Nie można w skardze kasacyjnej skutecznie stawiać zarzutu, nietrafnego zastosowania prawa materialnego, gdy z jej uzasadnienia wynika, że wadliwie zostały ustalone okoliczności stanu faktycznego, bez wskazania przy tym, jakie normy postępowania naruszył sąd pierwszej instancji w procesie kontroli legalności zaskarżonych decyzji. Jeśli podstawę kasacji stanowi zarzut niewłaściwego zastosowania prawa

Stwierdzenie nieważności ma ten skutek, że decyzja traci swą moc obowiązującą od dnia jej wydania, a więc z mocą wsteczną /ex tunc/. Skutek ten powoduje, że w obrocie prawnym pozostaje decyzja wydana wcześniej. Istotne znaczenie dla prawa odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu ma rodzaj tego pojazdu określony w dacie zakupu ważną decyzją rejestrującą pojazd.

Rzeczą stron kontraktu jest takie ułożenie ich stosunków, aby nie kolidowały one z ich obowiązkami podatkowymi. Brak precyzji cywilnoprawnych zobowiązań stron kontraktu nie może wpływać na omijanie obowiązków podatkowych, w tym poprzez odmienne czasowo od wymaganego przepisami prawa, przesuwanie momentu powstania obowiązku podatkowego.

Bezpodstawne jest twierdzenie, że skarżone rozstrzygnięcie oparte zostało o nieobowiązującą normę prawną zawartą w par. 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 109 poz. 1245 ze zm./. Zauważyć, bowiem należy, że bazuje ono na wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27.04.2004 r.,

Wynikający z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obowiązek do zaewidencjonowania sprzedaży przez podatników zwolnionych od podatku, na podstawie art. 14 ust. 1 i ust. 6, dotyczył sprzedaży "za dany dzień", a zatem, że obowiązek ten dotyczył każdej sprzedaży dokonanej w tym dniu. Z brzmienia art. 27 ust. 2

I. Art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej jest przepisem postępowania a nie przepisem prawa materialnego. Należy w związku z tym stwierdzić, że nie stanowi wskazania prawidłowej podstawy kasacyjnej powołanie wyłącznie przepisu procedury administracyjnej, do której należy powołany przepis. Skuteczne sformułowanie podstawy kasacyjnej naruszenia przepisów postępowania z art. 174 pkt 2 ustawy - Prawo

1. W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie przepisów postępowania - art. 141 § 1 p.p.s.a. oraz art. 121, art. 122, art. 125 i art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Przedstawiony zarzut nie został sformułowany stosownie do wymogów określonych w art. 174 i art. 176 p.p.s.a. ponieważ prawidłowe sformułowanie zarzutu polega na powołaniu

Dokonując wykładni językowej przepisu: § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a w szcególności ust. 3 który stanowił podstawę uchylenia zaskarżonej decyzji administracyjnej, stwierdzić należy, iż normodawca dopuszcza uznanie księgi podatkowej za rzetelną mimo, że nie odzwierciedla ona stanu rzeczywistego, ale tylko

Organy podatkowe miały prawo uznać, że nieoprocentowana pożyczka od zagranicznego kontrahenta była nieodpłatnym świadczeniem dla spółki. Ustalając wysokość tego świadczenia, mogły też przyjąć oprocentowanie, jakie podatnik uzyskałby z lokalnego banku. Wysokość odsetek od kapitału otrzymanego nieodpłatnie należy przyjmować w kwocie równej wysokości odsetek, jakie skarżąca spółka musiałaby zapłacić w