Przed wszczęciem postępowania z urzędu organ bada swoją właściwość, nie podejmując czynności w razie wyniku negatywnego. Przy wszczęciu na żądanie stron, w razie wyniku negatywnego, przekazuje podanie do organu właściwego w sprawie /art. 65 par. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego/. W sytuacji, gdy w wyniku wadliwej oceny swojej działalności organ wszczął postępowanie, to jest obowiązany wówczas

W świetle art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne /Dz.U. nr 54 poz. 348 ze zm./ w razie nielegalnego pobierania z sieci paliw lub energii przedsiębiorstwo energetyczne pobiera opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfie lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych. Taki spór, jako mający charakter sprawy cywilnej w rozumieniu art

Zgodnie z art. 411 Kpc samo sformułowanie w skardze o wznowienie postępowania zarzutów w sposób odpowiadający ustawowo określonym podstawom, które uzasadniają wznowienie postępowania, nie oznacza, że skarga opiera się na takiej podstawie, jeżeli na rozprawie sąd stwierdzi, że przytoczone zarzuty okazały się bezzasadne.

Zgodnie z art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd ten nie jest właściwy w sprawach należących do właściwości innych sądów. Z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887/ wynika jednoznacznie, że od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, dotyczących między innymi

Wymienienie w art. 9a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ wojewody jako organu odwoławczego oznacza także, iż wojewoda jest właściwy do działań w trybach przysługujących organowi wyższego stopnia umożliwiających weryfikację decyzji organu niższego stopnia.

Od orzeczeń wojskowych komisji lekarskich, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./, w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia żołnierza i ustalenia związku stwierdzonych schorzeń ze służbą wojskową dla celów odszkodowawczych lub zaopatrzenia emerytalnego / rentowego/, skarga do Naczelnego

1. Zawinione przez pełnomocnika uchybienie w postaci braku uiszczenia wpisu stałego nie może uzasadniać domagania się przez samego skarżącego przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu. Brak uiszczenia wpisu nie nastąpił bowiem w takiej sytuacji bez winy strony a tylko w takiej sytuacji można skutecznie domagać się przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi. 2. Uchybienia w dokonaniu czynności

Dla biegu terminu do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma znaczenia, czy adresat zapoznał się z treścią rozstrzygnięcia w decyzji, a znaczenie procesowe ma tylko sam fakt doręczenia i jego potwierdzenie. Z nim są związane określone w przepisach skutki procesowe.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawach skarg na odmowę przyjęcia na "etatową" aplikację sądową.

Rada Rodziców powołana na podstawie art. 53 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. 1996 nr 67 poz. 329/ nie jest organizacją społeczną w rozumieniu art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uprawnioną do występowania do tego sądu w interesie rodziców uczniów.

Mianowani pracownicy służby cywilnej, zatrudnieni w trybie ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, dochodzą roszczeń z tytułu wypowiedzenia im stosunku pracy przed sądem pracy, a nie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Krajowa Rada Sądownictwa nie ma kompetencji do podejmowania indywidualnych rozstrzygnięć /decyzji administracyjnych/ w sprawach dotyczących niezawisłości sędziowskiej.

Zwłoka /bezczynność/ organu administracji w załatwieniu sprawy w zakresie uprawnień do świadczeń pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR jest szczególnie naganna, ponieważ uprawnienia te dają prawo do świadczeń z zakresu zabezpieczenia społecznego spełniających funkcje alimentacyjne w szerokim tego słowa znaczeniu,

Ustawodawca rozszerzając liczbę organów w zakresie egzekucji administracyjnej zobowiązań pieniężnych nie dokonał stosownej zmiany przepisów zawartych w rozdziale 5 działu I ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ i nie określił pierwszeństwa w zaspokajaniu roszczeń w przypadku zbiegu egzekucji prowadzonej przez naczelnika

Zwłoka /bezczynność/ organu administracji w załatwieniu sprawy w zakresie uprawnień do świadczeń pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR jest szczególnie naganna, ponieważ uprawnienia te dają prawo do świadczeń z zakresu zabezpieczenia społecznego spełniających funkcje alimentacyjne w szerokim tego słowa znaczeniu,