Orzeczenia
odmawia podjęcia uchwały.
Zestawienie przepisów art. 1 i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943 ze zm.) z art. 41 ust. 1 tej ustawy oznacza, że obowiązek (uprawnienie) prowadzenia indywidualnej dokumentacji medycznej pacjenta przez lekarza wiąże się z wykonywaniem zawodu lekarza.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej niedopuszczalne jest wskazanie wyższej wartości przedmiotu zaskarżenia niż w skardze.
Na podstawie językowej analizy obowiązującego ustawodawstwa karnego (w szerokim znaczeniu tego słowa), i to przy uwzględnieniu całego systemu obowiązującego w Polsce prawa, nie da się dokładnie ustalić, czy w art. 178a k.k. ustawodawca posłużył się pojęciem „środek odurzający” w znaczeniu szerokim czy wąskim. Konieczne jest wobec tego posłużenie się innymi metodami interpretacyjnymi, to jest wykładnią
1. Orzeczenie (Naczelnego Sądu Lekarskiego) w najmniejszym stopniu nie zakwestionowało wiadomości specjalnych (art. 193 § 1 k.p.k.) posiadanych przez A. K. z zakresu medycyny sądowej. Był on jedynie „specjalistą pierwszego stopnia”, co w świetle regulacji dotyczących zawodu lekarza nie uprawniało go do posługiwania się tytułem „specjalisty”. 2. O nowym fakcie bądź dowodzie wskazującym na to, że doszło
1. Uchwałę okręgowej rady pielęgniarek i położnych w sprawie obowiązku odbycia przeszkolenia po przerwie w wykonywaniu zawodu dłuższej niż pięć lat jako dotyczącą ustalenia standardów zawodowych i standardów kwalifikacji zawodowych pielęgniarek i położnych (art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o samorządzie pielęgniarek i położnych, Dz.U. Nr 41, poz. 178 ze zm.) Minister Zdrowia i
W przypadku nierozpoznania przez sąd w postępowaniu w sprawie z ubezpieczenia społecznego całości żądań zawartych w odwołaniu - przy braku wniosku o uzupełnienie wyroku - datą wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego jest data pierwotnego odwołania, nie zaś data złożenia wniosku o orzeczenie o jego nierozpoznanej części.
Znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób.
bezsporne jest, że (Z. T.) prowadził uprawę konopi indyjskich. Stwierdzono, że uprawa ta obejmowała w sumie 744 krzewy. Obrońca upatruje rażącą obrazę przepisu art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przez fakt skazania oskarżonego na podstawie tego przepisu oraz obrazę art. 7 k.p.k. na tej podstawie, że z ww. liczby krzewów 419 nie uzyskało na tyle wysokiego stężenia substancji czynnej