Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie przysługuje prawo wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na uchwały sejmiku samorządowego.

1. Skuteczna skarga może być wniesiona do sądu administracyjnego dopiero po upływie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, chyba, że organ nadzorczy wcześniej negatywnie ustosunkował się do wezwania o usunięcie naruszenia prawa złożonego przez stronę /art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Art. 98 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990

Organ nadzoru wydający rozstrzygnięcie w sprawach, w których ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ nie przewiduje w ogóle środków odwoławczych, powinien jednocześnie pouczyć stronę o tym, iż możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego musi zostać poprzedzona zwróceniem się do organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.

Dopuszczalność skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję centralnego organu administracji wydaną w pierwszej instancji jest możliwa tylko i wyłącznie wówczas, gdy strona uprzednio skorzystała z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Zaskarżoną decyzją odmówiono przyznania odszkodowania za zalanie gruntów, a więc należność pieniężna nie została określona w postępowaniu administracyjnym i nie jest oczywista. Wobec tego należało uiścić wpis stały zgodnie z par. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie wpisu od skarg na decyzje administracyjne oraz inne akty i czynności z zakresu administracji

Decyzje organów podatkowych o odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania podatnika mają charakter czysto osobisty i nie przechodzą na następców prawnych.

Na postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Zaniechanie respektowania wyroków uchylających czy stwierdzających nieważność względnie oddalających skargi nie stanowi przesłanki stosowania środków przewidzianych w art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. 2. Przedmiotem unormowania art. 31 ust. 1 powyższej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym nie są orzeczenia zapadłe przed

Skierowanie do wojewody pisma z wnioskiem o stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie spełnia warunku przewidzianego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ a polegającego na wezwaniu rady gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.

Wymogu dokonania wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ nie spełnia skierowanie skargi równocześnie do sądu administracyjnego i do rady gminy.

Skarga na bezczynność organu w sprawie, w której nie ma podstaw do wydania decyzji administracyjnej jest niedopuszczalne i podlega odrzuceniu z mocy art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują możliwości zasądzenia kosztów zastępstwa adwokackiego przed organami administracji państwowej. Przepis par. 24 pkt 3 rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 czerwca 1992 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości /Dz.U. nr 48 poz. 220/ reguluje wynagrodzenie adwokatów w sprawach

Uchwała podjęta na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428/ nie jest rozstrzygnięciem nadzorczym w rozumieniu art. 91 ust. 1 ani zajęciem stanowiska, o jakim mowa w art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, nie ingeruje bowiem władczo w uchwały organu gminy, a

Czy użyte w art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym /t.j. Dz.U. 1983 nr 43 poz. 191 ze zm./ wyrażenie ustawowe /sprzedaż wyrobów i usług na eksport/ obejmuje usługi świadczone w kraju na rzecz zagranicznych kontrahentów, czy też określenie "usługi na eksport" dotyczy wyłącznie usług wykonywanych przez obywateli polskich na rynku zagranicznym?

Pojęcie "dorosły" w rozumieniu art. 43 Kpa jest tożsame z pojęciem "pełnoletni" użytym w art. 10 par. 1 kodeksu cywilnego.