Obowiązek przewoźnika wynikający z art. 6 ust. 3 ustawy o SENT do uzupełnienia zgłoszenia przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju istnieje, gdy przewoźnik został należycie poinformowany o numerze referencyjnym, a samo wpisanie numeru SENT w dowolnym miejscu dokumentu przewozowego nie może być uznane za wystarczające powiadomienie przewoźnika, jeśli nie wykazano, że miał on świadomość

Uchyla się wyrok sądu drugiej instancji, jeżeli sąd ten podatkowo pominął wnioski dowodowe mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, nie umożliwiając stronie odniesienia się do nowych faktów ustalonych na podstawie uzyskanych dowodów.

W sprawach dotyczących nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, właściwość miejscową organu określa się według miejsca kontroli przewozu towarów, a nie według siedziby podmiotu kontrolowanego.

Umowa pożyczki zawarta przed 26 sierpnia 2011 r., która przewiduje możliwość wypłaty i spłaty pożyczki w walucie obcej, nawet z opcją spłaty w złotych, jest umową pożyczki walutowej, a nie denominowanej, i pozostaje ważna mimo eliminacji przeliczników walutowych.

Przesłanka interesu publicznego w sprawach dotyczących odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów powinna być badana z uwzględnieniem okoliczności i charakteru naruszenia oraz zgodności kary z zasadą proporcjonalności, a nie jedynie z punktu widzenia fiskalnego interesu państwa.

Zobowiązanie się przez stronę umowy do nieodwoływania prokurenta jest nieważne, jako sprzeczne z art. 1097 § 1 k.c., który stanowi, że mocodawca może w każdym czasie odwołać prokurę.

W postępowaniu dotyczącym przyznania płatności rolnośrodowiskowej, to na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów i prawidłowego wypełnienia wniosku. Organ nie jest zobowiązany do podejmowania działań z urzędu w celu wyjaśnienia wszelkich niejasności czy też błędów we wniosku, jeżeli wnioskodawca nie zgłasza takich problemów i nie wnioskuje o pomoc.

Stworzenie przez grupę powiązanych podmiotów sztucznych warunków w celu uzyskania nienależnych płatności rolniczych prowadzi do odmowy przyznania tych płatności, zgodnie z regulacjami unijnymi i krajowymi.

Stworzenie sztucznych warunków przez podmioty w celu uzyskania korzyści finansowych w ramach systemów wsparcia bezpośredniego jest niezgodne z celami prawodawstwa rolnego i może skutkować odmową przyznania wnioskowanych płatności (art. 60 rozporządzenia nr 1306/2013).

Stworzenie sztucznych warunków do uzyskania płatności rolniczych, które nie są zgodne z celami wspólnej polityki rolnej, stanowi podstawę do odmowy przyznania tych płatności, nawet jeśli działania te formalnie spełniają wymogi proceduralne.

Tworzenie sztucznych warunków do uzyskania płatności rolnych w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, poprzez zgłaszanie przez powiązane podmioty wielu spółek do obejścia przepisów modulacyjnych, jest niedopuszczalne i sprzeczne z celami prawodawstwa rolnego.

Warunki wymagane do uzyskania korzyści z sektorowego prawodawstwa rolnego nie mogą być sztucznie stworzone w sprzeczności z celami tego prawodawstwa. Powiązania osobowe, kapitałowe oraz gospodarcze mogą świadczyć o sztucznym utworzeniu podmiotu.

Brak zaskarżalności postanowienia o odmowie zwolnienia od kosztów sądowych wydanego po raz pierwszy przez sąd drugiej instancji