Artykuł 12 ust. 2 ustawy o własności lokali (u.w.l.) oraz art. 207 Kodeksu cywilnego (k.c.) mają odmienne zastosowanie i nie można uogólniać zasad dotyczących roszczeń o zwrot nakładów na nieruchomość wspólną między małymi i dużymi wspólnotami mieszkaniowymi.

Wykonanie umowy zgodnie z jej treścią i w sposób odpowiadający jej celowi nie daje podstawy do skorzystania z klauzul gwarancyjnych, które zostały uregulowane w umowie, zgodnie z art. 354 § 1 Kodeksu cywilnego.

Z zasady demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej może wynikać obowiązek zasądzania zadośćuczynienia w przypadku stwierdzenia, że skutkiem naruszenia tego dobra osobistego jest krzywda niemajątkowa.

Obciążanie jednostki odpowiedzialnością za śmierć innych osób, wynikającą z chęci realizacji własnych interesów, jest wyjątkowo poważnym zarzutem, który nie może być usprawiedliwiony żadnym sporem politycznym.

W przypadku ustalania odpowiedzialności za szkodę, należy wziąć pod uwagę zarówno okoliczności zdarzenia, jak i stopień winy poszkodowanego oraz sprawcy, aby dokonać odpowiedniego zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody. Sąd winien uwzględnić młody wiek poszkodowanego oraz nieodwracalność skutków zdarzenia przy ustalaniu stopnia winy i odpowiedzialności za szkodę.

Wniosek o odroczenie rozprawy jest uzasadniony, jeżeli przeszkoda, o jakiej mowa w art. 214 § 1 k.p.c., dotyczy także strony reprezentowanej przez pełnomocnika. Niezależnie bowiem od tego, czy strona korzysta w postępowaniu z pomocy pełnomocnika, ma prawo osobiście wziąć udział w rozprawie.

Sąd w postępowaniu upominawczym ma obowiązek oceny ważności i skutków umowy stanowiącej podstawę roszczenia, zgodnie z zasadami prawa krajowego i europejskiego, nawet w przypadku ograniczenia dowodów.

Nietezowane

Art. 7 dyrektywy 90/314 stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które, na wypadek niewypłacalności organizatora podróży, nie gwarantowałoby zwrotu całości wpłaconych kwot jako przedpłaty oraz kosztów wcześniejszego, niż wynikał z treści umowy, powrotu. Przyjmuje się, że państwo członkowskie nie dysponuje swobodnym uznaniem co do zakresu ryzyka, jakie powinno być pokryte gwarancją organizatora

1. Ustanowiony w art. 108a § 4 Prawa spółdzielczego termin sześciu tygodni od dnia odbycia walnego zgromadzenia, zakreślony przez ustawodawcę do wytoczenia powództwa o wydanie orzeczenia zastępującego uchwałę organu spółdzielni o podziale, należy zakwalifikować jako termin zawity prawa materialnego, który ma na celu ograniczenie w czasie realizacji postanowień prawa spółdzielczego oraz uniemożliwienie

Naruszenie obowiązku informacyjnego w kontekście art. 815 § 3 k.c. może wystąpić zarówno z winy umyślnej, jak i nieumyślnej, a w przypadku naruszenia z winy nieumyślnej, ciężar dowodu spoczywa na ubezpieczycielu, który musi wykazać, że wypadek ubezpieczeniowy nie był następstwem okoliczności niepodanych nieumyślnie do jego wiadomości.

Nieuwzględnienie wniosku zgłoszonego w trybie art. 374 k.p.c. stanowi uchybienie procesowe, które może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w pewnych okolicznościach pociąga za sobą nieważność postępowania ze względu na pozbawienie strony możności obrony swoich praw. Nie ma przeszkód, aby strona wniosek o przeprowadzenie rozprawy złożyła w piśmie procesowym, niebędącym ani apelacją, ani odpowiedzią

W orzeczeniach dotyczących zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia na podstawie art. 8 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, konieczne jest, aby przyznana kwota odzwierciedlała realne doznanie krzywdy i miała na celu wyrównanie ujemnych przeżyć fizycznych i psychicznych, a ograniczenie maksymalnej

1. Ewidentnie sprzeczne z intencją ustawodawcy wyrażoną w art. 3851 § 2 k.c. jest przyjęcie, że każda modyfikacja umowy przez usunięcie postanowień abuzywnych prowadzi do nieważności (bezskuteczności) umowy w całości, choćby jej dalsze wykonywanie było możliwe. Co więcej, nie zostało przez ustawodawcę wykluczone utrzymanie umowy w mocy po wyeliminowaniu ‎z niej abuzywnych postanowień odnoszących się

Status wspólnika spółki cywilnej nie wyklucza nawiązania między nim a spółką stosunku pracy, jednakże konieczne jest spełnienie wymogów określonych w art. 22 § 1 k.p. A także fakt podporządkowania pracowniczego musi zostać jednoznacznie ustalony w każdym indywidualnym przypadku.

Zastosowanie przepisu art. 907 § 2 k.c. umożliwia żądanie zmiany wysokości renty ustalonej orzeczeniem sądowym, niezależnie od ograniczeń wynikających z art. 365 § 1 k.p.c.

W procesie miarkowania kary umownej konieczne jest wyraźne sformułowanie przez dłużnika żądania miarkowania, ponieważ tylko wtedy sąd uzyskuje kompetencję do ingerencji w treść zobowiązania oraz ma możliwość zbadania spełnienia przesłanek określonych w art. 484 § 2 k.c. w celu ukształtowania wysokości należnej kary umownej w sumie niższej niż określona przez strony. Zgłoszenie żądania miarkowania kary

Interpretacja art. 83 § 1 k.c. w kontekście rozwiązania umowy o pracę zależy od podstawy prawnej takiego rozwiązania, a ocena pozorności elementów oświadczenia woli jest złożona i wymaga ustalenia konkretnych okoliczności. Nieważność oświadczenia woli następuje z mocy prawa, a nie zależy od wyboru stron, który element oświadczenia jest ważny, a który pozorny. W przypadku rozwiązania umowy o pracę na

Na gruncie art. 527 k.c. czynność dłużnika dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, może być uznana za bezskuteczną wobec nich, jedynie wówczas, gdy dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. W sytuacji, gdy nie zachodzi domniemanie, o którym mowa w art. 529 k.c., konieczne jest stwierdzenie, czy stan majątku dłużnika oraz wysokość jego zobowiązań uzasadnia ocenę, że dokonał zaskarżonej

Z art. 395 k.c. wynika jedynie, że odstępne powinno stanowić „oznaczoną sumę pieniężną”. Dopuszczalne jest przyjęcie przez strony kilku kwot odstępnego dla odstąpienia od umowy w kilku określonych terminach.

1. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który stwierdza podleganie ubezpieczeniu społecznemu, może - bez względu na nazwę umowy i jej postanowienia, którym strony zamierzały się poddać - ustalić rzeczywisty charakter stosunku prawnego łączącego strony i istniejący tytuł ubezpieczenia oraz wydać w tym zakresie decyzję na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy systemowej. 2. Złożenie oświadczenia woli

Artykuł 210 k.s.h. odnosi się do szczególnego rodzaju pełnomocnictwa i ma zastosowanie tylko do określonych czynności. Udzielenie takiego pełnomocnictwa spoczywa na zgromadzeniu wspólników, a nie na zarządzie, co oznacza, że zarząd nie może udzielić sobie samemu pełnomocnictwa. W przypadku, gdy zgromadzenie wspólników uznaje, że system kontroli zawierania umów z członkami zarządu jest zapewniony, pełnomocnictwo

Oświadczenie o ustanowieniu hipoteki samo w sobie nie jest czynnością prawną, a w konsekwencji nie podlega ocenie na podstawie art. 58 § 1 k.c.

Niepodjęcie uchwały o udzieleniu absolutorium nie jest tożsame z podjęciem uchwały o nieudzieleniu absolutorium. Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie dają możliwości konstruowania tzw. uchwał negatywnych, jako skutku nieuchwalenia uchwały. Brak jest podstaw do uznania, że głos oddany "przeciw" uchwale, która w konsekwencji nie została podjęta, będzie równocześnie traktowany jako głos "za" przyjęciem