Zakres pojęcia "budowla", jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jest węższy od postrzegania tej kategorii obiektów budowlanych na gruncie prawa budowlanego. Wynika z tego, że parking podziemny, nie będąc wymieniony w art. 3 pkt 3 u.p.b., nie może stanowić budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.

Zarzuty ingerujące w ocenę prawną dokonaną we wcześniejszym orzeczeniu, nie mogą być uwzględnione, nawet bez merytorycznej ich oceny. Wystarczy, że sąd drugiej instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia powoła się na art. 190 in fine u.p.p.s.a. Nie ma wówczas potrzeby analizy trafności argumentacji autora skargi.

Skoro operacje polegające na wniesieniu do spółki akcyjnej kapitału w jakiejkolwiek formie (w tym wkładów niepieniężnych w postaci aportu stanowiącego zorganizowaną część przedsiębiorstwa) uznawane są za neutralne podatkowo w zakresie przychodów, to i koszty związane z tym źródłem przychodów w postaci spłaty odsetek od pożyczki i kredytów zaciągniętych przez spółkę zbywającą nie mogą stanowić kosztu

Ponoszone przez Spółkę nabywającą aport wydatki dotyczące obliczonych według wskazanych powyżej przepisów różnic kursowych, co do zasady nie podlegają wykluczeniu ani z przychodów, ani z kosztów ich uzyskania według kryteriów określonych tak w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jak i w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Z uwagi zatem właśnie na przepis art. 15 ust. 1s pkt 2 u.p.d.o.p. brak jest podstaw do wykluczenia

Umorzenie przez bank odsetek od kredytu, a więc rezygnacja banku z należnej mu konkretnej kwoty, stanowi dla kredytobiorcy nieodpłatne świadczenie banku na rzecz dłużnika.

Podatnik nie ma obowiązku przechowywania w nieskończoność dokumentów źródłowych, stanowiących podstawę ustalenia obowiązku podatkowego. Na podatniku ciąży wprawdzie obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, mających wpływ na obowiązek podatkowy oraz rozliczenie podatku, to jednak wymóg przechowywania zgromadzonej w ten sposób dokumentacji podatkowej istnieje wyłącznie do czasu

Art. 272 § 1 p.p.s.a. stanowi podstawę wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego w każdym przypadku, gdy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, obejmuje akt normatywny, jaki stosował lub powinien zastosować sąd administracyjny lub organ administracji publicznej w danej sprawie.

Zarzuty ingerujące w ocenę prawną dokonaną we wcześniejszym orzeczeniu nie mogą być uwzględnione, nawet bez merytorycznej ich oceny. Wystarczy, że sąd drugiej instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia powoła się na art. 190 in fine P.p.s.a. Nie ma wówczas potrzeby analizy trafności argumentacji autora skargi.