Za wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, o jakim mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ nie można uznać wystąpień do wojewody o stwierdzenie nieważności uchwały na podstawie art. 91 powyższej ustawy.

1. Skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję prezesa Narodowego Banku Polskiego wydana w pierwszej instancji poprzedzona być musi wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, o którym mowa w art. 127 par. 3 Kpa. 2. Niewyczerpanie tego trybu postępowania powoduje odrzucenie skargi na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz.

Organ gminy, który w pierwszej instancji wydał rozstrzygnięcie w sprawie /decyzję lub postanowienie/, nie jest uprawniony do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w tej sprawie.

Od dnia 1 października 1995 r. przepisy art. 127 par. 3 i 4 Kpa pozostają w ścisłym związku z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, który stanowi, że skargę do sądu administracyjnego można wnosić po wyczerpaniu środków odwoławczych. Przez wyczerpanie tych środków należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden

W przypadku skorzystania przez stronę z możliwości przewidzianej w art. 127 par. 3 i par. 4 Kpa, otwiera się dla strony droga do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego już bez obowiązku wzywania organu do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Ustalony w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 11 października 1991 r. o referendum gminnym /Dz.U. 1996 nr 84 poz. 386/ 60-dniowy termin na zebranie podpisów mieszkańców gminy popierających inicjatywę przeprowadzenia referendum nie może być przedłużony w trybie art. 12 ust. 4 tej ustawy, a wniosek o przeprowadzenie referendum nie poparty przez co najmniej 1/10 mieszkańców uprawnionych do głosowania podlega

Wydawanie zaświadczeń nie należy do ogólnego postępowania administracyjnego, wobec czego trudno uznać, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ może mieć zastosowanie szersze od wyrażonego werbalnie w ustawie i obejmować takie postanowienia, o których mowa w art. 219 Kpa.

1. Dopłata do wypoczynku przysługująca strażakom jest świadczeniem socjalnym nie wchodzącym w skład uposażenia /art. 86 i 87 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej Dz.U. nr 88 poz. 400 ze zm./. 2. Przepisy wymienionej ustawy oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 października 1992 r. w sprawie świadczeń socjalnych w zakresie korzystania z wczasów i rekreacji

1. Faktura wystawiona przez Państwową Agencję Radiokomunikacyjną za wykorzystywanie częstotliwości - nie jest decyzją administracyjną. 2. "Faktura" nie jest pojęciem prawnym lecz ekonomicznym i w związku z tym nie mieści się w żadnej kategorii orzeczeń, które podlegają kognicji sądu administracyjnego; nie jest to też element rodzący skutki prawne przewidziane w zarządzeniu Ministra Finansów z dnia

Skierowanie bądź odmowa skierowania do sanatorium, jak również ustalenie terminu pobytu w sanatorium nie następuje w drodze decyzji administracyjnej. Orzekające w tych sprawach komisje lekarskie nie są organami administracji w rozumieniu art. 1 par. 1 Kpa. Orzeczenia te nie mieszczą się w art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Z treści przepisu art. 160 par. 5 Kpa, wynika, iż strona niezadowolona z przyznanego jej odszkodowania może w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia decyzji wnieść powództwo do sądu powszechnego. Ten sam tryb postępowania obowiązuje także wówczas, gdy stronie w ogóle odmówiono odszkodowania.

Kwestie dotyczące legalności dokumentacji lekarskiej, sporządzonej przez placówki służby zdrowia, jak również diagnozowanie schorzeń nie następuje w drodze decyzji administracyjnych w rozumieniu art. 104 Kpa ani w innych formach aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej. Przepisy ustaw szczególnych nie przewidują też w tych sprawach możliwości wnoszenia skarg do sądu administracyjnego.

Postanowienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego w postaci opróżnienia budynku, wydane przed dniem 1 października 1995 r., nie może być zaskarżone do sądu administracyjnego na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Zgodnie z art. 208 Kpa sąd może orzekać jedynie o zwrocie kosztów skarżącemu przez organ w razie uwzględnienia skargi. Jest to uregulowanie wyczerpujące. Również obecnie obowiązujący art. 55 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ przewiduje orzeczenie przez sąd zwrotu kosztów tylko na rzecz skarżącego przez organ i tylko w razie uwzględnienia

Do terminów dotyczących wniesienia skargi stosuje się przepisy ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego /a nie art. 65 par. 2 Kpa/. Skierowanie więc pisma procesowego do podmiotu niewłaściwego nie spełnia warunku zachowania terminu, chyba że podmiot ten w terminie określonym dla danego pisma

Stosownie do art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, jeżeli ustawa nie przewiduje środków odwoławczych w sprawie będącej przedmiotem skargi, przed wniesieniem jej do Sądu należy zwrócić się do właściwego organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Skarga może być złożona po upływie 30 dni od dnia doręczenia wezwania. Przepisy

Środkiem odwoławczym, o którym mowa w art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest również środek z art. 127 par. 3 i 4 Kpa i dopiero po skorzystaniu z przewidzianej w tych przepisach możliwości zwrócenia się do organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy - służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W świetle przepisu art. 47 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ niedopuszczalny jest sprzeciw od postanowienia nie będącego wynikiem rozpoznania sprawy co do jej istoty.

Skoro w sprawie od kilkunastu lat istnieje prawomocnie stwierdzona w orzeczeniu Sądu cywilnoprawna wierzytelność wobec Skarbu Państwa, który stał się spadkobiercą gospodarstwa rolnego w miejsce spadkobiercy trwale niezdolnego do pracy, to nie ma materialnoprawnej podstawy do wydania decyzji przez organ administracji rządowej lub samorządowej, to jest nie zachodzi negatywny spór kompetencyjny o jakim

1. W rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia, jako przesłanki skargi, musi być zjawiskiem faktycznym i realnym, a nie hipotetycznym i niepewnym. 2. Z konstrukcji przepisu art. 62 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika,

Prezes Izby Aptekarskiej nie jest organem tejże Izby i nie jest osobą uprawnioną do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wskazania lokalizacyjne - w przeciwieństwie do decyzji administracyjnej - nie mają cech jednostronnego rozstrzygnięcia sprawy o wiążących konsekwencjach obowiązującej dla indywidualnie określonego podmiotu normy prawnej, rozstrzygnięcia podjętego przez organ administracji publicznej w sferze stosunków zewnętrznych; są one jedynie kończoną w postępowaniu lokalizacyjnym fazą procesu inwestycyjnego, mają