W orzecznictwie sądowym oraz w literaturze prawniczej przyjmuje się powszechnie, że naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię polega na mylnym rozumieniu przez skład orzekający treści określonej normy prawnej.

1. Ekwiwalent za deputaty węglowe wypłacane byłym pracownikom stanowiły przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. 2. Skoro ekwiwalent pieniężny za deputaty węglowe stanowił przychód ze stosunku pracy, to Skarżąca Spółka jako zakład pracy była płatnikiem zobowiązanym do pobrania zaliczki

Skarga do sądu administracyjnego powinna być podpisana w sposób czyniący zadość zasadom reprezentowania podatnika, ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym. W przeciwnym razie skarga dotknięta jest brakiem formalnym, uzasadniającym jej odrzucenie.

Skoro w w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003 r. nie było jasnej i jednoznacznej regulacji dotyczącej określenia daty, na jaką powinno być dokonane zaliczenie nadpłaty. Wobec tego nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa przez przyjęcie, że datą tą powinien być dzień złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jak to przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny, a nie dzień powstania

Skarga do sądu administracyjnego powinna być podpisana w sposób czyniący zadość zasadom reprezentowania podatnika, ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym. W przeciwnym razie skarga dotknięta jest brakiem formalnym, uzasadniającym jej odrzucenie.

1. W stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003 r. nie było jasnej i jednoznacznej regulacji dotyczącej określenia daty, na jaką powinno być dokonane zaliczenie nadpłaty. Wobec tego nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa przez przyjęcie, że datą tą powinien być dzień złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, a nie dzień powstania nadpłaty. 2. O oczywistym naruszeniu prawa można

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd wyrażony w zaskarżonym wyroku przyjmujący, że członkowie zarządu spółki z o.o. nie wywiązali się z obowiązku złożenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości tej spółki. Wniosek taki został złożony z uchybieniem terminu z art. 5 § 2 Prawa upadłościowego, zgodnie z którym reprezentant spółki ma obowiązek zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do tego, aby z urzędu uzupełniać zakres swojej kognicji o te przepisy, których wnoszący skargę kasacyjną, formułując podstawy kasacyjne, nie wymienił jako naruszonych.

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

Skoro obowiązek prawidłowego ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych spoczywa na podatniku, a organy podatkowe wykazały, że nabywcą nie był podmiot prowadzący działalność gospodarczą, to w konsekwencji należy uznać, że był nim podmiot, o którym mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm../.

W sytuacji kiedy organ podatkowy stwierdzi, że w sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 67 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, to jest brak "ważnego interesu podatnika" lub "interesu publicznego", przepis ten w ogóle nie może mieć zastosowania. Dopiero stwierdzenie przez organ podatkowy jednej z tych przesłanek lub obu łącznie