Treść art. 91 k.p.c. nie daje podstaw do przypisania pełnomocnikowi procesowemu strony prawa przyjmowania w imieniu mocodawcy oświadczeń kształtujących jego sytuację materialnoprawną.

Stan wyłączający świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli [art. 82 k.c.] nie oznacza całkowitego zniesienia świadomości. Wystarczające jest istnienie takiego stanu, który powoduje brak rozeznania, niemożność rozumienia posunięć własnych i posunięć innych osób oraz niezdawanie sobie sprawy ze znaczenia i skutków własnego postępowania. Stan powódki (zaskoczenie treścią aktu notarialnego, którego wcześniej

1. Możliwość ustalenia faktów w sposób przewidziany w art. 231 k.p.c. wchodzi w rachubę tylko w razie braku bezpośrednich dowodów. Skoro więc sporne ustalenie dotyczące samoistności schorzeń powódki zostało dokonane na podstawie dowodu bezpośredniego, tj. dowodu z opinii instytutu, to nie mógł być stosowany art. 231 k.p.c. 2. Dowód z opinii instytutu ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego

Wierzyciel, którego wierzytelność wynika z czynu niedozwolonego może przedstawić ją do potrącenia z wierzytelnością, która nie jest wymieniona w art. 505 k.c.

Z chwilą oddania zajętej hali pod dozór pozwanego utracił on status posiadacza samoistnego tej rzeczy. Cech samoistnego posiadania przez pozwanego zajętej ruchomości nie nadawało to, że pozwany jako dozorca „korzystał” z oddanej pod jego dozór hali z naruszeniem przepisu zawartego w art. 861 zd. drugie k.p.c.

Uzyskanie przez stronę pozwaną korzyści w oparciu o stosunek umowny wykluczało konstrukcję bezpodstawnego wzbogacenia [art. 405 k.c.].

Przepisy art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących nabywania własności nieruchomości (Dz. U. Nr 157, poz. 1315) mają zastosowanie do określonych w ust. 1 przekształceń własnościowych mieszkań zakładowych zaszłych przed wejściem w życie ustawy, także do tych, do których doszło przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań

Za orzeczenie niezgodne z prawem w rozumieniu art. 4241 § 1 k.p.c. i art. 4171 § 2 k.c. uznać można tylko takie orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć (dyskrecjonalności) albo zostało wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa o charakterze

Podstawą wznowienia z art. 403 § 2 k.p.c. mogą być tylko okoliczności w poprzednim postępowaniu w ogóle nie ujawnione i wówczas nieujawnialne. Trudno zarzucić stronie powodowej, iż miała możliwość i powinna była powołać dowody na okoliczność zaksięgowania faktur [przez pozwaną], kiedy zachowanie to, pozostające w ewidentnej sprzeczności ze stanowiskiem pozwanej zaprzeczającej istnienie zobowiązania