Naruszenie przez sąd drugiej instancji przepisów odnoszących się do sposobu sporządzania uzasadnienia może jedynie wyjątkowo stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacyjną; dzieje się tak wtedy, gdy wskutek uchybienia wymaganiom stawianym uzasadnieniu, zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej. Zgodnie z art. 3983 § 1 pkt 2 k.p.c. zarzut naruszenia przepisów postępowania tylko wtedy jest

W przypadku umów kredytowych, termin początkowy biegu przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy, gdy umowę uznano za nieważną, powinien być liczony od chwili unieważnienia umowy, a nie od momentu udzielenia kredytu.

Ustalenie treści oświadczenia woli należy do ustaleń faktycznych i wchodzi w zakres podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu, a uchybienia w tym zakresie mogą być - z ograniczeniami przewidzianymi w art. 3983 § 3 k.p.c. i art. 39813 § 2 k.p.c. - wykazywane w jedynie ramach podstawy przewidzianej w art. 3983 § 1 pkt 2 k.p.c.

Podstawowym kryterium decydującym o tym, czy szkodę wyrządzono przy wykonywaniu powierzonej czynności, jest cel działania sprawcy, co pozwala na precyzyjne wyróżnienie zachowań, za które odpowiada Skarb Państwa na podstawie art. 417 § 1 k.c. w dawnym brzmieniu, jednakże wyjątki od tej zasady powinny być raczej wyjątkowe i nie mogą prowadzić do daleko idącej niepewności co do rezultatów zastosowania

W stosunkach ubezpieczenia na życie zasadniczą rolę odgrywa zasada, że wypadek ubezpieczeniowy powinien mieć charakter zdarzenia losowego, niezależnego od woli ubezpieczającego lub ubezpieczonego. Wyjątkiem od tej zasady jest samobójstwo ubezpieczonego, które uzasadnia się względami humanitarnymi, jednak z zachowaniem okresu karencji, mającego na celu minimalizację ryzyka wykorzystania ubezpieczenia

Katalog kryteriów pozwalających na zmniejszenie kary umownej jest otwarty, a decyzja sądów meriti o miarkowaniu lub odmowie redukcji tej kary jest silnie warunkowana okolicznościami konkretnej sprawy, co stanowi wyraz prawa sędziowskiego i uprawnienia sądu do ingerencji w stosunki umowne równorzędnych podmiotów.

1. Obecność strony w postępowaniu sądowym nie jest konieczna, jeżeli strona jest reprezentowana przez pełnomocnika, a nie istnieją konkretne czynności procesowe, których pełnomocnik nie mógłby wykonać w imieniu strony, nawet w przypadku usprawiedliwionej nieobecności strony, takiej jak choroba. 2. Jeśli każde wyznaczenie rozprawy przez sąd spotykało się z wnioskiem pozwanej o odroczenie terminu posiedzenia

Kondykcja w postaci nieosiągnięcia celu świadczenia (condictio ob rem lub ob causa datorum lub condictio causa data non secuta) zachodzi, gdy podstawa prawna świadczenia nie istnieje w chwili świadczenia i nie zaistnieje po jego spełnieniu, mimo oczekiwania, że wystąpi w sytuacji, w której celem świadczenia było uzyskanie ekwiwalentnego świadczenia od drugiej strony, nie będącej zobowiązaną do świadczenia

W przypadku braku terminowej zapłaty odszkodowania na podstawie art. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska, prawidłowe wezwanie do zapłaty powoduje, że dłużnik popada w opóźnienie i naliczanie odsetek ustawowych zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. jest uzasadnione.

W przypadku, gdy wynagrodzenie powoda za wykonanie umowy zostało zaspokojone w całości przez pozostałych zleceniodawców w wykonaniu ugody, roszczenie podniesione przez powoda wobec pozwanej należy ocenić jako zaspokojone i niepodlegające uwzględnieniu w sprawie.

Wysokość zadośćuczynienia powinna być adekwatna do doznanej krzywdy, uwzględniając rozmiar i intensywność cierpień oraz trwałość skutków czynu niedozwolonego, ale również musi być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kryteria decydujące o wysokości zadośćuczynienia są oceniane według standardów zobiektywizowanych, a rażąco zawyżona lub zaniżona

Zgodnie z art. 374 zd. 2 k.p.c. sąd odwoławczy jest związany wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej, a w przypadku braku takiego wniosku jest uprawniony do rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym w sytuacji, gdy strona skutecznie złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, stanowi wadliwość postępowania i może być zakwalifikowane jako nieważność

Art. 4171 § 3 k.c. nie może być stosowany także w takich przypadkach, w których przyczyną szkody jest wprawdzie przewlekłość postępowania, ale stronie postępowania administracyjnego nie przysługują żadne środki zwalczania bezczynności.

Skarga kasacyjna, koncentrująca się na kwestionowaniu ustaleń faktycznych i oceny dowodów, nie znajduje uzasadnienia w świetle art. 398(3) § 3 k.p.c., który wyklucza zarzuty dotyczące ustalania faktów lub oceny dowodów jako podstawę skargi kasacyjnej, niezależnie od sposobu ich ujęcia przez skarżącego.

Art. 254 § 2 k.s.h. nie ma zastosowania do czynności zbycia udziałów przez wspólnika na rzecz osoby trzeciej, gdy umowa wymaga uzyskania zgody spółki na rozporządzenie nimi.

Przyczynienie poszkodowanego w rozumieniu art. 362 k.c. obejmuje każde zachowanie, któremu można przypisać cechy naganności i które stanowi normalny związek przyczynowy ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Zgodnie z kauzalną koncepcją przyczynienia, wystarczy, że bez udziału poszkodowanego szkoda by nie powstała lub nie przybrałaby ustalonych rozmiarów, a szkoda winna pozostawać

Oddanie pomieszczeń w podnajem nie jest równoznaczne z ich użytkowaniem przez najemcę, co wynika z wykładni umowy najmu i jej zapisów dotyczących "użytkowania pomieszczeń". Strony umowy jasno odróżniały prawo najemcy do używania lokalu od prawa do podnajmu, co uprawniało najemcę do wypowiedzenia umowy w przypadku naruszenia umówionych warunków.

Konkubenci nie są objęci w sposób bezwzględny przepisami o bezpodstawnym wzbogaceniu, co oznacza, że osoba będąca właścicielem domu, w którym związek faktyczny jest realizowany, nie może żądać zwrotu korzyści majątkowej od konkubenta, z którym wspólnie zamieszkuje.

Motywacja przyświecająca stronie przy zawieraniu umowy czy negatywny stosunek do wcześniejszych wspólników nie uzasadniają niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przedwstępnej ani obniżenia standardu staranności, który strona powinna zachować przy jej wykonywaniu.

1. Umowa dzierżawy różni się prawnie od umowy najmu, co skutkuje tym, że przepis art. 676 k.c. powinien być stosowany do umowy dzierżawy jedynie odpowiednio. Wykluczone powinno być prawo wydzierżawiającego do żądania przywrócenia stanu poprzedniego, jeżeli taka restytucja naruszałaby substancję rzeczy lub zmieniała jej przeznaczenie i charakter nabyty dzięki poczynionym nakładom. 2. W sytuacji, gdy

Zgodnie z brzmieniem art. 387 § 21 pkt 2 k.p.c. wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku sądu drugiej instancji powinno obejmować ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych. Ocena zarzutów apelacyjnych powinna być zatem nie tylko przeprowadzona przez sąd drugiej instancji, lecz także odpowiednio omówiona w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji.

Zastosowanie art. 822 § 1 w zw. z art. 363 § 1 k.c. oznacza, że poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów (hipotetycznej) restytucji w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo też pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty. W takim przypadku może żądać wyrównania tego uszczerbku w jego majątku, który odpowiada wartości rzeczy zniszczonej wskutek działania sprawcy

Ocena zgodności świadczenia z zasadami współżycia społecznego, o których mowa w art. 411 pkt 2 k.c., jest niezależna od okoliczności związanych z ewentualnym obowiązkiem zwrotu świadczenia przez odbiorcę. W przypadku gdy spełnienie świadczenia czyni zadość tym zasadom, żądanie zwrotu jest zabronione.

Skoro abuzywne postanowienie podlega wyłączeniu bez jednoczesnego wprowadzenia w jego miejsce tożsamego mechanizmu, a ponadto, jeżeli z uwagi na eliminację abuzywnego postanowienia zachodzi niemożność rozliczenia umowy, nie ma możliwości określenia wysokości głównego zobowiązania pozwanego, gdyż niemożliwe pozostaje określenie rat kapitałowo-odsetkowych, to prawnie niemożliwe jest utrzymanie umowy.