Na wykładnię art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. zasadnicze znaczenie odgrywał cel przekazania towarów przez przedsiębiorcę.

Zgodnie z art. 24 w związku z art.22 u.p.d.o.f., to na podatniku, a nie na organie podatkowym spoczywa ciężar udowodnienia poniesienia określonego wydatku, wykazania związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem oraz jego odpowiednie udokumentowanie.

Naczelnik urzędu skarbowego może nałożyć karę porządkową za tzw. bierną postawę na podatnika, który nie odpowiada na wezwania do złożenia dokumentów istotnych dla przebiegu postępowania.

Stwierdzenie bezprawności orzeczenia sądowego wymaga uprzedniego rozważenia okoliczności decydujących o istocie władzy sądowniczej, to jest orzekania w warunkach niezawisłości, w sposób bezstronny, zależny nie tylko od obowiązujących ustaw, ale także od sumienia sędziego oraz jego swobody w ocenie prawa i faktów stanowiących podłoże sporu.

Przesłanki określone w art. 239b §1 pkt 1-4 Ordynacji podatkowej mają charakter fakultatywny i rozłączny, co powoduje, że zaistnienie jednej z nich daje podstawę do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Przy tym warunkiem koniecznym jest uprawdopodobnienie przez organ podatkowy, że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane (art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej).

Organ podatkowy, zgodnie z art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. ustala wysokość przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach, przyjmując za podstawę opodatkowania sumę poniesionych w roku podatkowym wydatków i zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych, nie znajdujących pokrycia w już opodatkowanych bądź wolnych od opodatkowania źródłach przychodów i posiadanych przedtem zasobach majątkowych.

Zaistnienie jednego ze zdarzeń przewidzianych w art. 59 § 1 pkt 1 - 9 Ordynacji podatkowej wyklucza możliwość wygaśnięcia zobowiązania podatkowego z pozostałych przyczyn. Skoro więc zobowiązanie podatkowe wygasło na skutek zapłaty podatku (art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej) to nie biegnie dalej termin przedawnienia. Nie może bowiem ponownie wygasnąć zobowiązanie podatkowe, które już nie istnieje

Zgodnie z art. 16c pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych tylko całkowite zaprzestanie danego rodzaju działalności, w której używano dany środek trwały (składnik majątku) uzasadnia zaprzestanie jego amortyzacji na zasadach określonych w tym przepisie.

Nie można dokonując wykładni art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przyjąć, że przepis ten znajduje samodzielne zastosowanie podczas oceny prawa do odliczenia podatku naliczonego poprzez zastosowanie klauzuli stałości, o której to mowa w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy VAT, czy też na podstawie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE, aktualnie obowiązującej. Bowiem w przedmiocie podatku od towarów i usług istotne

Analogia legis zachodzi wówczas, gdy przedmiotem rozstrzygnięcia ma być stan faktyczny nie przewidziany w ustawie lecz zawierający elementy podobne do innego stanu faktycznego uregulowanego ustawą. W takim przypadku mamy prawo zastosować ustawę do podobnego stanu faktycznego zgodnie z zasadą ubieadem legis ratio, ibieadem legis dispositio.

W sprawie sąd miał do czynienia ze świadczeniem jednolitym, tzn. z dostawą towaru (lokalu mieszkalnego) i świadczeniem usługi (sprzedaż udziału w części wspólnej budynku wyrażającego się m.in. przez prawo korzystania z wydzielonego miejsca postojowego). Tak skonstruowany przedmiot umowy dostawy mieści się w pojęciu "obiekt budownictwa mieszkaniowego", a więc korzysta z preferencyjnego opodatkowania

Wprowadzenie domniemania prawnego (tu domniemania zaistnienia dochodu nieujawnionego, gdy podatniczka wykazał w swym zeznaniu podatkowym przychody w kwocie niższej, niż w rzeczywistości uzyskał, ewentualnie uzyskując przychody, w ogóle ich nie wykazał) prowadzi zawsze do przerzucenia ciężaru dowodu. Dzieje się tak dlatego, że organ podatkowy prowadzący postępowanie podatkowe nie zna, bo i znać w zasadzie

Zasada swobodnej oceny dowodów polega na tym, że organ podatkowy nie jest związany żadnymi regułami dowodowymi, a rozstrzyga sprawę na podstawie przekonania opartego na swobodnym uznaniu niektórych dowodów za wiarygodne, innych natomiast za niewiarygodne. Ocena ta jednak powinna być zgodna z wymaganiami wiedzy, doświadczenia i logiki.

W rozumieniu art. 8 u.p.t.u. otrzymywane premie pieniężne od dostawców nie stanowią wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi.

Postępowanie określone w art. 306b § 2 ordynacji podatkowej jest postępowaniem wyjaśniającym, nie jest więc sensu stricto postępowaniem dowodowym. Postępowanie to jest ograniczone do minimum niezbędnego do urzędowego stwierdzenia znanych faktów lub stanu prawnego, w zakresie danych pozostających w dyspozycji organu podatkowego mającego wydać zaświadczenie. Postępowanie wyjaśniające zatem w przypadku

Sąd nie może uchylić decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w każdej sytuacji, o której mowa w art. 240 § 1 ordynacji podatkowej Sąd może to uczynić tylko wtedy, gdy dana przesłanka istniała w chwili wydania zaskarżonej decyzji, chyba że została wydana na podstawie przepisu, o którego niezgodność z Konstytucją

Szczególna regulacja zawarta w art. 19 ust. 21 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług spowodowana jest władczym charakterem dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, udzielanych "na podstawie odrębnych przepisów", natomiast nie znajduje ona zastosowania do dopłat udzielanych na podstawie umów cywilnoprawnych, gdyż w tym wypadku to strony umowy mogą swobodnie ustalać

Wprowadzenie domniemania prawnego (tu domniemania zaistnienia dochodu nieujawnionego, gdy podatnik wykazał w swym zeznaniu podatkowym przychody w kwocie niższej, niż w rzeczywistości uzyskał, ewentualnie uzyskując przychody, w ogóle ich nie wykazał) prowadzi zawsze do przerzucenia ciężaru dowodu. Dzieje się tak dlatego, że organ podatkowy prowadzący postępowanie podatkowe nie zna, bo i znać w zasadzie

Zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez jego wadliwe zastosowanie nie może odnieść zamierzonego skutku, jeśli jest oparty na kwestionowaniu stanu faktycznego i stanowi próbę kreowania odmiennego, pożądanego przez wnoszącego skargę kasacyjną poglądu w tej kwestii, ponieważ badanie w tym przypadku zasadności podstawy kasacyjnej naruszenia prawa materialnego można jedynie dokonywać na podstawie niekwestionowanego

Prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego "o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną", odnosi się do sytuacji, w których spełnione zostały prawne przesłanki rzeczywistego (a nie pozorowanego) "nabycia towarów i usług" w warunkach realnego zaistnienia "sprzedaży opodatkowanej".

Wymagań konstrukcyjnych skargi kasacyjnej nie spełnia zarzut "pozbawienia strony możliwości obrony swoich praw" ponieważ adresatem zarzutu naruszenia prawa może być tylko sąd pierwszej instancji. Przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym jest bowiem orzeczenie sądu, a nie decyzja administracyjna, ani inny akt administracyjny.

Jeżeli podatek wynika jedynie z faktury, która nie dokumentuje faktycznego zdarzenia rodzącego obowiązek podatkowy u jej wystawcy - faktura taka nie daje uprawnienia do odliczenia wykazanego w niej podatku. Nawet więc w braku regulacji określonej w § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów podatek z fikcyjnej faktury nie mógłby podlegać odliczeniu. Podatnik może bowiem korzystać z