W odniesieniu do tego zarzutu na początku stwierdzić należy, że w świetle art. 174 p.p.s.a. tworzenie w skardze kasacyjnej niespójnej zbitki przepisów – szeregu norm prawnych, które miał rzekomo naruszyć sąd pierwszej instancji, bez wskazania konkretnie, na czym polega naruszenie każdej z tych norm, nie może być uznane za prawidłowe wskazanie podstaw kasacyjnych.

1. Wynikający z art. 9 pkt 4 umowy o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisana w Warszawie dnia 2 kwietnia 2008 r. (Dz.U. z 2009 r. Nr 46, poz. 374) obowiązek ustalenia tzw. świadczenia umownego (proporcjonalnego/częściowego) ma zastosowanie tylko wtedy, gdy nie jest możliwe ustalenie prawa do świadczenia tylko na podstawie okresów ubezpieczenia

Ubezpieczony ma prawo ponownie ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem w drodze do niej także wówczas, jeśli w jego sprawie wcześniej zapadły prawomocne wyroki.

Mie można wprost przyjąć, że zachodzi sytuacja oczywistej niekonstytucyjności art. 24 ust. 5 ustawy systemowej tylko z uwagi na argumentację uzasadniającą zakwestionowanie przez Trybunał Konstytucyjny zgodności tożsamo brzmiącego art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej z art. 64 ust. 2 ustawy zasadniczej.

Osoba występująca z wnioskiem o umorzenie należności powinna bowiem nie tylko wiedzieć, jakie kwoty należności podlegają umorzeniu według wyliczeń organu rentowego, ale także jakie - zdaniem tego organu - przypadają do zapłaty oraz mieć możliwość ich zakwestionowania w odwołaniu wniesionym od decyzji określającej warunki umorzenia.

Zwrot zasiłku chorobowego musi być oparty na art. 84 ustawy systemowej, co nakazuje sądowi wskazywanie jakie okoliczności uzasadniają kwalifikację go - danego świadczenia jako nienależnego. Organ rentowy może domagać się zwrotu nienależnie pobranego świadczenia tylko wówczas, gdy ubezpieczonemu można przypisać złą wolę. Wynika z tego jednoznacznie, że naruszenie art. 17 ustawy zasiłkowej nie może stanowić

Stosowanie prawa przez sądy nie powinno wypełniać istniejących instytucji prawnych zupełnie nowymi treściami, wbrew jasno wyrażonej woli ustawodawcy.

Zobowiązany do alimentów z chwilą otrzymania informacji o przyznaniu świadczenia, o ile wcześniej nie miał wiedzy na temat wystawionego zaświadczenia o bezskuteczności egzekucji, ma możliwość wniesienia skargi kwestionującej prawidłowość i zgodność ze stanem faktycznym zaświadczenia wystawionego przez organ egzekucyjny. O rozstrzygnięciu jakie zapadnie w wyniku rozpoznania skargi przez Sąd, jeżeli

Orzeczenie sądowe o separacji wyklucza prawo wdowy do renty rodzinnej na podstawie art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej, chyba że miała ona w dniu śmierci męża prawo do alimentów z jego strony.

Przyjmuje się między innymi, że Niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd ma prawo, a jednocześnie obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Normę art. 134 p.p.s.a. można naruszyć tylko wtedy, gdy strona w postępowaniu sądowym wskazywała na istotne dla sprawy okoliczności i dowody, które zostały

1. Organ rentowy może domagać się zwrotu nienależnie pobranego świadczenia tylko wówczas, gdy ubezpieczonemu można przypisać złą wolę. Obowiązek zwrotu obciąża tylko tego, kto przyjął świadczenie w złej wierze wiedząc, że mu się nie należy, co dotyczy zarówno osoby, która została pouczona o okolicznościach, w jakich nie powinna pobierać świadczeń, jak też tej osoby, która uzyskała świadczenia na podstawie

Warunek osiągnięcia wieku 55 lat w przypadku kobiet powinien być spełniony- łącznie z pozostałymi warunkami nabycia prawa do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego - w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia nie może być wystarczającą przesłanką prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu. Tak więc utrata zdolności do pracy nie może być utożsamiana z niezdolnością