Przepis art. 23 Ordynacji podatkowej, który zawiera reguły określania podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, jest przepisem prawa procesowego, a nie materialnego. Przepis ten określa postępowanie organu podatkowego w enumeratywnie wymienionych w § 1 stanach faktycznych, nie nakłada natomiast na podatnika obowiązków ani nie przyznaje mu uprawnień, które należą do sfery materialnoprawnej. Powyższe

Ustalenie podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 2 O.p. dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy może więc odstąpić od oszacowania podstawy opodatkowania, gdy w oparciu o dokumenty takie, jak faktury, paragony, ewidencje, deklaracje możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania

Organ podatkowy zobowiązany jest wykazać jedynie fakt pełnienia obowiązków członka zarządu w czasie, gdy upłynął termin płatności zobowiązania podatkowego, które przerodziło się w dochodzoną zaległość podatkową oraz, że egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna. Natomiast ciężar wykazania którejkolwiek z okoliczności uwalniających od odpowiedzialności spoczywa na członku

W sytuacji, gdy autor skargi kasacyjnej uważa, że organ podatkowy powinien uwzględnić przy ocenie występowania przesłanek z art. 116 Ordynacji podatkowej, również dowody zgromadzone w toku innych postępowań (np. postępowania upadłościowego) powinien sformułować zarzut naruszenia prawa procesowego odnoszący się do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Mimo iż w świetle art. 122 o.p. główny ciężar dowodzenia spoczywa na organach podatkowych, to obowiązek ten nie ma nieograniczonego charakteru i nie oznacza zwolnienia strony z powinności współdziałania w wyjaśnianiu okoliczności sprawy, w szczególności w sytuacji, gdy podatnik zmierza do uzyskania korzyści podatkowej w postaci odliczenia kosztów uzyskania przychodów, kwestionuje stanowisko organów

Ustalenie podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 2 O.p. dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy może więc odstąpić od oszacowania podstawy opodatkowania, gdy w oparciu o dokumenty takie, jak faktury, paragony, ewidencje, deklaracje możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania

Ustalenie podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 2 O.p. dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy może więc odstąpić od oszacowania podstawy opodatkowania, gdy w oparciu o dokumenty takie, jak faktury, paragony, ewidencje, deklaracje możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania

Brak jest możliwości dokonywania jakichkolwiek ustaleń odmiennych w zakresie, w którym występuje związanie wyrokiem karnym, ze względu na potrzebę uniknięcia sytuacji, w których na podstawie tych samych stanów faktycznych zapadałyby różne orzeczenia w postępowaniu karnym i sądowoadministracyjnym. Sąd podkreślił także, że rozwiązanie to eliminuje potrzebę prowadzenia podwójnego postępowania dowodowego

W sytuacji, gdy autor skargi kasacyjnej uważa, że organ podatkowy powinien uwzględnić przy ocenie występowania przesłanek z art. 116 Ordynacji podatkowej, również dowody zgromadzone w toku innych postępowań (np. postępowania upadłościowego) powinien sformułować zarzut naruszenia prawa procesowego odnoszący się do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Ustalenie podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 2 O.p. dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy może więc odstąpić od oszacowania podstawy opodatkowania, gdy w oparciu o dokumenty takie, jak faktury, paragony, ewidencje, deklaracje możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania

Art. 20 § 2 ustawy nowelizującej Ordynacje podatkową winien być odczytywany w kontekście późniejszych zmian i towarzyszących im przepisów przejściowych w ten sposób, że do zobowiązań powstałych przed dniem 1 stycznia 2003 r. stosuje się zasady i terminy przedawnienia obowiązujące do tej daty, jeśli są korzystniejsze dla podatnika. Zatem kolejna nowelizacja Ordynacji podatkowej nie wpływa na możliwość

Jeśli podatnik przez własne postępowanie doprowadził do sytuacji, że dane wynikające z prowadzonych przez niego ksiąg podatkowych (rejestrów) nie pozwalają na określenie rzeczywistej podstawy opodatkowania a chce doprowadzić do sytuacji, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających, można określić rzeczywistą podstawę opodatkowania (art. 23 § 2 O.p.), musi wskazać organowi podatkowemu dowody, przy pomocy

Wszczęcie postępowania karnego w stosunku do kontrahentów podatnika nie stanowi zdarzenia określonego w art. 70 § 6 pkt 1 O.p., powodującego zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania tego podmiotu.

Choć wierzytelność przedawniona jest nadal wierzytelnością i może być egzekwowana, to przepisy podatkowe dotyczące kosztów uzyskania przychodów w przypadku wierzytelności przedawnionych (art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) nie odsyłają do zasad rachunkowości, pozwalających modyfikować zobowiązania podatkowe. Ustawodawca nie przywołał Międzynarodowych Standardów Rachunkowości

Ustalenie podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 2 O.p. dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy może więc odstąpić od oszacowania podstawy opodatkowania, gdy w oparciu o dokumenty takie, jak faktury, paragony, ewidencje, deklaracje możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania

Organ podatkowy zobowiązany jest wykazać jedynie fakt pełnienia obowiązków członka zarządu w czasie, gdy upłynął termin płatności zobowiązania podatkowego, które przerodziło się w dochodzoną zaległość podatkową oraz, że egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna. Natomiast ciężar wykazania którejkolwiek z okoliczności uwalniających od odpowiedzialności spoczywa na członku

Odwołanie się w decyzji podatkowej do orzeczenia wydanego w sprawie celnej nie stanowiło naruszenia powołanych przepisów proceduralnych, a z całą pewnością nie stanowiło naruszenia tychże przepisów w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. dopuszcza się naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię polega na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu, zaś naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumcji, co wyraża się w tym, że stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie

W sytuacji, gdy autor skargi kasacyjnej uważa, że organ podatkowy powinien uwzględnić przy ocenie występowania przesłanek z art. 116 Ordynacji podatkowej, również dowody zgromadzone w toku innych postępowań (np. postępowania upadłościowego) powinien sformułować zarzut naruszenia prawa procesowego odnoszący się do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

W sytuacji, gdy autor skargi kasacyjnej uważa, że organ podatkowy powinien uwzględnić przy ocenie występowania przesłanek z art. 116 Ordynacji podatkowej, również dowody zgromadzone w toku innych postępowań (np. postępowania upadłościowego) powinien sformułować zarzut naruszenia prawa procesowego odnoszący się do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Jeśli podatnik przez własne postępowanie doprowadził do sytuacji, że dane wynikające z prowadzonych przez niego ksiąg podatkowych (rejestrów) nie pozwalają na określenie rzeczywistej podstawy opodatkowania a chce doprowadzić do sytuacji, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających, można określić rzeczywistą podstawę opodatkowania (art. 23 § 2 O.p.), musi wskazać organowi podatkowemu dowody, przy pomocy

1. Interpretacja przepisów prawa podatkowego, zmieniona na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w przypadku negatywnej oceny stanowiska prawnego zainteresowanego powinna zawierać także wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, o którym mowa w art. 14c § 2 wymienionej ustawy. 2. Jeżeli

Organ podatkowy zobowiązany jest wykazać jedynie fakt pełnienia obowiązków członka zarządu w czasie, gdy upłynął termin płatności zobowiązania podatkowego, które przerodziło się w dochodzoną zaległość podatkową oraz, że egzekucja z majątku Spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna. Natomiast ciężar wykazania którejkolwiek z okoliczności uwalniających od odpowiedzialności spoczywa na członku

Organ podatkowy nie ma możności weryfikacji prawidłowości wszczęcia, czy innych czynności podejmowanych w toku postępowania karnoskarbowego. Do oceny, czy dana osoba popełniła czyny określone w przywołanych w postanowieniu o wszczęciu dochodzenia przepisach K.k.s., nie dochodzi w ramach postępowania podatkowego, a ocena ta pozostaje bez wpływu na określenie skutków z art. 70 § 6 pkt 1 O.p.