1. W żadnym razie nie można twierdzić, że zaliczka na podatek jako samoistne świadczenie zobowiązaniowe wygasa tylko i wyłącznie w przypadkach określonych w art. 59 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Tylko przypadek polegający na zwolnieniu płatnika z obowiązku pobrania zaliczek na podatek /art. 22 par. 2 Ordynacji podatkowej/ czy ograniczenie

Uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatkach od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, realizowane w sposób określony w art. 21 ust. 4 tej ustawy, należało wiązać z datą powstania zobowiązania podatkowego, które rozliczane było w okresie

O ile generalnie w myśl art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w toku postępowania organy podatkowe mają obowiązek podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, o tyle w postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności osoby trzeciej, o której mowa w art. 116 par. 1 tej ustawy, za zaległości

1. Skoro produkowane tablice korkowe nie mieszczą się w wykazie wyrobów wskazanych w załączniku nr 3 do ustawy o podatku VAT, do których odsyła art. 18 ust. 2 cyt. ustawy należało zastosować stawkę podstawową. 2. Ustawodawca jako regułę określił sytuację, w ramach której stawka tego podatku wynosi 22%. Skoro zaś tak, to winno być poza sporem, ze wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane

Brzmienie przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że ustawodawca jako regułę określił sytuację, w ramach której stawka tego podatku wynosi 22 procent. Skoro zaś tak, to winno być poza sporem, że wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Jeśli w stosunku

Przytoczenie w skardze kasacyjnej przepisu prawa materialnego nieznanego ustawie, nieistniejącego, czyni nieskutecznym zarzut błędnej jego wykładni.

Brzmienie przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że ustawodawca jako regułę określił sytuację, w ramach której stawka tego podatku wynosi 22 %. Skoro zaś tak, to winno być poza sporem, że wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Jeśli więc w stosunku

W przypadku dokonania zakupu środka trwałego dotyczącego przyszłej sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej od opodatkowania należy do ustalenia kwoty podatku związanego ze sprzedażą opodatkowaną zastosować metodę wskazaną w art. 20 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

1. Zawarcie na podstawie art. 66 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ umowy przenoszącej własność rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe, stanowiące szczególny przypadek wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, ma charakter czynności cywilnoprawnej, a nie administracyjnoprawnej, wobec czego nie mają do niej zastosowania

Faktura stanowiąca podstawę do realizacji uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego musi dokumentować faktycznie wykonaną usługę czy sprzedaż, a nie tylko być prawidłowa z formalnego punktu widzenia. Taki wniosek wynikał z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Brak satysfakcjonującego dla stron skarżących rozstrzygnięcia sądu administracyjnego nie może być utożsamiany z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ wyznaczających zakres przedmiotowy postępowania sądowoadministracyjnego, o jakim mowa w art. 3 tej ustawy.

1. Ustawodawca ograniczył krąg osób i należności, podlegających dobrodziejstwu ustawy o restrukturyzacji, m.in. wskazując, iż dotyczy ona należności z tytułu podatków i odsetek za zwłokę od zaległości znanych na dzień 30 czerwca 2002r. Ustawa została uchwalona w dniu 30 sierpnia 2002r., a więc z możliwości umorzenia zaległości już z samego założenia ustawodawcy mogli skorzystać tylko ci przedsiębiorcy

Nie narusza zasady prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych /art. 121 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ ustalanie wydatków podatnika, istotnych przy badaniu wysokości przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach /art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od

Skoro postępowanie sądowoadministracyjne wszczynane jest na podstawie skargi uprawnionego podmiotu, a w uzasadnieniu wyroku zgodnie z art. 141 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ przytoczyć należy zarzuty skargi, to oczywistym jest, iż formułując zwrot stosunkowy, dotyczący legalności decyzji i wyjaśniając podstawę

Jeżeli były wspólnik odpowiada za zaległość podatkową powstałą w okresie, gdy był wspólnikiem, to tym samym odpowiada za związane z nią odsetki za zwłokę. Obowiązek zapłaty odsetek związany jest bowiem z istnieniem zaległości. Skoro ciąży na nim /jako osobie trzeciej odpowiedzialnej za cudze zobowiązanie podatkowe/ obowiązek zapłaty zaległości i to także wtedy, gdy jest byłym wspólnikiem, to tym samym

Zarzut naruszenia art. 141 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ należy uznać za usprawiedliwiony, w sytuacji gdy Wojewódzki Sąd Administracyjny nie wyjaśnił w sposób adekwatny do celu jaki wynika z tego przepisu dlaczego nie stwierdził w rozpatrywanej sprawie naruszenia przez organy podatkowe przepisów prawa materialnego